Maya heeft geld geërfd van haar grootouders en besloot daarmee haar droom na te jagen: haar saaie kantoorjob opgeven en een koffiebar beginnen. Die lijkt voorlopig goed te draaien. Alleen in de liefde loopt het wat minder. Of komt daar binnenkort verandering in?
O, shit. Ik zet de tassen die ik naar de keuken wilde brengen neer en neem mama vast. Ze snikt op mijn schouder. Zo heb ik haar nog nooit gezien. En ik besef dat ik haar ook nog nooit heb vastgehouden. Niet echt. Ik heb haar weleens een kus gegeven ter begroeting en ter afscheid, maar ik heb haar nog nooit in m’n armen gehouden. En als dit niet was gebeurd, had ik het misschien nooit gedaan. Hoe erg zou dat niet zijn? Ze voelt frêle en klein in mijn armen. ‘Het spijt me, mama’, zeg ik. ‘Wacht heel even.’ Voorzichtig maak ik me van haar los. Ik doe de deur van de zaak weer op slot en draai het bordje met de ‘Gesloten’-kant naar buiten. Er zit nog niemand binnen en de meeste pendelaars zijn gepasseerd. De vaste klanten komen dan ook pas over een halfuur. ‘Kom, we gaan even naar boven.’ Ze laat zich gedwee de trap op leiden. ‘Ik weet dat wat ik zei niet tactvol was’, zeg ik als ik haar in mijn zetel heb neergeploft. ‘Maar aan jouw reactie te zien, is er meer aan de hand.’ ‘Het is gewoon… Ik weet dat ik met je vader moet gaan praten. Anders kan ik niks financieel geregeld krijgen. Maar ik zie er zo enorm tegen op. Wat als hij kwaad wordt?’ ‘Ik heb papa nog nooit kwaad gezien.’ ‘Tegen jou was hij dat nooit, nee.’ ‘Tegen jou toch ook niet?’ ‘Niet vaak. Maar áls hij kwaad was…’
Mama snikt op mijn schouder. Zo heb ik haar nog nooit gezien. En ik besef dat ik haar ook nog nooit heb vastgehouden.
Ik wil papa verdedigen, maar besef dat ik meer dan ooit op mijn tanden moet bijten. Ik weet ook niks van hun relatie, dus ik heb echt het recht niet om een oordeel te vellen. Ongetwijfeld gedraagt hij zich heel anders tegen zijn dochter dan tegen zijn vrouw. ‘Maar mama, het uitstellen heeft toch geen zin? Integendeel zelfs, want dan zal je er op voorhand alleen maar langer over stressen. Kijk maar hoe nerveus je nu al bent. Je kan er toch maar beter gewoon van af zijn?’ ‘Maar ik wil helemaal niet alleen naar hem toe gaan.’ Als ze aanstuurt op het feit dat ik met haar mee moet, kan ze dat mooi vergeten. Ik wil geen getuige zijn van mijn moeder die tegen mijn vader zegt dat ze wil scheiden. Dat is… ieuw. Een beetje zoals je ouders seks zien hebben. Nou ja, eigenlijk helemaal niet, maar toch: véél te intiem voor mij om getuige van te zijn. En ik wil al zeker niet met haar mee daarheen gaan, want dan lijkt het nog alsof ik haar kant kies ook. ‘Dan neem je maar een vriendin mee.’ ‘Ik heb niet eens vriendinnen’, zegt ze met een snik. O jee, ze gaat opnieuw beginnen huilen.
Vóór de middag dronken zijn
‘Hoe bedoel je? Je wilde toch vrijheid om op stap te gaan met vriendinnen? Dat zei je zelf.’ ‘Ja, dat wil ik ook heel graag. Ik wil brunchen met andere vrouwen, zoals op tv. Een mimosa drinken en nog vóór de middag al een beetje tipsy zijn.’ ‘Is dat je doel in het leven? Vóór de middag al dronken rondlopen?’ ‘Jij weet mijn woorden toch altijd te verdraaien. Ik wil een leuke job, fijne vrienden en in het weekend brunchen of lunchen, naar de markt gaan en daar lekkers kopen voor het avondeten. ’s Avonds naar een voorstelling gaan of gewoon onder een dekentje naar mijn favoriete programma’s kijken. Is dat nu echt zo veel gevraagd?’ ‘Nee, mama, natuurlijk niet.’ Integendeel, het klinkt als de hemel op aarde. Het klinkt zelfs een beetje als mijn leven, afgezien van dat brunchen met alcohol. ‘Ik weet zeker dat als je een job vindt, je daar ook mensen leert kennen en vrienden maakt.’ ‘Hoe groot is de kans dat er leeftijdsgenoten van me zitten?’
‘Best groot, want waar zouden ze anders allemaal zitten? Ik bedoel: ze werken toch érgens. Weet je wat ik een goede plek voor je zou vinden? Het secretariaat van een school.’ ‘Waarom?’ Ik denk: omdat ze daar wel strenge, enge vrouwen kunnen gebruiken. Maar in plaats daarvan zeg ik: ‘Omdat ze daar wel moederlijke types kunnen gebruiken. Da’s fijn voor die leerlingen.’ ‘Mmm’, zegt ze nadenkend, duidelijk blij met het compliment. ‘Als je wil, kan ik mee op zoek gaan naar een job. Het internet afspeuren en zo.’ ‘Da’s fijn, maar eerst moet je mee naar papa gaan straks.’ ‘Dat ga ik dus niet doen. Mama, kom op, dit is tussen jou en hem.’ Weer springen de tranen in haar ogen. Ik begin me ernstig af te vragen of ze kan huilen op commando. ‘Jij bent toch ook betrokken partij?’ ‘Een slachtoffer misschien, zeker geen partij. Ik heb hier niks mee te maken. Als het van mij afhing, deden jullie voor de rest van jullie leven alsof jullie gelukkig waren samen en had ik voor altijd een thuisbasis.’ ‘Een thuisbasis is geen plek, maar een gevoel. Bij mij zal je altijd thuis zijn, oké?’
Als je niet meegaat naar je pa, stel ik de scheiding uit en blijf ik hier langer wonen.
Ik denk aan alle oude schoolboeken, dagboeken, strips, cd’s en dergelijke die nog bij mijn ouders op zolder liggen en die ik hier nergens kwijt kan. Maar vooral ook aan mijn oude kamer, waar mijn meubels nog staan en mijn posters nog hangen. Mijn bed, waarin ik de naam van mijn eerste grote liefde heb gekrast. Op de achterkant, zodat mijn ouders het niet konden zien. Hij heette Johan en dumpte me na een maand voor Kelly. Geen idee wat ik ook alweer in hem zag. Ik weet wel dat Kelly en ik daarna geen vrienden meer waren. Maar een thuisbasis is dus wel degelijk óók een plek. ‘Dank je, mama, maar toch ga ik niet mee.’ ‘Dan ga ik ook niet. En dan wordt de scheiding uitgesteld. Dus zal ik hier dan ook langer blijven wonen. Maar ik weet dat je dat niet erg vindt. Toch, schat?’ Ik staar haar met open mond aan. Ik weet zeker dat ze stiekem geniet van dit moment. Schaakmat. ‘Oké, ik ga wel mee’, zeg ik met een diepe zucht.
Zó bang voor zijn reactie
De rest van de dag is lang en vermoeiend. Ik ben drie uur vroeger beginnen te werken, en dat voel ik aan mijn voeten, rug en hoofd. Maar ik voel het natuurlijk ook wel aan mijn inkomsten. Ik heb bijna een derde meer verdiend dan anders. En dat op de eerste dag! Als alles goed gaat, zou ik zo mijn inkomsten kunnen verdubbelen. Alleen blijft de vraag: heb ik het ervoor over om zulke lange uren te werken? En moet ik mijn moeder echt in dienst houden? Ik wil dat ze zo snel mogelijk haar eigen leven heeft. We werkten vanochtend dan wel prima samen, al het conflict en de constante spanning tussen ons is er echt wel te veel aan. Maar nu heb ik andere zorgen aan mijn hoofd. Ik zit in de auto naast mama, die naar m’n ouderlijke huis rijdt. Mama heeft haar koffer leeggemaakt in Iris’ appartement en leeg in de auto gelegd, duidelijk van plan om ’m die vanavond nog eens te vullen. Ik heb mijn vader al een paar weken niet meer gezien en maak me ernstige zorgen. Het feit dat mama bij mij woont, kan hem de indruk geven dat ik haar kant kies. Ik ben zó bang voor zijn reactie.
Lees elke woensdag en zondag op Flair.be hoe Maya haar koffiebar én liefdesleven draaiende probeert te houden.
