De eerste film van Ruth, Bruno en Matteo verschijnt vanaf vandaag in de zalen.
REVIEW: ‘Toeters en bellen blijven veilig opgeborgen in ““Trio””. En dat doet net zo’n deugd’
‘Trio’ is het debuut van Brutteo, het kakelverse productiehuis van acteurs Bruno Vanden Broecke, Ruth Beeckmans en Matteo Simoni. En de paringsdans stelt niet teleur. ‘Trio’ is vooral eens iets anders. Geen schreeuwerige sketches à la ‘Safety First’, maar menselijke puurheid boven alles. Conclusie? Het staat hen wel, die fijnbesnaarde seriositeit.
‘Trio’ vertelt het verhaal van Wim (Bruno Vanden Broecke), een boekhouder, neuroot en eenzaat die al een tijdje met een depressie worstelt. Zijn halfbroer en tegenpool Gert (Matteo Simoni) probeert hem op te beuren met een niet zo alledaags cadeau. Lise (Ruth Beeckmans), een grofgebekte escorte, maakt in Wim lang verloren gevoelens los. Ze praten, lachen, dansen… maar ze zijn niet alleen. Gert is eveneens betoverd door de eigenwijze, intrigerende Lise. Een onwaarschijnlijk trio ontstaat. Voor het eerst heerst er rivaliteit tussen de broers. Een uur lang is Lise van hen. Daarna is alles anders.
Meteen pijnlijk confronterend kippenvel tijdens de eerste beelden van ‘Trio’. De neerslachtige monoloog van Wim, begeleid door ongecompliceerde, maar toch sombere beelden van zijn interieur, komt meteen aan. Een zware binnenkomer, zeker voor een trio dat voordien op televisie met comedy vereenzelvigd werd.
Geen ‘Safety First’-gekte. Een mens heeft soms rust nodig. ‘Trio’ vertelt een puur verhaal over pure mensen.
Het voelt toch altijd een beetje gek om bestaande acteurscombinaties in een andere setting samen te zien. Smos, Ingrid en Dirk Porrez uit ‘Safety First’ hebben in ‘Trio’ plots een driehoeksverhouding. Nooit voelde het begin van een film zo onwennig (Wat doet Ingrid daar met haar hand in Smos’ broek?). Maar vanaf je die bekende bevattelijke ‘Safety First’-humor loslaat, voelt het alsof je Gert, Lise en Wim al je hele leven kent. ‘Trio’ is puur, zacht, écht. Het verhaal mag dan wel absurd lijken, het gedroomde regisseurs- en acteurstrio zorgt ervoor dat je meteen mee bent. Je begrijpt hun emoties simpelweg omdat ze ze zo belachelijk waarheidsgetrouw tentoonspreiden.
Als we dan toch een puntje van kritiek moeten geven, gaan we vermelden dat Ruth Beeckmans’ gespeelde huig-r gedurende de ganse film nogal geforceerd aanvoelt. We proberen krampachtig te geloven dat Lise haar accent faket omdat ze bij Wim en Gert gewoon aan het werk is en zich daarom als iemand anders wil voordoen. Of dat ook echt het achterliggende idee van het regisseurstrio was, is nog maar de vraag.
Verder niets dan lof over ‘Trio’. Toeters en bellen bleven mooi en veilig opgeborgen, en dat doet deugd. Een mens maakt soms al te veel mee, zoals Wim het zo mooi verwoordt. Hij heeft soms rust nodig. ‘Trio’ behoeft slingers noch strikken. Een puur verhaal over pure mensen. We hebben eens rondgekeken in de zaal en de gemiddelde bezoeker zat deze keer niet ‘Safety First’-getrouw te schuddebuiken en billenkletsen van plezier. Wat we dan weer wél zagen waren gelukzalige glimlachjes.
Het klinkt vast een beetje raar, maar wij zijn fier op Bruno, Ruth en Matteo. Je moet het maar doen, verdorie. Zo veel fans naar de bioscoop lokken om hen iets totáál anders te laten zien dan wat ze van je gewend zijn. Maar ze déden het, en ze slaagden met glans. Van Brutteo, daar gaan we ongetwijfeld nog van horen. Mark our words.
‘Trio’ verschijnt vanaf woensdag 13 februari in de zalen.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
