Redactrice Sara dook de bosjes in met Sean Dhondt en liet zich betrappen door de parkwachter. Hmmm, daar willen wij het fijne van weten...
Sint-Niklaas, maandag 24 november, betrapt door de parkwachter
Zit je wel eens in het bos?
“Elke dag gaan An (Lemmens) en ik een dik uur met de honden wandelen in het bos.”
En bekruipt de neiging je dan niet om in de bosjes te duiken?
“(lacht) Ik zal niet zeggen dat ik dat niet gedaan heb, maar dat was toen ik jong was. Hoewel ik nog altijd jong ben. Ik zou er niet weigerachtig tegenover staan, maar sowieso bij dit weer... Het zou wat fris zijn, maar wél avontuurlijk. Trouwens, meestal hebben we een snowboardpak aan tegen de regen, wind en sneeuw, en dat is niet meteen een aantrekkelijke outfit om elkaar te bespringen.”
En met een wildvreemde vrouw nu zo in de bosjes?
“Ja, da’s wel leuk, al zit mijn vrouw twee meter verderop, laten we daar niet over liegen. Maar toch een beetje beschut...”
Het heeft toch wel iets intiems zo?
“Ja, het heeft wel iets, met dat rode dekentje... Past mooi bij je jas.”
Hm, die ga ik wel even uitdoen... Los van de bosjes, waar zou je het ooit nog eens willen doen?
“Ik ben niet zo avontuurlijk om het te willen doen op een plek waar mensen ons zouden kunnen ontdekken, dat zou me alleen maar zenuwachtig maken. Zo op een trein of een vliegtuig; ik zou er niet van kunnen genieten. Ik zou de hele tijd denken: straks klopt er iemand op de deur. Dan is het moment weg.”
Het tegenovergestelde effect, dus?
“Ja, nee, het mag best romantisch of cliché zijn. Een privésauna of een zacht bed. Het mag in het bos, maar dan wel op een afgelegen plek. Daarin ben ik niet rock-‘n-roll, er zou niets van in huis komen.”
Je bent muzikant. Wat is voor jou de soundtrack van de liefde?
“Iets van Barry White, lekker zwoel, geen rock. Ik ben ook een grote fan van Alison Krauss, dat is ingetogen bluegrass, heel sferisch, een seksmuziekske zoals ze zeggen.”
Wat is bluegrass? Een genre?
“Oppassen dat ik niets verkeerd zeg, maar ik denk een soort afgeleide van country. Alison Kraus heeft een geweldig mooie stem en dan met wat kaarslicht erbij: echt muziek om in de sfeer te komen. Of soul, Barry White of Marvin Gaye. Sowieso luister ik daar graag naar, ook los van de seks.”
Heb je je al eens gewaagd aan een serenade?
“Al vaak! Elke muzikant heeft wel eens – stiekem of niet – serenades gemaakt voor zijn vriendin of vrouw.”
Maar echt gebracht? Op de knieën met smachtende blik?
“Ik kan wel een beetje gitaarspelen, maar niet genoeg om hele nummers te maken. Dus ik speel vanachter de piano en dat is op de knieën nogal moeilijk. We hebben een mooie piano in de huiskamer en ik speel soms wel iets voor haar of iets dat ik net gemaakt heb, en dat is altijd met veel gevoel en overtuiging. En op ons huwelijk, natuurlijk. En hoewel er veel volk was, was dat heel intiem. Eerst wilde ik het niet, zo op je eigen trouwfeest de muzikant gaan uithangen, maar zij wilde dat heel graag – dat had ze al meermaals laten vallen – dus ik heb iets geschreven en gebracht.”
Wat is de meest sexy zin die je ooit geschreven of gehoord hebt?
“Moeilijk, goeie vraag. De meest sexy zin... Sex on Fire van Kings of Leon, misschien? Dat is letterlijk, hij zingt over hoe vurig die passie kan zijn. Dat ligt er dik op, zelfs zonder metaforen te gebruiken. En dingen van mijn hand? Geen enkele vrouw gaat daarvoor vallen, maar toen ik startte met Nailpin, dik zeven jaar geleden, wilden we na alle metal en hardcore eens iets luchtigs en poppy doen. Die eerste teksten gingen toen van I wanna take you from behind. Dat was zeker ook over seks, maar niet echt hoogstaand. We waren zeventien en de puberteit wel net voorbij, maar toch nog in die rush dat het niet genoeg over seks kon gaan. Dat wil ik nu niet aanhalen als de zin om een vrouw te verleiden.”
Je bent nu dus meer in touch met je zachte kant?
“Ja, toch wel.”
