Maya heeft geld geërfd van haar grootouders en besloot daarmee haar droom na te jagen: haar saaie kantoorjob opgeven en een koffiebar beginnen. Die lijkt voorlopig goed te draaien. Alleen in de liefde loopt het wat minder. Of komt daar binnenkort verandering in?
Ik ben vreselijk in dubio. Want ik wil niet meer samenwerken met mama, en natuurlijk wil ik Titus helpen om zo veel mogelijk te verdienen. Ik zou de helft van zijn loon dan als huurinkomsten kunnen zien en de andere helft in cash geven. Dat is dan in het zwart en niet netjes, dat weet ik wel, maar als we er belastingen op moeten betalen, is het voor ons allebei nadelig. Maar kan ik wel met Titus samenwerken als ik gevoelens voor hem heb? Iedereen wil dat Jarne en ik een koppel worden, en natuurlijk was ik ooit verliefd op hem. Maar door alles wat er is gebeurd, is dat gevoel wel weggeëbd. Ik vind hem nog altijd knap en aantrekkelijk, dus misschien moet ik gewoon tijd met hem doorbrengen tot ik weer verliefd op hem ben. Zo werkt dat in “Blind Getrouwd” toch ook? ‘Kijk, als je dat echt wil, mag je bij me komen werken. Omdat ik absoluut niet meer met mama wil samenwerken. Maar alleen als dat echt is wat je wil, oké?’ ‘Dat is echt wat-… Maar waarom wil je niet met je moeder samenwerken? Tijdens het etentje was er toch niks aan de hand? Ik zag helemaal geen rare vibe tussen jullie.’ ‘Nee, toen was er ook nog geen rare vibe tussen ons’, zeg ik met opeengeklemde tanden.
Ik stuur mama dat ze morgen niet hoeft te komen, want dat ik al iemand anders heb. Weet ze ook eens hoe het voelt om snel vervangen te zijn.
‘Het is een heel verhaal’, zegt Iris, terwijl ze Titus naar de trap begeleidt en hem zo onder lichte dwang meeneemt naar haar appartement. ‘Ik zal het wel vertellen terwijl ik het appartement laat zien. Ik weet zeker dat Maya geen zin heeft om het allemaal nog eens op te rakelen. Misschien kunnen we samen koken? Dan kan ik je ineens tonen hoe de keuken werkt.’ ‘Oké’, zegt Titus ietwat verbouwereerd. ‘Maar, euh... ik moet nog afspreken met Maya. Zal ik anders straks nog even naar je toe komen?’ vraagt hij aan mij. Hij kijkt me aan met die mooie blauwgroene ogen van hem, en ik slik. Alles in mij wil roepen: ‘Ja, kom straks naar me toe!’, maar Iris onderbreekt me en zegt: ‘Dat hoeft toch niet? Ga gewoon morgen tegen zeven uur naar beneden.’ ‘Euh… ja’, zeg ik. ‘Dat is prima.’ Ik ga naar mijn appartement, en zij gaan een verdieping hoger, naar dat van Iris. Ik sluit de deur achter me en voel me eenzamer dan ooit. Waarom heb ik meer verdriet over Titus dan over Otto? Ik ken hem amper. Maar, zo blijkt, ik kende Otto ook amper. Of zelfs helemaal niet. Ik neem mijn telefoon en zie twee gemiste oproepen van mama en meerdere berichtjes. Ik lees ze niet, maar antwoord wel dat ze morgen niet hoeft te komen, want dat ik al iemand anders heb. Dan weet ze ook eens hoe het voelt om zo snel vervangen te zijn. Ha! Daarna laat ik me in de zetel zakken en zet ik een of andere hersenloze serie op waarvan ik niks meekrijg.
En niks
Ik word wakker omdat er iemand een dekentje over me heen legt. Mijn eerste gedachte is dat het Otto is die me liefdevol toedekt, maar dan komt alles wat er gebeurd is als een klap in m’n gezicht terug. Ik doe mijn ogen open en zie Iris. Ik ben verbaasd dat ik überhaupt heb kunnen slapen, maar ik was natuurlijk ook wel doodop. Iris zet de tv uit, waarop de serie gewoon verderloopt. Ik zal morgen moeten uitvissen waar ik precies zat. ‘En, hoe was het?’ vraag ik al geeuwend. Ik hoop dat het me nonchalanter doet klinken. ‘Gezellig. We hebben samen mijn bed opgemaakt met schone lakens. Dat was wel lekker huiselijk. Daarna heb ik hem getoond hoe de keuken werkt. Hij heeft gekookt, want hij kan dat veel beter dan ik. Dat is op zich nu niet zo moeilijk, maar hij is écht een goeie kok. We hebben leuk gepraat.’ ‘En…’ ‘En niks. Dat was het. Maar hij weet natuurlijk niet dat ik interesse heb.’ ‘Ik kan me ook wel voorstellen dat zijn hoofd er nog niet naar staat, met alles wat hij de voorbije maanden heeft meegemaakt en alles wat er nu gebeurt. Het is uiteindelijk veel, al die veranderingen.’ ‘Nee, dat is ook zo. En ik heb tijd. Maar goed, ik zal je verder laten slapen. Ik ga wat lezen in mijn kamer. Of jouw kamer.’ ‘Nu jouw kamer’, zeg ik. ‘Slaapwel.’ Iris gaat naar de badkamer en ik leg me weer lekker neer. Maar wat ik ook doe, ik kan de slaap niet meer vatten.
I got it from my mama
De volgende ochtend word ik wakker na een onrustige nacht waarin nachtmerries zich vermengden met herinneringen aan alles wat er gisteren is gebeurd. Ik voel een mengeling van angst en opwinding, maar als ik besef dat die opwinding komt doordat ik ga samenwerken met Titus, zakt mijn hart weer een beetje dieper in mijn borst. Ik mag dat soort gevoelens niet koesteren voor hem. Gelukkig moeten we zo hard werken dat ik geen tijd zal hebben om veel met hem te communiceren en vliegen de voormiddagen vast voorbij in een roes. Maar waarom maak ik me dan extra nauwkeurig op met foundation, concealer, lippenstift… álles? Niet alleen geef ik mezelf daarmee valse hoop, het is ook een vorm van verraad naar mijn beste vriendin toe. Kijk, de appel valt dus écht niet ver van de boom. Ik ben al net zo erg als mijn moeder. Zij stal mijn vriendje, en nu wil ik indruk maken op de crush van mijn beste vriendin. Ik neem een make-updoekje en veeg alle schmink weer van m’n gezicht af. ‘Hey’, zegt Titus als hij naar beneden komt. ‘Wat zie je er goed uit. Is er iets anders dan anders?’ Ja, natúúrlijk is hij het type dat vrouwen zonder make-up knapper vindt. Of misschien wil hij gewoon in een goed blaadje bij me komen omdat ik nu zijn baas én huisbaas ben. Ja, dat zal het wel zijn. Ik moet er niet te veel achter zoeken. ‘Euh… nee, ik heb goed geslapen’, lieg ik. ‘Jij?’ ‘Heerlijk! Zo’n nacht in een echt bed en daarna een douche... Ik was vergeten hoe lekker het allemaal was. En dan ontbijten in een warme kamer…’
Door me extra op te maken geef ik mezelf valse hoop, én het is ook een vorm van verraad naar mijn beste vriendin toe.
Ik zie tranen in zijn ogen springen. ‘O, het is zo erg dat jij dat niet vanzelfsprekend vindt. En het is net zo erg dat ik dat wel vanzelfsprekend vind en er niet meer ten volle van geniet.’ ‘Ach, ik nam het ook voor vanzelfsprekend. En misschien vergeet ik ooit weer om dankbaar te zijn, wanneer die paar maanden op straat over twintig jaar een verre herinnering zijn. Hoe dan ook: zet me aan het werk, baas.’ Ik toon hem wat ik mama een paar dagen geleden nog toonde: de briefjes met de bestellingen erop, de bekertjes en dekseltjes, de betaalterminal, de kassa voor cashgeld… Hij knikt en zegt dat het duidelijk is. Het is op zich ook niet erg ingewikkeld. Dan open ik de deur en komen de eerste klanten binnen. Ik moet het eerlijk toegeven: met Titus loopt het iets minder vlot dan met mama. Hij doet echt heel erg zijn best en wil het duidelijk goed doen, maar op een of andere manier zijn we erg onhandig in elkaars omgeving en botsen we heel de tijd tegen elkaar, waardoor we weleens iets laten vallen. Het is niet vreselijk en het lukt wel om de klanten te bedienen, maar na de grote drukte moet ik toch behoorlijk wat schoonmaken. Maar goed, het was de eerste dag. En misschien is het niet zo gek dat het met mijn moeder vanzelf ging, want we deelden jarenlang dezelfde keuken. Nu delen we alleen nog hetzelfde vriendje, denk ik cynisch bij mezelf.
Lees elke woensdag en zondag op Flair.be hoe Maya haar koffiebar én liefdesleven draaiende probeert te houden.
