Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...

Catherine is 'bepaald geen happy hiker'. Toch trekt ze tegenwoordig haar stevigste stappers aan.

COLUMN: ‘Ik moet lachen om een foto die m’n lief van me maakt: Dora the Urban Explorer’

Catherine Kosters


Redactrice Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.


Dora The Urban Explorer


Flair staat deze week in het teken van plezier in al zijn vormen en kon wat mij betreft niet beter gelegen komen. Nu de dingen des levens die mij doorgaans genot schenken tot nader order zijn opgeschort, heb ik namelijk behoefte aan wat fun in mijn leven. In afwezigheid van cafés, restaurants, kledingwinkels, reizen en sociaal contact klaag ik elke avond dat ik mij verveel. Mijn lief overweegt ondertussen om een ander knuffelcontact te kiezen. Als ik echtelijke ruzie wil voorkomen, moet ik dríngend op zoek naar een nieuwe hobby. Binnenshuis heb ik alle opties uitgeput – van lezen en streamen tot videogames en vibrators – dus blijft er maar één vorm van bezigheidstherapie over: de wijde wereld intrekken.



Nu moet je weten dat ik bepaald geen happy hiker ben. Wandelen zie ik als een manier om een bestemming te bereiken, niet als een activiteit op zich. Tijdens de eerste lockdown ergerde ik me dood aan stappen tellende leeftijdsgenoten die trots hun kilometerstand op social media deelden. Dus je hebt tienduizend keer je ene voet voor de andere gezet, so what? De waarheid is dat ik 1) redelijk lui ben en 2) in alles wat ik doe een doel nodig heb. Zo leg ik met plezier de Dodentocht af als er zich aan de eindmeet pakweg een leuk pannenkoekenhuisje bevindt. Maar doelloos rondjes draaien in een park? Nee dank u.

Ik wandel alleen met een doel. Zo leg ik met plezier de Dodentocht af als er zich aan de eindmeet pakweg een leuk pannenkoekenhuisje bevindt.


Mijn grote afkeer ten spijt trek ik tóch mijn stevigste stappers aan. Het is dat of om één uur ’s middags een fles wijn ontkurken. Voor iemand die wandelen haat, heb ik eigenlijk best veel wandelschoenen – de modieuze versie daarvan althans. Vandaag kies ik voor witte leren combatboots, die ik combineer met een roze sweater, een geruite broek met ruches en een Prada-zonnebril, kwestie van er toch niet té sportief uit te zien. Mijn lief vergezelt me in een camouflagehemd met een geborduurd jachttafereel op de rug. Hij is zichtbaar in zijn nopjes. We rijden naar een onooglijk dorp langs de Schelde waar hij een deel van zijn jeugd heeft doorgebracht.

Zodra de auto geparkeerd is, beklimmen we een grassige heuvel aan de voet van een berkenbos. We lopen langs vijvers en kleiputten waar vissers hoopvol hun hengel uitgooien. Het bospad geeft uit op een zandweg, die leidt naar een ijzeren poort waarvan één spijl ontbreekt. De opening is net groot genoeg om door te kruipen. ‘Een oude steenbakkerij’, vertelt mijn lief. De gebouwen staan al jaren leeg en zijn ondertussen half ingestort. Ze worden omgeven door metershoog onkruid en slechte graffiti. Binnenin vinden we grote bergen puin en een achtergelaten praalwagen vol gipsen carnavalsfiguren. Met een iPhone als zaklamp gaan we op ontdekkingstocht. Mijn lief maakt een foto van mij in een desolate hangar. Ik moet lachen om het resultaat: ‘Dora the Urban Explorer.’

Dan worden we opgeschrikt door het geluid van voetstappen. We zijn hier niet alleen. Wanneer we onze hoofden door de deur van de loods steken, zien we in de verte een bejaard koppel met een hond. Onze Discovery Channel-fantasie wordt doorprikt als ik me inbeeld hoe ook zij probleemloos door dat gat in het hek zijn geglipt. Op de terugweg naar de parking stoppen we bij een bankje dat uitkijkt over het water. Mijn lief haalt boterhammen boven bij gebrek aan pannenkoeken en ik betrap mezelf erop dat ik ‘wandelroutes Waasland’ googel. Shit, straks ga ik dit nog leuk vinden ook.

Meer columns van Catherine: 

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '