DE KOFFIEBAR – deel 26: ‘Zijn hand is warm en zacht, en ik voel de drang om die iets langer vast te houden’

Maya heeft geld geërfd van haar grootouders en besloot daarmee haar droom na te jagen: haar saaie kantoorjob opgeven en een koffiebar beginnen. Die lijkt voorlopig goed te draaien. Alleen in de liefde loopt het wat minder. Of komt daar binnenkort verandering in?

‘Wow, Jarne’, zeg ik. ‘Luister, ik zal een goeie buur en collega zijn. Je mag eieren komen lenen en ik zal hongerige klanten naar je toe sturen, want dat is wat wij doen in deze buurt. Maar vrienden zullen we nooit worden, laat staan iets meer. Ik ben samen met Otto, en zelfs als dat niet zo zou zijn, dan nog wou ik dat we nooit hadden afgesproken samen, want er is echt niks goeds van gekomen.’ ‘O’, zegt hij. Hij ziet er enorm teleurgesteld uit. Dat in combinatie met zijn gekneusde gezicht ziet er superzielig uit. ‘Nee, ik begrijp het.’ ‘Maar echt, no hard feelings. Ik hoop dat je zaak een succes wordt en dat je de liefde van je leven vindt.’ Dat laatste meen ik, maar dat eerste iets minder. Stiekem hoop ik toch dat zijn zaak roemloos ten onder gaat, want ik vind dat hij veel te ver is gegaan.

‘En dan zou ik me nu graag klaarmaken om mijn koffiebar te openen. Ik ga ervan uit dat jij ook nog veel te doen hebt?’ Ik sta op en zet onze tassen weg. Eerst snapt hij de hint niet en blijft hij gewoon zitten. Maar als hij ziet hoe ik zonder verder iets te zeggen blijf staan en veelbetekenend kijk, staat hij op en zegt hij: ‘Nou, dan zal ik maar eens gaan.’ Hij buigt zich naar me toe om me een kus te geven, maar ik doe een stap naar achteren en steek mijn hand uit. Hij kijkt er verward naar, alsof hij niet goed snapt wat de bedoeling is, maar schudt die dan toch. Zijn hand is warm en zacht, en even voel ik de drang om die iets langer vast te houden. Als hij de deur uit loopt, moet ik aan mezelf toegeven wat ik eigenlijk al wist: ik heb nog altijd gevoelens voor Jarne. Ze zijn uiteraard niet zo sterk als die voor Otto, maar ze zijn er wel. Een reden te meer om hem op afstand te houden en geen vrienden met hem te willen zijn. Ook als Otto er niet was, want Jarne is één en al red flags. Ik douch, trek schone kleren aan, breng wat getinte dagcrème en mascara aan en ga naar beneden.

Wat ben ik een zeur

In de koffiebar doet mama net de deur van de zaak open. ‘Wat doe je nu?’ sis ik naar haar terwijl de eerste klanten binnendruppelen. ‘Die mensen stonden te wachten. Dan is het toch alleen maar klantvriendelijk dat ik hen alvast binnenlaat? Vooral omdat ze me al hadden gezien. Ik zou niet blij zijn als ze me dan in de kou lieten wachten.’ ‘Welke kou? Het is zomer! En dat is meteen ook de reden dat ik zorg dat niemand me vóór tien uur ziet.’ ‘Maar je kan je klanten toch niet laten wachten?’ ‘Als de zaak opent om tien uur en dat al jaren zo is en dat ook duidelijk op de deur staat, maar mensen er toch voor kiezen om vroeger te komen? Ja, dan kan ik ze absoluut laten wachten.’ ‘Ik was hier nu toch. Wat maakt het uit?’ ‘Het maakt veel uit, mama, want jij kan geen beslissingen nemen voor mijn zaak. Natuurlijk kan het deze keer geen kwaad dat mensen hier al zitten, maar…’ Ik word onderbroken door een klant die zijn bestelling komt opgeven. ‘Ik breng het zo meteen naar je tafeltje’, zeg ik met een stralende glimlach die ik niet voel. Terwijl ik zijn bestelling maak, praat ik verder tegen mama. ‘Maar iets kleins voor jou kan iets groots zijn voor mij, en ik wil zelf de controle hebben, snap je?’ Ik hoor mezelf bezig en voel me zo’n zeur. Ik ben continu kwaad op mama, gisteren ook op Otto, vandaag op Jarne en altijd op mezelf. Maar het voelt alsof m’n leven niet meer van mezelf is, dat me heel de tijd van alles overkomt waarom ik niet heb gevraagd, dus de controle over mijn zaak is alles wat ik nog heb, en daar klamp ik me dan ook aan vast. ‘Ik ga me wel in stilte bezighouden in de keuken’, zegt mama. Ik weet dat ze een reactie wil uitlokken en me een schuldgevoel wil aanpraten, maar dat zal haar toch niet lukken. Niet vandaag. Ik negeer haar opmerking en werk gewoon verder.

Omdat mijn zaak op de route naar het station ligt, komen er ook veel mensen een takeawaykoffie uithalen. Vandaag nog meer dan anders, zelfs. Het is razend druk. Het duurt een uur voor ik ontdek waarom. ‘Wat ben ik blij dat ik je zaak heb ontdekt’, zegt een man. ‘Sinds de koffiebar in het station gesloten is, kwam ik elke ochtend slechtgehumeurd aan op m’n werk.’ Hij lacht. ‘Dat willen we je collega’s niet aandoen’, zeg ik met een grijns terwijl ik een dekseltje op het bekertje zet. ‘Daar vind je melk, suiker, zoetstof en honing’, zeg ik. ‘O, en zelfs een koekje’, zegt hij blij verrast. ‘Dat kreeg ik in het station niet.’ ‘Een koffie zonder koekje, dat is toch als een café zonder bier?’ Hij kijkt rond en fronst dan zijn wenkbrauwen. ‘Wacht, maar jullie serveren toch geen bier?’ Ik lach. ‘Dit is dan ook geen café, maar een koffiebar.’ ‘Maar jullie hebben wel wijn.’ ‘Omdat wijn wel lekker kan smaken bij taart. Bier niet. Nu ja, ieder zijn goesting, natuurlijk. Er heeft hier nog nooit iemand naar bier gevraagd.’ ‘Ik kan dat ook maar beter niet doen aangezien het tien uur ’s ochtends is en ik nog moet beginnen werken.’ ‘Nou, bij sommige meetings kon ik dat wel gebruiken toen ik nog een kantoorjob had’, zeg ik met een grijns.

Niemand is een ochtendmens

‘Wat is het druk’, zegt Myrthe als ze binnenkomt en haar Happy Placeschort voorbindt. ‘De voorbije dagen ook al, maar nu is het wel extreem.’ ‘Blijkbaar is de koffiebar in het station gesloten, en nu komt iedereen hier koffie halen.’ ‘Wow, maar dat is geweldig! Stel je voor hoeveel koffie je zou verkopen als je veel vroeger zou openen, op het uur waarop de meeste mensen van en naar het station wandelen. Als je dan zo’n bord voor de zaak zet met daar op “Hier takeawaykoffie te koop”, dan kan je het vast niet bijhouden.’ ‘Shit, je hebt gelijk. Maar dat zou wel een enorme impact hebben op mezelf en de zaak. Want dan moet ik ofwel veel langere dagen werken, ofwel de zaak vroeger sluiten. Om dan nog te zwijgen van het vroege opstaan, want ik ben helemaal geen ochtendmens. En het zou ook niet zo goed zijn voor mijn sociale leven.’

‘Wel, wat die argumenten betreft: echt níémand is een ochtendmens. Maar we doen het omdat het moet. Of denk je dat ik echt vanzelf om zes uur wakker word en dan fluitend naar de bakker huppel voor mijn andere job? Nee joh, ik kreun en vloek als de wekker gaat en sleep me erheen. Dat geldt voor de meeste mensen. En zeker de mensen die met de trein naar het werk moeten. Je weet wel, die trein die altijd vertraging heeft, wegvalt of plots maar met half zoveel wagons rijdt, zodat iedereen op elkaar geperst zit als sardientjes in een blik. En wat dat tweede betreft: het kan niet meteen een effect hebben op je sociale leven aangezien al je vrienden toch vroeg op moeten in de week. En op zaterdag kan je wel nog gewoon pas om tien uur openen.’ ‘Bah, ik haat het dat ik geen goeie reden kan verzinnen om het niet te doen. Maar hoe moet ik dat zelfs aanpakken? Want als het dan echt zo druk wordt als ik hoop, dan kan ik het niet in mijn eentje aan. En zolang ik niet weet of het een succes is, kan ik je ook geen voltijdse baan aanbieden.’ ‘Dat snap ik. Eerlijk gezegd: zelfs als het wel kon, zou ik die nog niet aannemen, want ik wil mijn baantje bij de bakker ook helemaal niet opgeven. Ik hoop dat je dat begrijpt.’ ‘Natuurlijk. Dat was sowieso de deal. Dus kan ik toch niet vroeger openen.’ Ik ben bijna opgelucht, maar aan de andere kant: wat als ik nou veel meer kan verdienen in korte tijd en zo kan sparen voor een lange reis en de zaak een paar weken kan sluiten? Of misschien kan ik een dag per week minder werken? Of gewoon slim zijn en sparen voor m’n pensioen, ook al lijkt dat nog eeuwen weg? ‘Er is nog een andere optie’, zegt Myrthe met een ietwat gemene grijns.

Lees elke woensdag en zondag op Flair.be hoe Maya haar koffiebar én liefdesleven draaiende probeert te houden.