DE KOFFIEBAR – deel 34: ‘Het lijkt wel alsof je niet kon wachten tot mama de deur uit was’

Maya heeft geld geërfd van haar grootouders en besloot daarmee haar droom na te jagen: haar saaie kantoorjob opgeven en een koffiebar beginnen. Die lijkt voorlopig goed te draaien. Alleen in de liefde loopt het wat minder. Of komt daar binnenkort verandering in?

‘Schat?’ zeg ik nu hardop tegen papa. ‘Waarom noemt ze je “schat”?’ ‘Euh…’ ‘Wij hebben elkaar de laatste tijd wat beter leren kennen’, antwoordt mevrouw De Rooij in zijn plaats. ‘We zijn veel informeler nu. En je kent mij; ik zeg tegen iedereen “schat”.’ Ze giechelt weer. Nee, zo ken ik haar helemaal niet. Het feit dat ik haar nog altijd “mevrouw” noem terwijl ze maar tien jaar ouder is en mijn babysit was, zegt genoeg. Ze heeft mij nooit “schat” genoemd, al was ze lief genoeg voor me. ‘Ik kwam even kijken of alles oké was omdat je vanavond zou komen eten en niet kwam opdagen. En je neemt je telefoon niet op.’ ‘Nee, mijn vrouw en dochter zijn onverwacht op bezoek, sorry.’ ‘Maakt niet uit. Kom straks maar wanneer het past, dan hou ik me, euh… hét warm.’ Ze wuift even kort naar ons en trippelt dan weer naar buiten. Ik zie dat papa’s gezicht rood is.

‘Wat is er gaande tussen jullie?’ ‘Niks. Ik ben gewoon een goeie buurman.’ ‘Na al die jaren naast elkaar gewoond te hebben, ben jij ineens een goeie buurman? Net nu mama weg is?’ ‘Ja, dat heb ik je daarstraks uitgelegd: net omdát mama weg is.’ ‘Komaan, papa, er is duidelijk iets gaande tussen jullie tweeën.’ ‘Natuurlijk niet’, zegt hij zonder al te veel overtuiging. ‘Waarom mogen we het niet weten? Mama en jij gaan toch scheiden.’ Hij zucht. ‘Ja, oké, er is iets gaande. Maar het is nog maar pril, oké? En zeg alsjeblieft niks tegen je moeder.’ ‘Waarover mag Maya niks zeggen, Patrick?’ Shit, mama staat in de deuropening. Natúúrlijk staat mama in de deuropening. Ik dacht dat we haar sowieso wel naar beneden zouden horen komen, slaand en botsend met haar nu vast overvolle koffer. Maar die heeft ze blijkbaar niet mee. ‘Euh…’ Jongens, praat gewoon met elkaar. Ik wil niet tussen twee vuren zitten en jullie geheimen voor elkaar bewaren’, zeg ik. ‘Ze heeft gelijk’, zegt papa. ‘Ik heb iets met Monica.’ ‘Monica?’ vraagt mama verward. ‘Wacht, Monica de búúrvrouw?’

Geen vrouw, maar een kokkin

Ze stoot een verbaasd en hysterisch lachje uit. ‘Patrick, wat denk je wel? Ze is jong genoeg om je dochter te zijn!’ ‘Ze is wel tien jaar ouder dan ik’, zeg ik. Ik weet ook niet waarom ik dat doe. Ik vind het zelf ook een beetje een vieze gedachte dat die mooie jonge vrouw interesse heeft in mijn vader. Waarom ook? Is hij knap en besef ik dat niet? ‘Ik dacht dat dit tussen je vader en mij was’, zegt mama bitsig tegen me. Terecht. ‘Was dit al gaande voor ik vertrok?’ ‘Wat? Nee, natuurlijk niet!’ zegt papa. ‘Ik miste je eten gewoon, en Monica stelde voor om te koken en-’ ‘Je miste mijn éten?’ zegt mama. Ze klinkt woest. ‘Je miste mij niet, alleen mijn eten? En dus zocht je een andere kokkin? En weet mevrouw de buurvrouw dat?’ ‘Maar zo zit het helemaal niet. Je verdraait mijn woorden.’ ‘Weet je, ik hoef hier niet naar te luisteren. Ik zie je wel wanneer er papieren ondertekend moeten worden. Denk maar na over of je het huis wil houden of niet. Je kan misschien intrekken bij Monica, dan heb je een makkelijke verhuis. Maya, kom me helpen met mijn koffer. Ik krijg hem niet dicht.’

O, dus daarom hadden we haar niet van de trap horen komen. Ik volg mama naar boven, waar de uitpuilende koffer op het bed ligt. ‘Ben je oké?’ ‘Ja, hoor’, zegt ze. ‘Ga jij even op de koffer zitten? Door jouw gewicht krijg ik hem vast wel dichtgeritst.’ ‘Auw, beledigend.’ ‘Je weet wat ik bedoel’, zegt mama. ‘Moet dit echt allemaal mee?’ ‘Ik voel niet de behoefte om nog vaak terug te komen naar hier.’ ‘Je zal toch nog moeten komen om van alles te regelen.’ ‘Daar betaal ik wel een advocaat voor.’ ‘Maar je meubels en je spullen?’ Mama ritst de koffer probleemloos dicht, en ik probeer er niet bij stil te staan wat dat betekent voor mijn gewicht. Ik heb geen weegschaal en ben van plan dat zo te houden. Ik voel me gezond en fit, en dat is het enige wat telt.

‘Ach, al die oude brol. Die is zelfs mijn smaak niet. Nooit geweest. Ik wil lichte en strakke meubels in mijn volgende huis. En ik wil ook niet al die herinneringen. Maar eerst wil ik naar huis.’ Ze sleurt aan haar koffer en laat die met een plof van het bed op de grond vallen. ‘Ik zal hem wel dragen’, zeg ik. Ze protesteert niet. Wanneer ik de koffer optil, besef ik waarom. ‘Jezus, mama, wat heb jij hierin gestopt? Had je nog goudstaven achteraan in je kast zitten?’ ‘Was het maar waar.’ ‘Maar echt, kleren kunnen toch nooit zoveel wegen?’ ‘Niet de goedkope brol die jij koopt, nee. Kwaliteitskleren wegen al wat meer.’ Het zou zo makkelijk zijn om te zeggen dat ze zich vanaf nu alleen maar goedkope brol kan veroorloven, maar ik bijt op mijn tong. Mama loopt recht de gang door naar buiten zonder iets tegen papa te zeggen terwijl ik nog met de koffer aan het worstelen ben.

Niet boos, wel ontgoocheld

‘Kan ik je even helpen?’ vraagt hij. ‘Beter van niet’, zeg ik. ‘Als mama het ziet, wil ze de koffer misschien wel ritueel verbranden.’ ‘Ben je boos op me?’ vraagt papa met een klein stemmetje. ‘Boos niet, wel ontgoocheld’, zeg ik. Oké, ik geef toe: misschien is het wel wraak voor vroeger, toen mijn ouders dat zeiden wanneer ik met slechte punten naar huis kwam. Ik vond het altijd zó kwetsend. Want welk kind wil zijn ouders nu ontgoochelen? Je had het beter kunnen aanpakken en het vertellen tegen mama, zodat ze het niet op deze manier hoefde te ontdekken. Hetzelfde geldt trouwens voor mij.’ ‘Je hebt gelijk.’ ‘Ik hoop dat je ook beseft dat het nu definitief over en uit is tussen jou en mama. Hiervan kom je niet terug. Niet alleen ben je samen met de buurvrouw, ze is ook nog eens bijna twintig jaar jonger dan mama. Het lijkt wel alsof je niet kon wachten tot mama de deur uit was.’

‘Schat, ik denk dat je intussen ook wel beseft dat het al lang niet goed meer ging tussen mama en mij. En misschien had ik Monica al wel eerder opgemerkt, maar ik zou nooit iets met haar begonnen zijn toen je moeder en ik nog samen waren. Maar toen je mama met slaande deuren vertrok en zei dat ze een nieuw leven wilde beginnen zonder mij, besefte ik dat ik misschien ook een ander leven wilde. Of beter gezegd: dat ik een léven wilde voor het te laat was.’ ‘Zo oud ben je niet.’ ‘Zo jong ook niet.’ Ik glimlach. ‘Ik wil gewoon nog even zeggen dat dat van dat koken en zo… Het is niet zo simpel als jij denkt. Mama wilde dat doen, in het begin. Misschien omdat dat hoorde, omdat we nog geen kinderen hadden of omdat ze vond dat ik het niet goed deed. Ik weet het niet, maar in elk geval-’ Ik hoor een lange, luide tuut vanop de oprit. Mama wordt ongeduldig. ‘Dag papa.’ ‘Dag meisje.’ Hij geeft me een onhandige kus op de wang. Ik loop naar buiten en ga naast mama in de auto zitten. ‘Maar hoe gaat het nu met je?’ vraag ik wanneer we aan het rijden zijn. Het is veel makkelijker praten zo, want we hoeven elkaar niet aan te kijken. ‘Met papa’s grote… verrassing?’ ‘Ach’, zegt ze, en ze haalt haar schouders op.

Lees elke woensdag en zondag op Flair.be hoe Maya haar koffiebar én liefdesleven draaiende probeert te houden.