Als je baby blijft huilen, ondanks alles, komt er een moment waarop je als ouder meehuilt. Door de wanhoop, het schuldgevoel, het slaaptekort. En niemand die het écht snapt, want ‘alle baby’s huilen toch?’. Nee, toch niet. Maar wanneer spreek je nu van een huilbaby? Wij vroegen het aan een huilbabyexpert.
Ik sta in mijn keuken met de krijsende baby in mijn armen. Wij zouden wel een uurtje op die baby van een bevriend koppel passen, terwijl zij een afspraak hadden. Onwetend was ik, dat ik hier zo zou staan. Mijn oksels klam, mijn hoofd rood, mijn zenuwen bloot. Mijn lief probeert ondertussen onze oudste dochter te sussen, die door overprikkeling meehuilt, terwijl onze jongste dochter haar eigen fopspenen naar de baby gooit in de hoop dat dat haar zou doen zwijgen. Dat doet de baby niet. Ik wieg. Mijn lief wiegt. Ik zing. Mijn lief zingt. Er wordt een volle papfles bijgehaald, die vervolgens woedend wordt weggeslagen door de baby, die daarop nog een versnelling hoger schakelt. Vast om aan te geven dat wij totaal ongeschikt zijn als tijdelijke voogden. Ik geef haar gelijk.
Hoe meer stress wij voelen en uiten, hoe harder de baby huilt. Uiteindelijk duw ik dat krijsende kleintje veilig in de auto en begin ik ermee rond te rijden. Na exact tien minuten is er alleen nog een doodse stilte, wat ik ook verontrustend vind. Ik parkeer en blijf met de slapende baby in de auto zitten uit schrik dat iedereen anders getraumatiseerd uit dit babysitavontuur komt.
En dit is nog maar één huilbui! Bij thuiskomst geven de ouders een beetje gegeneerd toe dat zo’n extreme huilbui geen uitzondering is. Mijn hart breekt. Ik wist wel dat de kraamperiode pittig was voor hen, maar zó pittig? Zelf ben ik ooit gezegend met twee rustige baby’s – vast ook de reden waarom het onrustige kinderen zijn geworden -, maar ik kan me niet voorstellen dat er ouders zijn voor wie dit dagelijkse kost is. Ouders van huilbaby’s.
Ouders die dag en nacht doorbrengen met de soundtrack van gehuil op de voor- én achtergrond. Ouders die nooit stilte vinden. Die wandelen, wiegen, wanhopen en hopen zonder te weten of het ooit stopt. Ouders die weten hoe groot de uitputting, de paniek, de zoektocht en het schuldgevoel kunnen zijn. Ouders die doen wat ze kunnen, die doelloos rondjes rijden in de hoop dat er íémand in slaap valt: zij of de baby. ‘Is dit een huilbaby?’ vraag ik voorzichtig aan mijn vriendin. ‘We vermoeden van wel’, knikt zij voorzichtig.
Wat is een huilbaby?
Ik veronderstel meteen dat een baby die veel huilt gekwalificeerd wordt als ‘huilbaby’. Maar er is toch meer voor nodig. Dat bewijst de baby in kwestie, maar ook het boek Huilouders van Oona Janssens geeft meer tekst en uitleg. Oona is vroedvrouw, doctor in de gezondheidswetenschappen en huilbabyexpert. Met het boek geeft ze duiding rond huilbaby’s en biedt ze handvaten om huilouders beter te (laten) ondersteunen.
Volgens de auteur is een huilbaby niet alleen een baby die veel huilt, maar ook een baby wiens huilgedrag ouders langdurig overbelast, ontredderd of machteloos maakt. Het is vooral die ontroostbaarheid die lastig is voor ouders en waarin een huilbaby zich onderscheidt van andere baby’s (en eventueel het wereldbekende ‘huiluurtje’).
Haar definitie klinkt zo: ‘Een huilbaby is een baby die met (bijvoorbeeld een koemelkeiwitallergie) of zonder direct aanwijsbare oorzaak overmatig veel en intens huilt naar mening van de ouder, moeilijk tot niet getroost kan worden, mogelijk moeite heeft om in slaap te raken en/of door te slapen, het mogelijk moeilijk heeft op andere vlakken (zoals eten), waarbij de draaglast voor de ouder de draagkracht van de ouder overschrijdt.’
Duidelijk. Maar wat is een huilouder dan? Da’s een ouder van een huilbaby, die meehuilt met de baby. Wat een huilouder níét is, stelt Oona alvast duidelijk: de oorzaak. ‘Het is niet jouw schuld en het is niet de schuld van de baby. Een huilbaby is moeilijk te troosten, dus je kan niet meer doen dan de baby de geborgenheid, veiligheid en liefde geven die hij nodig heeft. En wees gerust dat dat voor hem voldoende is.’
Geen one size fits all
Bij ons droogde een autoritje de tranen, maar dat is zeker geen one size fits all, eerder een lucky shot, verzekert mijn vriendin me. En dat terwijl je alles zou doen om het huilen te laten stoppen. Een quote uit het boek nuanceert dat mooi: ‘Je wil niet per se dat het huilen stopt, maar je wil je baby helpen, zodat hij zich goed voelt en niet meer hoeft te huilen.’ Dus: hoe dan?!
Oona: ‘Eerlijk… Als je een huilbaby hebt, vrees ik dat geen enkele methode ervoor zal zorgen dat het huilen meteen stopt, behalve als er een oplossing gevonden wordt voor een duidelijke (medische) oorzaak. Ik denk dat geen enkele slaaptraining ervoor kan zorgen dat je kind minder huilt. Je baby communiceert met jou, en als er geen directe oorzaak gevonden wordt, kan de oorzaak niet aangepakt worden.
Heel vaak liggen er meerdere deeloorzaken, vaak verbonden door meerdere vicieuze cirkels, aan de basis van overmatig huilen. En helaas kan je dan als ouder alleen maar zo goed mogelijk proberen te reageren op de signalen van jouw kind, ook al bestaan die signalen vaak voor 90 procent van de tijd uit huilen. Als ouder probeer je zo responsief mogelijk te reageren, hoe lastig dat ook kan zijn…
Jouw emotionele nabijheid, liefdevolle aanraking en geruststellende stem bieden je baby troost, meer dan je ooit zal beseffen. Samen met het dragen van je baby, hem zacht wiegen, het zingen van steeds hetzelfde liedje dat je baby geruststelt, het nabootsen van baarmoedergeluiden met je stem… vormt dit de basis van het troosten van je baby. Het is de verbinding tussen jou en je baby die de grootste troost biedt.
Het belangrijkste is dat je hulp zoekt wanneer je vindt dat het niet klopt, wanneer het je niet (meer) lukt. Blijf hulp zoeken tot je het gevoel hebt dat je geholpen en begrepen wordt zoals je geholpen en begrepen wil worden.’ Dé gouden tip is er niet, zo maken mijn eigen ervaring en het boek duidelijk. Wel zijn er tips die kunnen helpen bij iedereen die in contact komt met een baby, of die nu veel of weinig huilt.
Lees ook:
