Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...
© Joost Govers

Catherine neemt afscheid van Flair-model en actrice Désirée Viola.

COLUMN: ‘Ik kan nog steeds niet vatten dat ze er niet meer is’

Catherine Kosters

Ik kan en wil het nog steeds niet vatten. Dat ze er niet meer is. Een maand geleden zag ik haar in de winkel. Ik shopte schoenen, zij droeg een pak met kreeftenprint. Ze stond er nog geweldig mee ook. We hadden het over koetjes en kalfjes (en kreeft) en ze leek zorgeloos, zoals altijd. Dat er achter die Limburgse schaterlach meer dan vrolijkheid schuilging, kan en wil ik ook nog steeds niet geloven.


Haar naam alleen al. Dé-si-rée. Hem uitspreken doet je mondhoeken zo ver wijken dat ze vanzelf in een brede smile eindigen. En dan heb je de rest nog niet gehoord. Eleonora Viola. Geschikt voor een superster, maar Désirée schopte het verder dan dat. Ze werd prinses. Hoeveel vrouwen kunnen dat zeggen? Tijdens een fotoshoot in Gent zag ik ze enthousiast en eerbiedig rondschuifelen, de drommen jonge meisjes die zich fluisterend afvroegen of dat nu écht prinses Roos uit Prinsessia was. Désirée moest dan grinniken en maakte elegant een reverence. Om zich niet veel later zonder gêne in de bosjes om te kleden en te grappen dat het toch vreemd blijft om op beddengoed en brooddozen afgebeeld te staan.

Ze werd prinses. Hoeveel vrouwen kunnen dat zeggen?


De adellijke titel vergezelde haar overal, zelfs op de festivalwei, waar ik haar elk jaar tegen het lijf liep. Haar papa was een van de oprichters van Pukkelpop en dat maakte van Désirée festivalroyalty. De prinses van de vip. Niet dat ze zich zo gedroeg. In tegenstelling tot yours truly deed Désirée ter plekke meer dan, euh, netwerken. Van kleins af aan stak ze backstage de handen uit de mouwen. De mooiste tijd van het jaar, vertelde ze me. Lief, knap, slim én succesvol, maar geen greintje arrogantie. In een interview zei ze dat iedereen op een filmset evenwaardig is, van acteur tot lichtman. Die uitspraak typeerde haar.

In 2013 won Désirée onze modellenwedstrijd als eerste donkere meisje ooit. Ze werd Flair-model en kreeg de job van rolmodel er gratis bij. Haar uitstraling, drive en humor maakten van elke shoot een feest, of het nu in een supermarkt in Wilrijk of op een strand in Thailand was. Gekke bekken, zwoele blikken en alles er tussenin. Ze genoot van het leven en greep elke kans. Zelfs de kans op een belachelijke selfie met ondergetekende moderedactrice in een exotisch kattencafé.

Wanneer ik die foto’s zie, voel ik me blij en vervolgens triest, terwijl het eigenlijk andersom zou moeten zijn. Ze heeft ons namelijk zoveel gegeven. De wereld is een prinses kwijt, maar wij zijn haar rijk. Bedankt voor alles, Désirée, en rust zacht. We zullen je nooit vergeten.

Meer columns van Catherine:

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '