COLUMN: ‘De pelouze in Kiewit betreden is altijd een beetje thuiskomen’

Op school leer je dat de zomer start op 21 juni en eindigt op 20 september. Dat klopt niet. We weten allemaal dat de zomer begint op Rock Werchter en eindigt op Pukkelpop. Het hele land is geobsedeerd door festivals en ik ben geen uitzondering. Zelfs al bezocht ik er dit jaar maar vier. Mijn zomer begon traditiegetrouw in Werchter, maar niet tijdens de gitaarriffs van Kings of Leon of Foo Fighters.

Nope, ik trapte het seizoen één week later in gang op de tonen van Marco Borsato en Robbie Williams. Werchter Boutique is misschien niet de coolste concertavond, je mag er wél campingstoeltjes mee de wei op nemen. Wat zeg ik? Volledige sets tuinmeubilair! Niks zo rock-‘n-roll als van op je luie reet ‘De Meeste Dromen Zijn Bedrog’ meebrullen, toch?

Ook op Jazz Middelheim genoot het publiek het liefst van de muziek met beide beentjes netjes in een hoek van 90 graden geplooid. De toiletten waren proper en ze schonken er wijn in glazen – échte glazen! – dus mij hoorde je niet klagen. In een poging om op social media toch enige vorm van hipheid te veinzen besloot ik ten minste één festival te bezoeken dat ook in de smaak valt bij mensen onder de veertig: Wecandance, waar het thema ‘Desert Dreams’ menige Vlaamse schone tot buikdanseres transformeerde en het hoofddoekendebat heel even ondergeschikt werd aan de keuze voor het juiste Instagramaccessoire. Cultural appropriation tot kunst verheven.

De Chiromeisjes, Campinghelden, Dronkaards, Dansmachines, Meerwaardezoekers, Moshers, Superfans, Sigarettenschooiers, Wildplassers, Wegwerpparkadragers...

Nee, geef mij dan maar Pukkelpop. Het laatste en tegelijk mooiste feest op mijn zomerplanning. De pelouze in Kiewit betreden is altijd een beetje thuiskomen. Ik spot er de beste bands en loop er steevast de meest legendarische personages tegen het lijf. Roger de Festivalman, die meer polsbandjes draagt dan dat er namen op de affiche staan. De Ballonnenbewaarders, die met hun kleurrijke slingers de lucht tussen de Boiler en de Castello sieren en van wie je je telkens afvraagt: hebben zij niks beters te doen? De Bekerrapers, die nog vóór je pint leeg is al komen vragen of ze hem mogen toevoegen aan hun metershoge toren en waarvan je je tevens afvraagt: hebben zij niks beters te doen?

De Perma-Prakkers, die van ‘s ochtends tot ‘s avonds in coma op de wei liggen, voor dood of alleszins toch niet bijster levend achtergelaten door vriend en vijand. De Chiromeisjes, Campinghelden, Dronkaards, Dansmachines, Meerwaardezoekers, Moshers, Superfans, Sigarettenschooiers, Wildplassers, Wegwerpparkadragers en die twee vriendelijke grieten achter het frietkraam die trouw mijn column lezen en om 2 uur ‘s nachts prompt naar de ketchup grepen: ik hou van jullie allemaal. Tot volgende zomer.

Deze column verscheen in Flair op 29 augustus 2017.

Meer columns van Catherine:

• COLUMN: ‘Dat de dief rond zou lopen met de foute tint font de teint, was slechts een schrale troost’
• COLUMN: ‘Ik denk dat ik een nikkelallergie heb. Een beter excuus om dure juwelen te krijgen bestaat niet’
• COLUMN: ‘Mijn flaphoed steekt eenzaam af tegen een zee van roodgeblakerde hoofden en foute petjes’