Maya heeft geld geërfd van haar grootouders en besloot daarmee haar droom na te jagen: haar saaie kantoorjob opgeven en een koffiebar beginnen. Die lijkt voorlopig goed te draaien. Alleen in de liefde loopt het wat minder. Of komt daar binnenkort verandering in?
‘Ik kan hier nu nooit eens iets goed doen’, zegt mama boos. ‘Omdat je nu eenmaal zelden iets goed doet’, snauw ik. Het is eruit voor ik het besef, en ik heb er meteen spijt van, want het is echt niet eerlijk. Mama was een goeie en lieve moeder en kan het ook niet helpen dat ze hier haar draai niet vindt. En dat ik het haar nog steeds kwalijk neem dat ze papa heeft verlaten, ook al begrijp ik rationeel gezien best wel waarom. ‘Het spijt me dat je dit moet zien, Titus.’ ‘Ach, het herinnert me er alleen maar aan dat het bij andere gezinnen ook niet allemaal rozengeur en maneschijn is’, zegt hij met een trieste glimlach. ‘Dat kan je wel zeggen’, zegt mama. ‘En wie ben jij eigenlijk?’ ‘Mama, doe eens wat vriendelijker. Dit is Titus, een vriend van me. Sorry, Titus, ik ben helemaal vergeten je bestelling op te nemen. Vandaag hebben we aardbeienmoussetaart of tiramisutaart.’ ‘O, wat moeilijk. Doe mij maar de aardbeien, dat past wel lekker bij dit zomerse weer.’ ‘En een dubbele cappuccino?’ ‘Graag. Het is de enige koffie die ik drink op een dag, dus het mag wel meteen stevig zijn.’ Ik geef hem zijn koffie en taart, en keer me dan weer naar mama.
‘Maar wat bezielde je in godsnaam om alle kasten in de keuken opnieuw in te richten?’ ‘Wat me bezielde? Ik zal je eens zeggen wat me bezielde’, zegt ze te luid. ‘Ssst, mama, de klanten kijken naar ons.’ Ze zucht en loopt voor me uit de keuken in. ‘Altijd zo bezorgd over wat mensen zullen denken.’ Ik kan gewoon niet geloven dat ze dit zegt. ‘Wat ironisch om dat te horen van de vrouw die zichzelf in de schulden stak om toch maar rijker over te komen dan ze was om indruk te maken op de buren. En sorry, maar wat zou jij ervan vinden als je ging shoppen en de mensen achter de kassa luid ruzie stonden te maken? Zou je er iets kopen? Zou je nog teruggaan? Ik dacht het niet, hoor.’ ‘Luister, het enige wat ik wil, is helpen. Maar ik word heel de tijd aan de kant geschoven, dus heb ik maar zelf het initiatief genomen en alle kastjes vanbinnen eens goed schoongemaakt. En je zou me best wat dankbaarder mogen zijn, want als de voedselinspectie was langsgekomen en die kastjes had gecontroleerd, was je vast veel punten kwijtgeraakt.’ ‘Dat is overdreven. Ik hou m’n keuken echt wel proper.’ ‘De oppervlakken wel, ja, maar de binnenkant van de kastjes… Kijk, hier is de emmer sop die ik heb gebruikt.’ Ze toont me een lichtblauwe emmer vol met zwart water. Oeps.
Wat denk je dat die oude dametjes ervan zouden vinden als ze wisten dat er een zwerver aan de toog zit?
‘Oké, mama, het spijt me. Dat is echt heel lief. Maar dat is het punt niet. Je had het eerst met me moeten bespreken. Dan hadden we bijvoorbeeld foto’s kunnen nemen van de inhoud van alle kastjes en had je alles weer op de juiste plaats kunnen terugzetten of had je het kastje per kastje kunnen doen, zodat er geen vergissing mogelijk was. Hoe dan ook, mama, bespréék het met me voor je iets doet.’ ‘Maar als ik iets voorstel, wil je het niet. Je wil geen hulp, je wil totale controle.’ ‘Is het nu echt zo gek dat ik niet blij ben dat we niets terugvinden in de keuken, terwijl we het razend druk hebben?’ ‘Hoe druk kan je het hebben als je alle tijd van de wereld hebt om me hier de les te staan lezen of te staan kletsen met je vriend daar?’ ‘Die vriend is een dakloze die ik help door hem gratis koffie en taart te geven. Het is dus niet zomaar kletsen, het is… sociaal werk.’ ‘Sociaal werk? Wat denk je dat die oude dametjes ervan zouden vinden als ze wisten dat er een zwerver aan de toog zit?’
We zijn geen Gilmore Girls
Ik zeg maar niet hardop wat ik denk: dat zij net zo oud is als die ‘oude dametjes’ van haar. ‘Een zwerver, gebruikt iemand dat woord echt nog? Hij is gewoon een jongen die pech heeft gehad met zijn ouders. Hij hangt hier niet aan de toog met een heroïnespuit in zijn arm. En zelfs als dat wel het geval was, dan is hij nog altijd een ongelukkig persoon die hulp nodig heeft.’ Ik hef mijn armen op in een gebaar van wanhoop en machteloosheid. Ik zou zo graag goed willen opschieten met mijn moeder. Ik wou dat we besties waren, zoals die moeder en dochter uit Gilmore Girls. Maar de waarheid is dat we het slechtste in elkaar naar boven brengen. En als ik echt heel eerlijk ben, dan moet ik aan mezelf toegeven dat het minstens evenveel mijn fout is als de hare. Misschien nog veel meer, zelfs. Omdat ik het moeilijk vind om te aanvaarden dat mijn moeder ook gewoon maar een mens is. Maar het wordt tijd dat ik wat water bij de wijn leer te doen in plaats van telkens tegen haar in te gaan. Ik ben tenslotte geen puber meer. Nu ja, meestal toch niet.
Je bent erg bezig met ervoor zorgen dat iedereen oké is, maar hoe voel jij je bij de situatie?
‘Mama, luister... Ook al vind ik nog steeds niet dat het mijn verantwoordelijkheid is om je werk te geven, ik had een idee om je toch een beetje in dienst te nemen.’ ‘O?’ vraagt ze meteen geïnteresseerd. ‘Ik wil in de ochtend vroeger openen en takeawaykoffies verkopen aan pendelaars. Ik hoop dat het daardoor storm zal lopen, maar daarvoor heb ik jouw hulp dan nodig. Het zou mijn omzet behoorlijk kunnen vergroten.’ ‘Dat klinkt interessant. Wat zou ik dan moeten doen?’ ‘Ik zou je kunnen leren hoe de machine werkt, maar als je dat niet ziet zitten, kan jij de bestellingen opnemen en afrekenen, terwijl ik de koffies maak. We kunnen toch niet met twee tegelijk met die machine bezig zijn, dan is dit handiger. Wat denk je?’ ‘En die Maithé dan?’ ‘Myrthe. Zij werkt in de voormiddag bij de bakker, dus ze kan sowieso niet helpen.’
‘Dat wil ik wel proberen. Ik wil op dode momenten ook wel leren om die machine te gebruiken. Maar laten we het voorlopig zo doen.’ Mama straalt. En ik voel me schuldig. Want het was zo makkelijk om haar gewoon even blij te maken, maar ik vertikte om dat te doen, omdat ik een punt wilde maken of mijn territorium wilde afbakenen. Of allebei. ‘Wanneer wilde je eraan beginnen?’ ‘Waarom niet gewoon morgenvroeg?’ ‘Heb je genoeg takeawaybekertjes dan?’ ‘Daar zeg je iets. Ik bestel er alvast bij. Als het toch geen succes is, kan het ook geen kwaad. Het is niet zo dat ze slecht kunnen worden. Goed dat je eraan denkt, mama.’ Mama glimlacht. ‘Zal ik de dingen dan weer op de juiste plek in de kasten zetten?’ ‘Nee’, zeg ik snel. ‘Dat zal Myrthe wel doen. Jij kan hier helpen afruimen en zo.’ Myrthe zucht haast onhoorbaar. Maar mama is tenminste blij.
De breakdown
‘Maar hoe voel jij je erbij?’ vraagt Otto ’s avonds. We zijn weer een hapje gaan eten, want nu Iris bij mij woont (en ik haar niet het gevoel wil geven dat ze altijd het huis uit moet omdat ik weer samen ben met Otto) en Otto in een hotelkamer logeert, hebben we geen plek waar we gezellig samen kunnen koken en romantisch eten. Het is een betaalbaar eethuisje waar we vanavond dineren, maar ik moet het ook geen week lang elke avond doen als ik niet al mijn winst wil opeten. ‘Want je bent heel erg bezig met ervoor zorgen dat Myrthe, Iris en je mama oké zijn, maar hoe voel jij je bij heel de situatie?’ Hij legt zijn hand op de mijne, en plots breek ik. De tranen beginnen te stromen.
Lees elke woensdag en zondag op Flair.be hoe Maya haar koffiebar én liefdesleven draaiende probeert te houden.
