Maya heeft geld geërfd van haar grootouders en besloot daarmee haar droom na te jagen: haar saaie kantoorjob opgeven en een koffiebar beginnen. Die lijkt voorlopig goed te draaien. Alleen in de liefde loopt het wat minder. Of komt daar binnenkort verandering in?
‘Wacht, Maya’, zegt Otto. ‘Kalmeer even. Kom bij me zitten.’ Hij klopt op mijn kant van het bed. Hij zit rechtop nu en het laken dat hem bedekte is van hem afgegleden. Hij ziet er onvoorstelbaar sexy uit. Dit zijn echt oneerlijke onderhandelingstechnieken. Natuurlijk zet ik me weer op het bed neer. ‘Luister, het waren maar wat ideetjes. Ik wist niet dat ik daarmee een gevoelige snaar raakte. Het spijt me als het opdringerig overkwam. Maar ik dacht dat jij net zo enthousiast was als ik om te gaan samenwonen.’ ‘Om te gaan samenwonen? Otto, ik dacht dat jij naar hier verhuisde vanwege de baan en dat je dat alleen deed als we ook samen zouden kunnen zijn.’ ‘Dat is ook zo. Ik zou hier nooit kunnen wonen als we niet samen waren. Het idee dat ik je zou kunnen tegenkomen, al dan niet met een andere man…’ Hij schudt z’n hoofd met een verdrietige blik.
Is dat hoe jij in een relatie stapt? Denkend aan hoe het zal mislopen en hoe je dat dan oplost? Waarom begin je er zelfs aan?
‘Maar ik wist niet dat je meteen zou willen samenwonen. Want dat wil ik namelijk niet. Dat is net de reden waarom het de eerste keer niet lukte. Ik wil je eerst leren kennen voor we zo’n grote stap zetten, dat wist je toch? We hebben er zo vaak over gepraat.’ ‘Ik dacht dat je misschien van gedachte was veranderd omdat we elkaar zo hadden gemist. En omdat ik degene ben die de opoffering doet van te verhuizen en alles en iedereen achter te laten.’ ‘Maar alleen al het feit dat je het een opoffering noemt!’ ‘Hoe bedoel je? Is dat dan niet wat je wilde? Een groots gebaar?’ ‘Nee, wat ik wilde, was een oplossing waarmee we allebei tevreden waren, die ons allebei gelukkiger zou maken. Niet een van de twee die alles “opoffert”. Snap je niet hoe verantwoordelijk ik me dan voor je zou voelen? Als het misloopt tussen ons, kan ik niet bij je weg, want jij hebt dan je leven voor me opgegeven.’ ‘Is dat hoe jij in een relatie stapt? Denkend aan hoe het zal mislopen en hoe je dat dan oplost? Waarom begin je er zelfs aan als je ervan uitgaat dat het niet zal blijven duren?’ ‘Maar dat is toch net waarom we geen van beiden eerder de stap durfden te zetten? Omdat we elkaar eerst beter moesten leren kennen? Waarom zou dat nu anders zijn? Ik wil heel graag dat je naar hier verhuist en dat we het proberen, maar alleen als je naar hier verhuist omdat je hier wil wonen en omdat je deze job wil. Niet voor mij. Het spijt me, Otto, maar die verantwoordelijkheid zou te zwaar wegen op mij en daardoor ook op onze relatie. De druk zou alles kapot kunnen maken.’ ‘Ik weet niet wat ik hiermee moet.’ ‘En ik begrijp dan weer niet waarom dit als zo’n shock voor je komt als dat de reden is waarom we het vorige keer niet gered hebben.’ ‘Net daarom. Ik dacht dat we allebei hadden beseft dat we niet zonder elkaar konden en dat we daarom bereid waren de stap te zetten.’ ‘We zijn in cirkeltjes aan het draaien. Ik weet niet hoeveel zin deze conversatie nog heeft.’
Dit was niet hoe het moest gaan
‘Wat bedoel je daarmee?’ ‘Dat we even afstand moeten nemen van elkaar. Ik wil dat je nadenkt over wat ik heb gezegd en dat je de job alleen aanneemt als je hier ook echt wil zijn. Als je hier ook zonder mij een leven zou kunnen en willen opbouwen en als je ook bereid bent om alles op te geven als de kans bestaat dat het niet werkt tussen ons.’ Ik voel tranen achter mijn ogen prikken. Dit was niet hoe het moest gaan. Ik had zo lang van dit moment gedroomd en in mijn hoofd was het groots en romantisch. Hij zou naar me toe komen, zeggen dat hij niet zonder me kon leven en dat hij bij me kwam wonen. En dat is ook exact wat hij deed. Ik begrijp de uitdrukking ‘be careful what you wish for’ nu helemaal, want de realiteit is gewoon veel enger. ‘Het spijt me zo. Jij doet dit voor mij en ik kan gewoon niet reageren zoals jij hoopte. Zoals ik zelf hoopte.’ De tranen stromen nu over mijn wangen. Ik kan ze niet langer tegenhouden en misschien hoeft dat niet. Zo weet Otto tenminste dat het me ook echt raakt. Hij kijkt naar me, ziet mijn tranen en slaat zijn armen om me heen. ‘Hey’, zegt hij. ‘Het spijt me. Jouw gevoelens zijn natuurlijk even belangrijk als de mijne. Ik had het me gewoon inderdaad anders voorgesteld. Ik wil me natuurlijk niet aan je opdringen als je er nog niet klaar voor bent. Maar… ik kan niet liegen en zeggen dat het niet vanwege jou is dat ik naar hier verhuis.’
Maya, wil jij mijn vriendin zijn?
Ik snik, want hoewel ik dat zo romantisch vind, is dat ook niet wat ik wil horen. ‘Maar zeggen ze niet altijd dat je meer spijt hebt van iets niet te proberen dan van iets wat mislukt?’ Ik knik. ‘Ik denk dat ik het wel wil riskeren voor jou. Misschien haat ik het hier en wordt het niks tussen ons, dan weet ik het tenminste en kan ik het afsluiten. Misschien wordt het niks tussen ons maar woon ik hier doodgraag en wil ik blijven. Of misschien worden wij gelukkig samen en woon ik hier doodgraag. Al bij al meer goeie dan slechte resultaten, niet?’ Ik knik en voel mijn hart voller en mijn ogen droger worden. ‘Laten we het proberen, Maya. Laten we gek doen en kijken wat het wordt. Want niemand wordt toch beter van in de zetel te zitten wachten op het geluk, niet? Als we bijzondere dingen willen meemaken, dan moeten we risico’s nemen en avonturen aangaan, anders is het leven toch maar gewoon en saai.’ ‘En je gaat me niks kwalijk nemen als het misloopt tussen ons?’ ‘Als het is omdat we niet bij elkaar passen? Nee, natuurlijk niet. Maar als het misgaat omdat je me bedriegt of een ander hebt of me slecht behandelt, dat is natuurlijk een ander verhaal.’ ‘Maar zo ben ik helemaal niet, dat weet je wel.’ ‘Dat weet ik wel.’ Hij kijkt naar mij. Ik kijk naar hem. We grijnzen allebei. ‘Maya, wil jij mijn vriendin zijn?’ vraagt hij dan plechtig, alsof hij me ten huwelijk vraagt. ‘Dat wil ik’, zeg ik en hij trekt mij in zijn armen en giechelend val ik op het bed en hij rolt boven op me. ‘Ik laat je nooit meer gaan’, zegt hij. Hij drukt mijn armen tegen de matras en kust me. ‘Dat neem je wel heel letterlijk’, zeg ik terwijl ik me lachend probeer los te wurmen. ‘Nooit meer’, zegt hij. Heel even voelt het als een dreigement. Dan besef ik dat ik me van alles inbeeld omdat het zo’n rare, emotionele dag is geweest en laat ik me gaan.
Mannen opgepikt
‘Waar was jij vannacht?’ vraagt mama de volgende ochtend, als ik fluitend de trap op kom. Ze heeft duidelijk zitten wachten, want de deur van haar appartement ging open zodra ik de voordeur binnenkwam. ‘Dat weet je toch?’ ‘Je bent toch niet blijven slapen bij iemand die je gisteren hebt opgepikt? Ik dacht trouwens dat je had afgesproken met een vroegere collega? Was dat dan ook niet waar?’ ‘Ja, mama, dat was wel waar. En nee, ik blijf niet slapen bij mannen die ik net heb opgepikt. Al zou er trouwens ook niets mis mee zijn als ik dat wel deed als ik dat leuk vond.’ Mama kijkt me met opgetrokken wenkbrauw aan, maar is slim genoeg om te zwijgen. ‘Ik heb niet gelogen. Dat was Otto. En Otto is wel degelijk een ex-collega.’ ‘Was dat Otto? De man die je hart heeft gebroken?’ Ze zegt het alsof ze er meer van had verwacht. ‘Ja.’ ‘En daar duik jij dan meteen weer mee in bed?’ ‘We zijn weer samen, mama.’ Ik hoor boven iets kraken. ‘Iris?’ vraag ik. ‘Nee, ik ben het’, zegt Jarne. ‘En ik heb alles gehoord.’ ‘Wat doe jij hier?’
Lees elke woensdag en zondag op Flair.be hoe Maya haar koffiebar én liefdesleven draaiende probeert te houden.
