'Omdat een kerstdiner zonder kerstboom in ons huishouden gelijkstaat aan heiligschennis, vatten we het lumineuze idee op om nog 'snel even' langs de winkel te gaan.'
COLUMN: ‘We vergaten een cruciaal element voor het kerstdiner. ‘t Is groot, groen en versierd met ballen’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
De klok slaat vier uur op een ijskoude zaterdagmiddag in Antwerpen. Binnen exact 180 minuten staat mijn schoonfamilie aan de deur voor het eerste kerstdiner van het jaar, en mijn lief en ik beseffen plots dat we een cruciaal element vergeten zijn. Tip: het is groot, groen en versierd met ballen. Omdat een kerstdiner zonder kerstboom in ons huishouden gelijkstaat aan heiligschennis, vatten we het lumineuze idee op om nog ‘snel even’ langs de winkel te gaan. Hij oppert een niet nader genoemde Zweedse meubelketen, ik stel een niet nader genoemde kluswinkel voor, want ‘die is dichterbij’. We sluiten een compromis: het wordt de kluswinkel.
Ter plaatse blijkt dat de halve stad heeft afgesproken op de parking. Met de pinkers agressief in de aanslag en de nodige handgebaren strijden we om de eerste vrije plaats. Ah, shoppen op zaterdag! Na een halfuur weten we eindelijk een plekje te bemachtigen en haasten we ons opgejaagd richting ingang. Voorlopig geen spar te bespeuren. Mijn lief voelt de bui al hangen: ‘Je bent toch zéker dat ze er hier gaan hebben, hè?’ Ik: ‘Ja hoor, het stond op hun website.’ Waarop de dame achter de kassa: ‘Ah nee, dit filiaal verkoopt geen kerstbomen.’
Net als alle andere aanwezige koppels ruziën we nog even over grootte en kostprijs: ‘Die past nóóit in onze living.’ ‘Sowieso wel.’ ‘€ 40 voor een dode stronk die maar één maand staat?!’
Met alle moeite van de wereld kan mijn lief een ‘I told you so’ onderdrukken. Plan B is een tuincentrum op een kwartier afstand en ondertussen telt de countdown tot kerstdiner genadeloos verder af: nog twee uur te gaan. Toegekomen op onze volgende stop gaat er maar één ding door mijn hoofd: waar staat die f*cking boom? Ik negeer dan ook bloemen en andere bazaar en speur als een gek naar de kerstafdeling. Zo niet mijn lief. Een tuincentrum doet met hem wat de gemiddelde conceptstore met mij doet. ‘Oe, gietijzeren kookpotten. En grote geurkaarsen! Ze kosten wel € 80. Kijk daar, een aquarium!’ Na tien minuten is mijn geduld op en sleep ik hem mee. Eyes on the prize.
Wanneer ik in de verte eindelijk een Nordmann spot, kan ik wel huilen van geluk. Net als alle andere aanwezige koppels ruziën we nog even over grootte en kostprijs: ‘Die past nóóit in onze living.’ ‘Sowieso wel.’ ‘€ 40 voor een dode stronk die maar één maand staat?!’ ‘We nemen hem!’ We rammen het onding in de auto en sjezen weg. Nog een dik uur om de boom te zetten, op te tuigen – Disneyfiguren voor mij, Stormtroopers voor hem – het appartement te stofzuigen, drie gangen voor te bereiden, meer naalden te vinden, nog eens te stofzuigen en de schoonfamilie uiteindelijk met een psychopathische smile en een geveinsde air van kalmte te begroeten. Merry Stressmas!
Deze column verscheen in Flair op 19 december 2017.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
