Maya heeft geld geërfd van haar grootouders en besloot daarmee haar droom na te jagen: haar saaie kantoorjob opgeven en een koffiebar beginnen. Die lijkt voorlopig goed te draaien. Alleen in de liefde loopt het wat minder. Of komt daar binnenkort verandering in?
‘Méén je dat nu?’ zeg ik tegen Otto. ‘Dat zijn je eerste woorden? “Kom maar bij mij wonen”? Ik zou denken dat je toch eerst de tijd neemt om je tegenover mij te excuseren. Tegenover mij, weet je nog? De vriendin voor wie je naar hier verhuisd bent? Tegen wie je zegt dat je van haar houdt? Je duikt met mijn moeder in bed en doet alsof je háár moet redden? Wat is dit?’ ‘Kijk, Maya, natuurlijk spijt het me dat het op deze manier gebeurd is. Dat is niet netjes, en ik had het liever anders gezien.’ ‘Had je het niet liever níét gezien?’ Hij trekt ongevraagd een stoel naar achteren en zet zich neer. Ik zie dat hij net iets te dicht bij mama zit. ‘Kijk, sinds ik hier ben, heb je me alleen maar respectloos behandeld.’ ‘Wat?’ Ik kan m’n oren niet geloven. ‘Ja, je blijft omgaan met die Jarne, ook al vraag ik je om dat niet te doen. Je hebt duidelijk interesse in die Titus en vindt dat je bloedeigen moeder, die niets dan respect verdient, maar zo snel mogelijk je huis uit moet. Je zou haar net moeten koesteren. Bovendien vind je je zaak belangrijker dan mij en wil je bijna nooit bij me blijven slapen. Dat is niet hoe ik een relatie zie.’
Je duikt met mama in bed en doet alsof je háár moet redden? Wat is dit?
‘En dat is voldoende reden om met mijn moeder te slapen?’ ‘Je laat het zo goedkoop klinken. Zo ging het helemaal niet. Ik had je moeder al opgemerkt. Ze is natuurlijk erg mooi. Maar later realiseerde ik me ook dat zij en ik meer waarden gemeen hebben dan jij en ik. Ze gelooft nog meer in de traditionele rolpatronen, en ik ook. Toen we gisteravond aan het praten waren, besefte ik dat zij en ik zoveel beter bij elkaar passen dan jij en ik. Ze is net zo mooi als jij, maar we delen gewoon meer, snap je?’ ‘Echt waar, ga zo door en ik ga kotsen.’ ‘Doe niet zo vulgair’, zegt mama. ‘Vulgair, mama? Wie deed er hier vannacht vulgair? En trouwens, jij wilde toch vrij zijn en je eigen leven leiden? Daarom ben je toch weggevlucht van een ouderwetse man? En dan ga je nu samenwonen met zo’n macho?’ ‘Ik ben helemaal geen macho!’ ‘Je hebt Jarne geslagen bij jullie eerste ontmoeting! Wie doet nu zoiets? Ik had toen al moeten weten wat voor onvoorstelbaar rode vlag dat was, maar nee, ik dacht nog altijd dat je die lieve man was die ik in mijn hoofd van je had gemaakt.’ Ik zucht en probeer te kalmeren.
‘Ik begrijp wel waar het is misgelopen. Toen we de vorige keer samen waren en elkaar twee à drie keer per maand zagen, kwamen we zo goed als niet buiten. We waren stapelverliefd, bleven samen in bed of in de zetel en gingen soms iets eten met z’n tweeën, maar we hadden niet echt interactie met andere mensen. Pas nu leer ik je echt kennen zoals je bent. En ik vind je niet leuk.’ ‘Dus? Wat is dan het probleem? Waarom ben je dan zo overstuur vanwege je moeder en mij?’ ‘Méén je dat nu? Ben je me aan het gaslighten? Ik heb nooit tegen mama of tegen jou gezegd dat ik begon te beseffen dat we niet bij elkaar passen, dus doe niet alsof je niets verkeerd hebt gedaan.’ ‘Ik voelde het heus wel, hoor. Gisteren was je heel de tijd aan het zeggen dat ik moest zwijgen. Eerst moest ik zwijgen tegen Titus, dan tegen Jarne. Dát is respectloos. Je kan toch niet verwachten van een man dat hij toekijkt hoe zijn vrouw met andere mannen flirt?’ ‘Wow, kijk, daar heb je het machogedrag. Ik ben niet je vrouw en ik was niet aan het flirten. En als jij onbeleefd bent tegen mijn vrienden, dan vind ik dat ik je daarop mag aanspreken. En weet je, dit gesprek leidt nergens heen, dus ik wil het er niet meer over hebben.’ ‘Omdat je weet dat je ongelijk hebt.’ Ik rol met mijn ogen. Ik weet dat hij me op stang wil jagen, maar ik gun hem het plezier niet. ‘Luister, ik ga naar boven. Jij pakt je spullen, en dan wens ik je een fijn leven samen. Leg de sleutel maar op tafel en laat de deur maar los. Dan verhuizen Iris en ik straks haar spullen terug. De lakens waartussen jullie vannacht “geslapen” hebben, zullen we wel ritueel moeten verbranden. Heb een fijn leven samen!’ Ik zet mijn glas neer en loop naar boven zonder om te kijken. Pas wanneer ik de deur van mijn appartement achter me heb gesloten, barst ik in snikken uit.
Goed nieuws en slecht nieuws
‘Hey, wat is er aan de hand?’ Ik schrik me een ongeluk wanneer ik de stem van Iris hoor. Het is al bijna zes uur, dus het is niet zo gek dat ze al thuis is van haar werk. Ik wrijf met de mouw van m’n trui over m’n gezicht. ‘Wel, ik heb goed nieuws en slecht nieuws.’ ‘Vertel’, zegt ze, ondertussen mijn gezicht bestuderend. ‘Wel, het goeie nieuws is dat je je appartement terugkrijgt.’ ‘Yes! Sorry, ik wilde niet zo enthousiast klinken. Ik woon graag bij jou, echt. Ik zou het ook met niemand anders kunnen, maar ik mis gewoon mijn spullen om me heen.’ ‘Nee, zeg, ik begrijp het toch? Iedereen heeft af en toe wat ruimte nodig. Een pyjamaparty is leuk, maar het hoeft ook niet élke nacht.’ ‘Maar wat is dan het slechte nieuws? Wacht, is je moeder weer samen met je vader?’ ‘Was het dat maar!’ ‘O, ik dacht dat je dat niet meer wilde.’ ‘Alles liever dan dit.’ ‘Maar Maya, je bent helemaal aan het trillen. Zet je even neer en vertel me alles.’ Ik ga op de zetel zitten, en Iris zet zich naast me. ‘Ik kan echt niet geloven dat ik deze woorden ga uitspreken. Mama heeft met Otto geslapen.’ ‘WAT?’ Iris schrikt zo dat ze met haar blote voet tegen de salontafel slaat, en ze slaakt een kreet van pijn. ‘Aaaauwwww. Maar… Hoezo? Dat kan toch niet? Weet je het zeker?’ ‘Ja, ik weet het heel erg zeker. Ze hebben het niet alleen toegegeven, mama is nu samen met Otto boven haar spullen aan het pakken. Ik heb gezegd dat ze hier niet meer welkom is, en nu gaat ze bij hem logeren. Ik zweer het, die twee mogen elkaar hebben, hoor.’
Echt normaal ben je niet
‘Ik kan het gewoon niet geloven. Welke moeder slaapt nu met de vriend van haar dochter?’ ‘Het is niet te geloven dat ik zo normaal geworden ben.’ ‘Nu ja, “normaal” is wat veel gezegd’, zegt Iris met een grijns. Dat is een van de dingen die ik zo apprecieer aan haar: ze is er wel en ze luistert naar me, maar ze staat niet toe dat ik me wentel in zelfmedelijden. Ze blijft grapjes maken over de situatie, wat me altijd helpt om de dingen te relativeren. ‘Mag ik echt eerlijk zijn?’ ‘Natuurlijk’, antwoord ik, want dat is een van de andere dingen die ik apprecieer aan haar. ‘Maar je zal het niet graag horen.’ ‘Geeft niks.’ ‘Ik mocht Otto niet.’ ‘O. Echt?’ ‘Nee, en dat zou ik nooit hebben gezegd als jullie samen waren gebleven, maar dat zag ik eerlijk gezegd niet gebeuren.’ ‘Waarom niet?’ Iris haalt haar schouders op. ‘Hij is bezitterig en jaloers, maar aan de andere kant bedriegt hij je ook meteen. Hij lijkt me dan ook het type dat vindt dat er andere regels gelden voor mannen en vrouwen. En hij keek soms naar me op een manier die me de ick gaf.’ ‘De ick?’ ‘Je weet wel, zo’n vies gevoel. Hij keek met meer interesse dan de bedoeling is als je kijkt naar de beste vriendin van je lief. Ik dacht eerst nog dat ik het me inbeeldde, maar nu ik weet wat er is gebeurd, besef ik dat dat niet zo was.’
Otto keek met meer interesse dan de bedoeling is als je kijkt naar de beste vriendin van je lief.
‘Myrthe zei net hetzelfde’, zeg ik. ‘Ik ben daar kwaad over geworden, en nu heeft ze haar ontslag gegeven en ben ik mama én Myrthe én Otto kwijt.’ Ik vis een oud en al gebruikt papieren zakdoekje van onder het kussen in de zetel en snuit er luid en onelegant mijn neus in. ‘Luister, het is hun eigen schuld. Je verdient beter. Je was gelukkiger voor je moeder je leven overnam en voor Otto terug was, toch?’ ‘Ja, maar Myrthe! Dat is wel m’n eigen schuld. En zij is degene die beter verdiende. Ik heb echt iets heel gemeens tegen haar gezegd. Ik heb me meteen verontschuldigd, maar dat hielp niet.’ ‘Geef haar wat tijd. Als ze is afgekoeld, zal ze ook wel beseffen dat jij geen slecht persoon bent. Ga over een paar dagen nog een keer sorry zeggen. Ik weet zeker dat het goedkomt. En voor alle duidelijkheid: mij zal je nooit kwijtraken.’ ‘Ook niet als ik iets heel lelijks tegen je zeg?’ ‘Nee, want ik weet dat je stiekem van me houdt.’ ‘Misschien’, zeg ik stoer. ‘Ja, hoor’, zegt ze. ‘En ik ook van jou.’ Ze neemt me vast en mijn tranen beginnen opnieuw te stromen. ‘Zeg, ik heb een goed idee voor mijn appartement!’ zegt ze dan.
Lees elke woensdag en zondag op Flair.be hoe Maya haar koffiebar én liefdesleven draaiende probeert te houden.
