Maya heeft geld geërfd van haar grootouders en besloot daarmee haar droom na te jagen: haar saaie kantoorjob opgeven en een koffiebar beginnen. Die lijkt voorlopig goed te draaien. Alleen in de liefde loopt het wat minder. Of komt daar binnenkort verandering in?
‘Ben je gek?’ vraag ik aan Myrthe. ‘Je weet dat het de ideale oplossing is.’ ‘Je weet dat het zou uitdraaien op een ramp. Mijn moeder mee klanten laten bedienen en koffie laten zetten? We zouden elkaar na twee dagen vermoorden. En als ik haar moet leren hoe de koffiemachine werkt? Pffff.’ ‘Kom op, je moeder heeft vroeger toch elke dag gekookt en koffiegezet?’ ‘Ja, met zo’n ouderwetse koffiezetmachine. Ze heeft me ook leren autorijden. Nu ja, dat hebben we toch geprobeerd. Na een kwartier waren we al zo’n ruzie aan het maken dat ik met haar auto tegen een plantenbak reed en ze met plezier voor lessen betaalde.’ Of dat is toch wat ik toen dacht. Nu weet ik natuurlijk dat die lessen haar meer gekost moeten hebben dan ze zich kon veroorloven. Ik voel me meteen schuldig. Myrthe lacht. ‘Maya, het is maar een koffiemachine, geen deeltjesversneller of zo. Het zal heus wel lukken. En als blijkt dat het inderdaad een groot succes is, kan je nog altijd beslissen om iemand in dienst te nemen voor de voormiddag. Zolang je maar niemand aanneemt voor een hele dag, want ik wil hier niet weg.’ ‘Maar wat als ik dan beslis om ’s avonds sneller te sluiten? Dan ben je ook twee uur werk per dag kwijt.’ ‘Shit.’ ‘Zie je? Net daarom weet ik niet wat ik ermee aan moet.’ Ik zie haar nagel naar haar mond gaan, zoals altijd als ze zenuwachtig is.
Ik vind dat je er alles aan moet doen om je nieuwe overbuur te tonen dat je niet kapot te krijgen bent.
‘Misschien kan ik het toch maar beter niet doen, Myrthe. Alles is toch goed zoals het is?’ ‘Tja’, zegt ze. Maar dan verandert haar gezichtsuitdrukking naar boos en vastberaden. ‘Weet je? Nee, ik vind dat je het wel moet doen. Ik vind dat je er alles aan moet doen om je nieuwe overbuur te tonen dat je niet kapot te krijgen bent.’ ‘Ach, Jarne en ik hebben het uitgepraat’, zeg ik. ‘Dat moest ik je trouwens nog vertellen: het wordt helemaal geen koffiebar, maar gewoon een lunchplek.’ ‘Echt? Maar waarom…’ ‘Lang verhaal’, zeg ik met een wegwuivend gebaar. ‘Laten we zeggen dat het een misverstand was.’ ‘O, maar dat is fantastisch nieuws. Betekent dat dat het weer iets kan worden tussen die Jarne en jou?’ vraagt ze met op- en neergaande wenkbrauwen. ‘Nee, absoluut niet. Zeker niet omdat Otto en ik weer samen zijn.’ ‘Wacht, wat? Hoelang hebben wij elkaar niet gezien? Ik dacht zowat twintig uur, maar blijkbaar is het een paar weken of zo. In die tijd heb jij het bijgelegd met Jarne, heb je ontdekt dat er géén koffieshop komt en ben je weer samen met je ex? Mijn god, mijn leven is zo saai.’
Seksverhalen serveren
Ik lach. ‘Ik denk echt niet dat je jaloers moet zijn op al wat ik heb meegemaakt de afgelopen dagen. Ik denk dat ik minstens een jaar van m’n leven kwijt ben van de stress. Behalve dan op mijn reünie met Otto. Daar mag je best jaloers op zijn.’ ‘O, zo goed?’ ‘Nog beter. Want de seks was als een eerste keer, maar omdat we elkaars lichaam al kenden, was het niet zo onhandig als-’ Ik zwijg abrupt als ik een kuch achter me hoor. Ik draai me om richting de toog en zie een oudere dame staan in een pakje dat wel eens een echte Chanel zou kunnen zijn. ‘Hoe boeiend het ook is om hier naar jullie seksleven te staan luisteren, bediend worden zou nog beter zijn.’ ‘Oh, mevrouw, het spijt me’, zeg ik meteen. ‘Ik had u niet gezien.’ ‘Wat nochtans redelijk essentieel is als je een zaak hebt: je klanten opmerken.’ ‘U heeft gelijk. Laat me u een kop koffie van het huis aanbieden.’ ‘En voor mijn vriendinnen? Zij zitten ook al veel te lang te wachten.’ ‘O, euh… Oké’, zeg ik, al vind ik het overdreven dat ik meerdere gratis koffies moet uitdelen omdat we hen per ongeluk een paar minuutjes hebben laten wachten, zeker aangezien ze met z’n zevenen zijn. Maar goed, dat soort verliesjes moet ik sowieso incalculeren.
Het gebeurt bijvoorbeeld ook regelmatig dat klanten vertrekken zonder te betalen, al dan niet per ongeluk. Of zogezegd per ongeluk als ik hen zie vertrekken en tegenhoud. Ik speel het spelletje altijd mee, want ik wil natuurlijk geen scène schoppen in mijn zaak. En soms reken ik zélf per ongeluk te weinig aan. Zulke dingen gebeuren nu eenmaal. De vrouw geeft haar bestelling op, en ik maak ze en ik leg naast elk kopje ook nog een klein stukje taart in plaats van het gebruikelijke speculaasje. Ik kan alleen maar hopen dat ze op deze manier nog vaak terug willen komen. Gelukkig worden we getrakteerd op ‘ooohs’ en ‘aaahs’ als Myrthe en ik alles naar de tafel brengen en meedelen dat het van het huis is. Eigenlijk geeft iets gratis weggeven altijd zo’n goed gevoel dat ik het het liefst heel de tijd zou doen. Maar ook al heb ik een eigen huis, ik heb toch nog te veel kosten daarvoor.
Mijn projectje
Gelukkig heb ik wel één projectje, en dat is Titus, die toevallig net naar binnen komt. Titus leeft op straat. Nu ja, meestal kan hij wel terecht in opvangplekken voor de nacht. Hij heeft ook vrienden bij wie hij weleens kan logeren, maar hij heeft geen eigen thuis sinds zijn ouders hem het huis uit hebben gezet. En wat het nog schrijnender maakt, is dat ze dat hebben gedaan omdat hij samen was met een man. Titus valt op zowel mannen als vrouwen, en zijn ouders vonden dat hij dan maar voor vrouwen moest gaan. Wat een absurde opmerking. Alsof je kan kiezen op wie je verliefd wordt! Alsof het voor Titus zelf ook niet een pak makkelijker was geweest als hij in het perfecte maatschappelijke plaatje had gepast. Hij was nu eenmaal tot over zijn oren verliefd op die man en wilde hem niet opgeven. Maar toen Titus door hem op straat belandde, wilde die man hem niet in huis nemen. Dat was veel te vroeg en daar had hij niet voor getekend, zei hij. Ergens snap ik het wel, want ik was ook niet klaar om samen te wonen met Otto, al betekende dat het einde van onze relatie. Maar dat was natuurlijk nog iets anders, want ik liet Otto niet dakloos en alleen achter.
Je gaat niet geloven wat je moeder nu weer heeft gedaan.
Ik vind dat Titus’ vriend hem best even in huis hadden kunnen nemen tot hij op z’n pootjes terecht was gekomen. Nu zit hij een beetje vast in een vicieuze cirkel, want eigenlijk wil niemand een dakloze in dienst nemen. De meeste mensen gaan er nog altijd van uit dat er vast drank of drugs in het spel zullen zijn. En ik moet zeggen: ik ben niet echt veel beter in m’n vooroordelen, want ik durf Titus ook geen slaapplaats in m’n appartement aan te bieden voor bijvoorbeeld één nachtje per week, terwijl ik weet dat ik dat toch zou moeten doen. Maar het blijft natuurlijk wel een vage kennis die je in je huis haalt. En als vrouw voel je je toch extra kwetsbaar, ook al weet ik dat Titus nooit iets verkeerds zou doen. Dus geef ik hem elke keer als hij langskomt gratis koffie en taart. Ik sus mezelf met de wetenschap dat dat meer is dan de meeste mensen zouden doen en dat hij zo toch altijd iets in z’n maag heeft. Ik heb hem gezegd dat hij elke dag welkom is, maar hij antwoordt dan dat hij niet wil profiteren van mijn goedheid. Dat breekt m’n hart dan telkens, want ik weet dat ik niet de beste persoon ben die ik zou kúnnen zijn.
‘Hey Titus’, zeg ik. ‘Wauw, het is hier druk.’ ‘Ja, goed, toch? Kom gezellig bij ons aan de toog zitten.’ Hij zet zich op een kruk en vraagt hoe het gaat. Myrthe schiet spontaan in de lach en gaat vervolgens naar de keuken. ‘Wat is er zo grappig aan mijn vraag?’ ‘Het ligt niet aan jou. Ik heb gewoon nogal veel meegemaakt in heel korte tijd. Maar ik kan het kort samenvatten: het gaat nu goed met me. En met jou?’ ‘Valt wel mee. Mijn zus is me komen bezoeken op m’n vaste plek.’ ‘En?’ ‘Goh ja, altijd dezelfde excuses: “Ik zou je zo in huis nemen, maar mijn man dit, mijn kinderen dat, en ik wil mama en papa niet kwetsen.” Pfff, laat maar, denk ik dan.’ ‘Ik snap niet hoe ze in haar warme huis kan zitten terwijl jij op straat slaapt.’ ‘Nee, maar ik wil zeker ook nergens logeren waar ik niet gewenst ben.’ Voor ik kan antwoorden, komt Myrthe de keuken uit met een gezicht als een donderwolk. ‘Je gaat niet geloven wat je moeder nu weer heeft gedaan.’
Lees elke woensdag en zondag op Flair.be hoe Maya haar koffiebar én liefdesleven draaiende probeert te houden.
