Yes, het is tijd voor een nieuwe #FlairBookClub. Elke maand tipt een redactrice je een van haar must-reads. Zo van die boeken die je maar niet kan wegleggen. Redactrice en boekenliefhebber Chloë tipt je ‘Twaalf dagen in mei’ van Niamh Hargan, een liefdesverhaal met diepgang.
Waarover gaat het boek?
Lizzy Munro werkt op het filmfestival van Cannes. Dat klinkt meer glamourous dan het is, want ze houdt zich vooral bezig met de administratie. Een van de duizenden filmmakers en creatieve geesten die op het festival afkomen is Ciaran Flynn, de knapste man van heel Cannes en regisseur van de meest romantische film van het jaar. Iedereen op het filmfestival heeft het over hem.
Voor Lizzy is Ciaran juist de enige persoon over wie ze het niet wil hebben. Toch dwalen haar gedachten af naar Bordeaux, waar ze hem tijdens een uitwisseling heeft leren kennen. Niemand op Cannes weet dat Lizzy en Ciaran twaalf jaar geleden beste vrienden waren… En misschien wel meer voor elkaar betekenden dan dat. Sindsdien hebben ze elkaar niet meer gesproken, maar als Ciaran in de problemen komt, is er maar één persoon die hem kan helpen.
Zijn twaalf dagen genoeg om niet alleen Ciarans reputatie te redden maar ook het vuur dat vroeger tussen hem en Lizzy brandde opnieuw aan te wakkeren?
Favoriete quote?
Ik wil alleen maar zeggen dat hij voor de meeste mensen niet meer is dan een bliepje op hun radar. En soms zelfs dat niet eens. We maken ons altijd zo druk om wat anderen van ons denken, en waar komt het op neer? Meestal? Ze zijn gewoon helemaal niet met ons bezig.
Lizzy heeft naar mijn gevoel bijzonder veel humor, maar ook veel levenswijsheid. Bovenstaande quote zette de eeuwige piekeraar in mij even met beide voetjes op de grond. Soms kan een gesprek of een situatie zo groot worden in je hoofd, net omdat je erover blijft malen, terwijl het in realiteit niets voorstelt. Je maakt je gewoon zorgen om niks.
Waarom moet je ‘m lezen?
Als moderedactrice belicht ik elk jaar de beste outfits op de rode loper van het Filmfestival van Cannes. Helaas gebeurt die verslaggeving vanachter mijn laptopje in het minder mondaine Antwerpen. Wat er zich achter de deuren van het Palais des Festivals et des Congrès afspeelt, daar heb ik het gissen naar. Niamh reikt je met ‘Twaalf dagen in mei’ echter een backstagepasje aan en laat je proeven van de glamoureuze filmwereld, maar dan zonder filter. Je leert niet alleen hoe films gemaakt worden (en welke budgetten daarvoor uitgereikt worden), maar ook de hele business erachter. Van promotie over concurrentie tot het belang van lovende recensies.
Om te beginnen: Hargans schrijfstijl is heerlijk. Ze zet romantische scènes met de nodige klasse neer en weet Cannes zo te omschrijven dat het haast lijkt alsof je er zelf vertoeft. De dubbele tijdlijn, waarbij er moeiteloos geschakeld wordt tussen het begin van Lizzy en Ciarans vriendschap op de universiteit en hun reünie twaalf jaar later, maakt dat je dit boek gewoon niet weg kan leggen. Je leert beide personages en hun blik op de feiten beetje bij beetje kennen. Ja, er is véél miscommunicatie. Vervolgens zelfs geen communicatie. Het wekt als lezer absoluut frustratie op, maar dan op een goede manier. Je bent zo invested in hun verhaal dat je gewoon wil dat hun liefde een tweede kans krijgt.
‘Twaalf dagen in mei’ is een liefdesverhaal, maar ook veel meer dan dat. Zowel Lizzy als Ciaran worstelen ondanks hun succes met onzekerheden. Lizzy heeft ook een laag zelfbeeld. De kritische blik waarmee ze haar spiegelbeeld bekijkt, is soms pijnlijk herkenbaar. Maar dat maakt de personages net zo realistisch. Sociale media kunnen toxisch zijn en hoe vreemd het ook mag klinken: het is fijn om dat in een boek uitgelicht te zien worden.
Of je nu een baaldag op het werk in een mum van tijd wil vergeten of gewoon een meeslepend boek zoekt voor je volgende vakantie(dag): ‘Twaalf dagen in mei’ klaart de klus met gemak. Niamh Hargans debuutroman smaakt zeker en vast naar meer.
‘Twaalf dagen in mei’ van Niamh Hargan – € 21,99 – Boekerij.
Lees ook:
