Maya heeft geld geërfd van haar grootouders en besloot daarmee haar droom na te jagen: haar saaie kantoorjob opgeven en een koffiebar beginnen. Die lijkt voorlopig goed te draaien. Alleen in de liefde loopt het wat minder. Of komt daar binnenkort verandering in?
‘Maya!’ zegt papa blij, en hij drukt me tegen zich aan. Dat is nog nooit eerder gebeurd, en ik voel me alsof ik in een of ander parallel universum ben beland, waarin ik heel knuffelige ouders heb. ‘Hoi papa’, zeg ik. ‘Ik wist niet wanneer ik je nog eens zou zien.’ ‘Hoezo? Waarom zou je me niet meer zien?’ ‘Ik weet het niet. Omdat ik dacht dat je me niet zou komen bezoeken als mama hier niet meer woonde.’ ‘Natuurlijk wel’, zeg ik, al besef ik dat ik dat inderdaad voor me aan het uitschuiven was, omdat papa en ik niet echt heel goed zijn in smalltalk tegen elkaar. Mama is wel zo’n beetje de lijm die ons samenhoudt. ‘En ik weet niet wat je mama over me heeft gezegd. Misschien wilde je me gewoon niet meer zien.’ ‘Nee, Patrick, nu moet je niet gaan doen alsof ik de slechte ben in dit verhaal.’ ‘Dat zeg ik ook niet. Maar zij hoort alleen jouw kant, en wie weet wat je haar allemaal wijsmaakt. Bovendien: jíj bent weggegaan, dus als er al een slechte is in dit verhaal, is het wel duidelijk wie dat is.’ Oké, ik wil echt wel naar huis. ‘Papa, mogen we binnenkomen, zodat jullie rustig kunnen praten?’ ‘Voor zover er te praten valt met die vent.’ ‘Als we buiten blijven staan, horen de buren jullie nog.’ Dát is een argument dat werkt. Papa doet de deur nu helemaal open en laat ons binnen. We lopen naar de woonkamer. Meteen beginnen ze tegen elkaar te roepen.
Maya hoort alleen jouw kant, en wie weet wat je haar wijsmaakt. Het is wel duidelijk wie de slechte in het verhaal is.
Ik overweeg om in mama’s auto te gaan zitten, maar dan moet ik hen onderbreken om haar de autosleutel te vragen. Dus ga ik naar de keuken, vul een glas met witte wijn uit een fles die openstaat in de ijskast en neem dat glas mee naar boven, naar mijn oude slaapkamer. Ik hoor hun geroep door het plafond. Vroeger vond ik het net heel geruststellend dat ik hun zachte stemmen en de tv kon horen wanneer ik in bed lag, omdat ik dan wist dat ze er waren en dat ik veilig was. Dat is vandaag net iets anders. Ik kijk naar mijn poster van One Direction en laat m’n hand erover glijden. Ik mis de tijd waarin ik nog dacht dat ik zou trouwen met Harry Styles. Niet dat ik nu nee zou zeggen tegen hem, maar ik geloof nu eenmaal niet meer in sprookjes. Ik hoor hen nog een tijdje roepen terwijl ik rustig mijn glas leegdrink, en dan hoor ik luid gestommel en geknal op de trap. Ik open mijn slaapkamerdeur en kijk wat er aan de hand is. Mama komt de trap op met haar lege koffer, die luid tegen de treden en muren botst. ‘Mama, pas op voor de muren.’ ‘Wat maakt het ook uit? We gaan dit huis toch verkopen.’ ‘Dan wil je toch zeker dat het mooi in orde blijft? Anders schrik je kopers misschien af.’ Ze haalt haar schouders op, en ik besef dat ze meer nodig heeft dan een praktische opmerking. ‘Ik ga even met papa babbelen, oké? Dan kunnen wij straks met z’n tweetjes bijpraten.’ ‘Oké’, zegt ze terwijl ze haar kleerkast opentrekt.
Glanzende haren en benen
Ik neem mijn lege glas mee naar beneden, zet het in de keuken en loop dan naar papa in de woonkamer. ‘Gaat het?’ ‘Ze wil scheiden.’ ‘Had je dat niet verwacht na de afgelopen weken?’ ‘Ik dacht dat ze wel van gedachten zou veranderen als ze haar plan moest trekken in de echte wereld.’ ‘Voor zover ik hoor, kan zij beter haar plan trekken dan jij. Eet je wel goed?’ ‘Ja, hoor.’ Wat doe je dan? Uit eten gaan? Kant-en-klaarmaaltijden kopen? Je weet dat die niet goed voor je zijn, toch?’ ‘Ik eet gezond.’ ‘Hoe dan? Kan je stiekem wél koken?’ ‘Monica komt me eten brengen. ‘Monica? Wie is Monica?’ De buurvrouw.’ ‘Mevrouw De Rooij?’ ‘Ja.’ ‘Waarom kookt ze voor je? Ik heb jullie nooit meer tegen elkaar weten zeggen dan alleen praktische dingen.’ ‘Ze had gehoord dat we uit elkaar waren en sprak me erover aan. Ze is zelf ook gescheiden, dus ze weet hoe het voelt. Ze vertelde me dat ze voor zichzelf alleen koken ook maar zielig vond en vroeg of ik een keertje bij haar wilde komen eten.’
Ik stel me de buurvrouw voor. Ik heb haar al een paar jaar niet meer gezien, maar ik vond haar altijd erg mooi. Ze was een jaar of tien ouder dan ik, en als tiener hoopte ik altijd dat ik er later zoals zij zou uitzien, met haar lange, glanzende haar en haar al even lange, glanzende benen. Dat is helaas niet gelukt. Ze was een paar keer op me komen babysitten, en dan hadden we gezelschapsspelletjes gespeeld, ook al lukte dat niet altijd goed met ons tweeën. Maar omdat ik zo naar haar opkeek, deed ik alsof ik het saaie spelletje “Monopoly” superspannend vond. ‘Ik wist niet eens dat ze getrouwd is geweest.’ ‘Niet zo lang. Hij bleek geen fijne kerel.’ ‘O. Kan ze goed koken?’ ‘Valt wel mee. Ze maakt nogal exotische dingen. Maar ik mag natuurlijk niet klagen.’ ‘En nu eten jullie altijd samen?’ ‘Best wel vaak, ja.’ ‘Papa, waarom heb je nooit zelf leren koken?’ ‘Omdat je moeder dat deed.’ ‘En als ze ziek was?’ ‘Dan bestelden we iets.’ ‘Maar… en wat dan als ze op reis of op weekend zou gaan?’ ‘Dat deed ze nooit.’ Ik probeer om niet beschuldigend te klinken, maar het is best moeilijk. Ze ging nooit weg omdat jij niet kon koken.’ ‘Daar geloof ik niks van.’ ‘Dat is wat zij zegt.’
Buurvrouw, wat doe je nu?
‘Weet je nog toen ik klein was? Wat je deed als mama’s trein was afgeschaft en ze veel later thuis was?’ ‘Hoe bedoel je?’ ‘Als ik je kwam zeggen dat ik honger had?’ ‘Dan smeerde ik een boterham voor je.’ ‘Inderdaad. Je smeerde een boterham voor me. Alle ingrediënten voor het avondeten lagen in de ijskast, maar jij kon zelfs geen ei bakken. Ik had dan zo uitgekeken naar de bloemkool met worst, maar ik kreeg alleen een boterham, wat ik ’s middags ook had gegeten. Begrijp me niet verkeerd: ik weet heus wel dat er kinderen waren die niet eens een belegde boterham kregen, maar ik wil alleen dat je begrijpt hoe groot de druk op mama was. Ze kwam dan een uur of langer later thuis van haar werk en moest dan nog beginnen te koken.
Ik wil alleen maar zeggen dat als je mama terug wil winnen, je dan misschien toch je goeie wil moet laten blijken en moet leren koken.
En dat terwijl jij lekker met je voeten omhoog naar het nieuws op tv aan het kijken was. Hoe kan je dat zelfs normaal hebben gevonden?!’ ‘Ik wist wel dat ze op je ingepraat zou hebben.’ ‘Nee, dat heeft ze niet gedaan. Dat hoefde ook niet. Ik praat nu even niet tegen jou als jullie dochter, maar als een vrouw die het echt niet oké vindt hoe het huishouden hier liep. Maar goed, dat is tussen jullie tweeën. Ik wil alleen maar zeggen dat als je mama terug wil winnen, je dan misschien toch je goeie wil moet laten blijken en moet leren koken. En alle andere huishoudelijke klussen leren aanpakken.’ Op dat moment gaat de achterdeur, die uitkomt in de keuken, open en stapt de nog altijd beeldschone mevrouw De Rooij de keuken binnen. ‘Hoi, schat’, zegt ze. Schat?! Dan ziet ze mij. ‘Oeps’, zegt ze, en ze giechelt. O jee…
Lees elke woensdag en zondag op Flair.be hoe Maya haar koffiebar én liefdesleven draaiende probeert te houden.
