Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 16 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
‘Ze heeft honger, denk ik.’ Dat is wat mensen meestal ongevraagd zeggen als ik hen passeer met de kinderwagen waaruit troosteloos gekrijs komt. De meesten kijken me daarbij aan met een blik van medelijden. Arme moeder. Al durven sommigen me ook veroordelend aan te staren. Arme baby.
Graag zou ik het lef hebben om bij die laatsten net wat trager voorbij te wandelen. Of gewoon naast hen op een terras te gaan zitten. Aan hun tafeltje liefst. Maar integendeel. Zodra de baby piept, wil ik me al verontschuldigen voor het feit dat ik leef en mezelf heb voortgeplant. En dan mag ik nog blij zijn dat ze naar de baby refereren als een meisje en niet als een jongen. Want dat gebeurt ook.
‘Hij heeft honger, denk ik’, wordt het dan. Op zo’n toontje dat ik zelfs begin te twijfelen of ík geen honger heb. Ze heeft net gegeten’, zeg ik daarop. Om ook niet met zoveel woorden te hoeven zeggen dat het een meisje is. ‘Hij heeft toch nog honger, denk ik’, besluiten ze uiteindelijk. Waarbij ik besluit dat iedereen even moet stoppen met denken, terwijl ik de baby stil probeer te krijgen.
Het toeval wil nu dat de baby tijdens zo’n crisis enkel stil te krijgen is door haar op te pakken. Veel meer dan haar tegen me aan drukken hoef ik niet te doen. Ik hoef geen kinderliedjes te neuriën, ik hoef geen gekke geluidjes te maken, ik hoef haar niet tienmaal twee borsten aan te bieden. Zo arbeidsintensief is het allemaal niet. Ik moet haar gewoon vasthouden. Er zijn. Mama zijn.
Toen ik goed keek, zag ik dat er een hondje met een jasje in die buggy zat.
Dat is dus exact wat ik ging doen tijdens zo’n crisismoment in het midden van een drukke winkelstraat. Ik stopte met wandelen en boog me over de kinderwagen om de baby te sussen. ‘Hij heeft honger, denk ik’, zei een vrouw die ons passeerde. Ze duwde zelf een buggy vooruit. ‘Ze heeft net gegeten’, zei ik, naar goede gewoonte. Ik haastte me om haar lijfje tegen dat van mij te drukken, waardoor ze meteen stopte met huilen.
‘Oh, hij is gewoon verwend’, zei de vrouw toen. Met een zelfingenomen lachje dat iedere wanhopige moeder kan missen. ‘Maar dat mag tegenwoordig, heb ik gehoord’, voegde ze er nog aan toe. Misschien om zich te verontschuldigen, misschien om haar afkeuring nog meer kracht bij te zetten. Daarna stapte ze verder. Toen ik goed keek, zag ik dat er een hondje met een jasje in die buggy zat. Dat mag tegenwoordig allemaal, heb ik gehoord.
Lees meer columns van Nele:
