Maya heeft geld geërfd van haar grootouders en besloot daarmee haar droom na te jagen: haar saaie kantoorjob opgeven en een koffiebar beginnen. Die lijkt voorlopig goed te draaien. Alleen in de liefde loopt het wat minder. Of komt daar binnenkort verandering in?
Ze zeggen soms dat het voelt alsof de grond onder je voeten wegzakt. Maar dat is niet wat ik ervaar. Het lijkt net of de muren wegsmelten, of de tijd vertraagt, of mijn hersenen vol watjes zitten. Ik weet niet wat ik moet denken, want ik kán zelfs niet meer denken. Is dit hoe het voelt om in shock te zijn? Ik tast om me heen tot mijn hand op het aanrecht ligt, voor wat steun. ‘Mijn werk hier is gedaan. In alle betekenissen van het woord’, zegt Myrthe, en ze verdwijnt uit de keuken. Ik wil haar naam zeggen en haar vragen om terug te komen omdat ik haar meer nodig heb dan ooit, maar er komt geen woord uit mijn mond. ‘Mama?’ fluister ik uiteindelijk hees. Mama, die stokstijf op een afstandje van me af is blijven staan, komt nu plots naar me toe en legt haar hand op mijn arm. ‘Maya, ik snap echt niet hoe het is kunnen gebeuren. Het spijt me zo. Ik wist niet hoe ik het moest vertellen. Ergens ben ik blij dat Myrthe het heeft gevraagd, want anders had ik het misschien niet verteld en-’
Mijn werk hier is gedaan. In alle betekenissen van het woord.
‘Hallo?’ We worden onderbroken door een stem uit de zaak. Ik pel me los van het aanrecht, schud mama’s arm van me af en loop naar de toog. ‘Sorry, maar kunnen wij iets bestellen?’ ‘Ja, natuurlijk’, zeg ik met een opgekleefde glimlach. Het is gek hoe ik die knop ondanks alles toch gewoon kan omdraaien. The show must go on. ‘Sorry voor het wachten.’ ‘Geeft niks’, zegt de man. ‘Maar ik hoorde stemmen, dus ik dacht wel dat er iemand aanwezig was.’ Ik bedien hem, en intussen komt mama naast mij staan. ‘We moeten praten’, zegt ze als hij weg is. ‘We moeten zeker praten, maar eerst moeten we werken. En hoewel ik je liever even niet zou zien, heb ik geen keuze, want Myrthe is weg. Ik heb haar weggejaagd terwijl ze gelijk had over alles. Dat is jouw schuld. Alles is jouw schuld. Dus je kan je maar beter nuttig maken voor ik deze zaak ook nog eens kwijtraak omdat ik het niet in m’n eentje aankan en omdat ik te overstuur ben om m’n werk te doen.’ ‘Ja, natuurlijk’, zegt mama. ‘Ik wil alles doen om-’ ‘In stilte, graag.’
Donkere wolken
De rest van de dag werk ik op de automatische piloot. Ik begrijp echt niet hoe ik erin slaag om mijn werk gedaan te krijgen en vriendelijk te zijn tegen de klanten, maar het lukt, al heb ik donkere wolken in mijn hoofd. Momenteel voelt het even alsof ik alles kwijt ben. Want deze zaak is ook maar gewoon werk zonder Myrthe. En wat moet ik doen? Mama in dienst houden? Na wat zij me heeft aangedaan? Als ik de deur achter ons sluit, haal ik meteen ook de fles wijn boven. Ik weet het: het is een vreselijk slecht idee om te drinken omdat ik me zo slecht voel, maar ik weet weet echt niet hoe ik een gesprek met mama kan voeren zonder de scherpe randjes eraf te halen en te kalmeren. ‘Mag ik ook-’, begint mama, maar ik kijk haar strak aan terwijl ik de fles weer in de ijskast zet. Wat denkt ze wel? ‘Oké, dat heb ik wel verdiend.’ ‘Je hebt zoveel meer verdiend dan dat, mama. Ik vraag me al heel de dag af welke verklaring je zou kunnen geven waardoor het minder erg is dan het lijkt. Waardoor ik je toch zou kunnen vergeven. Maar ik kan niks bedenken. En dat komt vast omdat wat je gedaan hebt onvergeeflijk is. Welke moeder slaapt er nu met de vriend van haar dochter? Is dat niet iets wat alleen in slechte soaps gebeurt?’
Hoe kan Otto me dit aandoen? En mama! Als iemand me nooit zou mogen kwetsen en bedriegen, is zij het toch?
‘Je hebt gelijk. Je hebt helemaal gelijk’, zegt mama met tranen in haar ogen. ‘Maar schat, hij heeft me verleid. Ik wilde het niet, maar hij heeft me verleid en-’ ‘O, hij heeft je verléíd? Nou, dan kan je er niks aan doen, natuurlijk. Het is niet zo dat je vrije wil hebt of zo.’ ‘Nee, ik vertel het fout’, zegt mama smekend. ‘We waren aan het praten en aan het drinken. Ik had veel te veel gedronken en ben dat helemaal niet gewend. En toen begon hij te zeggen dat ik zo’n mooie vrouw ben en dat ik veel beter verdien dan iemand als je vader. En papa keek al zó lang niet meer op die manier naar mij. Eigenlijk keek niemand nog op die manier naar mij. Ik weet dat jij je dat niet kan voorstellen omdat je nog zo jong bent, maar de ene dag word je nog nagefloten op straat en de volgende dag kijkt niemand meer naar je om. Je wordt een soort van onzichtbaar. En ook al wilde ik het niet toegeven: het feit dat je vader samen is met zo’n jonge vrouw, hielp ook niet meteen. Ik was er veel meer van onder de voet dan ik wilde laten blijken. Omdat ik mijn trots had, weet je wel. Als er dan een knappe jongeman met je flirt, je complimentjes geeft en je dronken voert, en er door je hoofd schiet dat het waarschijnlijk je allerlaatste kans is om ooit nog eens samen te zijn met iemand jong en sexy…’
Ik laat mijn gezicht wanhopig in mijn handen zakken. Hoe kan Otto me dat aandoen? Maar natuurlijk ben ik veel bozer op mama. Zij is mijn moeder! Als iemand me nooit zou mogen kwetsen en bedriegen, dan is zij het toch? ‘Dus, wacht... Je vindt het erg dat mannen niet meer naar je kijken omdat je ouder bent, maar zelf ga je dan voor een jongere man omdat je die wél sexy vindt? Dan doe je toch net hetzelfde als wat jou overkomt?’ ‘Mannen van mijn leeftijd kunnen ook sexy zijn. Uiteraard. Brad Pitt is ouder dan ik. En die zou ik nu ook niet meteen uit mijn bed schoppen.’ ‘Mama.’ ‘Sorry, ja, maar begeerd worden door een jonge man, dat is toch iets anders. Dat boost je ego zoveel meer. Maar ik had het natuurlijk niet verder mogen laten gaan dan dat. Ik had de complimenten in ontvangst moeten nemen en hem naar huis moeten sturen. Maar toen kuste hij me en… Ach, schat, ik was al zo lang niet aangeraakt door een man. En ik was dronken. En ik vergat alles om me heen. Toen ik vanochtend wakker werd, voelde ik me zo slecht dat ik me niet durfde te vertonen. Ik wist niet hoe ik je ooit nog onder ogen moest komen.’ ‘Als het van mij zou afhangen, zou je me nooit meer onder ogen komen. En ik wil ook dat je je spullen pakt en vertrekt. Maar je moet hier wel blijven werken tot ik iemand heb gevonden die je kan vervangen. Ik wil het niet, maar ik heb geen keuze.’
Er valt niks meer te zeggen
‘O, schat, maar ik wil niks liever dan bij je werken, zodat we zeker moeten praten en we het kunnen goedmaken.’ ‘Het is niet omdat je bij me moet werken dat we moeten praten. Er valt niets meer te zeggen. Wat je hebt gedaan, is onvergeeflijk. En zeg maar tegen Otto dat ik hem ook nooit meer hoef te zien.’ ‘Hoe moet ik hem dat zeggen? Ik heb zijn telefoonnummer zelfs niet.’ ‘Dus je hebt me gewoon verraden voor een of andere onenightstand?’ ‘Je doet net alsof er een plan achter zat. Ik heb gewoon een stomme, dronken fout gemaakt. Ik wilde je niet kwetsen. Ik zou nooit je vriend proberen te stelen.’ ‘En toch heb je het gedaan.’ ‘Niet gestolen, eerder per ongeluk geleend.’ ‘Geleend en kapotgemaakt.’ ‘Schat…’ ‘Noem me geen schat. Ik ben je schat niet.’ ‘Maar mag ik niet nog even blijven? Ik kan nergens heen. Je kan me toch niet zomaar op straat zetten? Je hebt Titus geholpen, maar mij zou je gewoon aan mijn lot overlaten?’
‘Dan ga je maar gewoon naar huis, naar papa. Als jullie inderdaad al jaren naast elkaar leven, kan je dat vast nog wel een paar weken langer doen.’ ‘En hem heel de tijd samen zien met die… die… vrouw?’ ‘Nou en? Denk je dat ik je heel de tijd wil zien en denken aan wat je met mijn vriend hebt gedaan? Nee, je blijft hier niet. Ik wilde van in het begin al niet dat je hier zou komen logeren. Maar ik nam je in huis omdat je mijn moeder bent, omdat ik vond dat ik je trouw verschuldigd was. En dit is hoe jij me bedankt.’ ‘Eén nachtje? Toe, Maya? Zodat ik rustig een andere slaapplek kan zoeken.’ ‘Ga maar op hotel.’ ‘Je wéét dat ik geen geld heb.’ Plots schrikken we allebei op doordat de deur naar de gang opengaat. ‘Je kan bij mij logeren’, zegt hij. Ik kan mijn oren niet geloven.
Lees elke woensdag en zondag op Flair.be hoe Maya haar koffiebar én liefdesleven draaiende probeert te houden.
