Maya heeft geld geërfd van haar grootouders en besloot daarmee haar droom na te jagen: haar saaie kantoorjob opgeven en een koffiebar beginnen. Die lijkt voorlopig goed te draaien. Alleen in de liefde loopt het wat minder. Of komt daar binnenkort verandering in?
Ik weet zijn naam niet eens. En toch ben ik verliefd op hem. Kan dat zelfs? Ik kijk graag naar dat ene programma waarin mensen verliefd op elkaar worden zonder elkaar te zien, maar puur op basis van hun gesprekken voor elkaar vallen, en ik weet honderd procent zeker dat dat ook echt kan. Ik ben zelf ooit verliefd geworden op iemand met wie ik moest mailen voor m’n werk, en toen we elkaar ontmoetten, bleek het ook echt te zijn. De gevoelens, bedoel ik. Otto was niet superknap, maar ook niet lelijk. Gewoon. Maar dat deed er allemaal niet toe, want voor mij was hij de meest bijzondere man ter wereld. Ik weet niet of hij op mij gevallen zou zijn als we elkaar hadden ontmoet in een club of op café, maar toen we elkaar eindelijk in het echt zagen, zagen we allebei de persoon van onze dromen. Uiteindelijk was het de afstand die ons nekte. We hadden elkaar al die tijd gemaild – eerst louter professioneel, toen steeds persoonlijker – omdat hij in het hoofdkantoor in Noord-Nederland werkte en we elkaar dus niet zomaar even konden zien. Ik had hem proberen op te zoeken op sociale media – duh!-, maar er waren te veel mensen met dezelfde naam en ik had hem niet gevonden (en misschien maar goed ook, want toen we uiteindelijk samen waren en ik zijn sociale media zag, besefte ik dat die niet de allerbeste indruk gemaakt zouden hebben, met al die lelijke foto’s van zatte avonden en erg onflatterende selfies, maar gelukkig wist ik toen al beter).
Al die kilometers tussen ons, ik die geen rijbewijs had, de trein tussen België en Nederland die zo absurd duur is….. Het lukte niet.
Toen hij op een dag voor het werk naar mijn kantoor in Antwerpen moest komen, was ik dan ook dood en doodnerveus. Maar dat was niet nodig. Hoe dan ook, al die kilometers tussen ons, ik die geen rijbewijs had, de trein tussen België en Nederland die zo absurd duur is… Het lukte gewoon niet. We probeerden wel, want we wilden zo graag samen zijn, maar ik moest drie treinen en een bus nemen en deed er dus meer dan vier uur over om bij hem te raken. Elk weekend ging eraan op en ik had geen tijd meer voor mijn ouders en vrienden. Ik voelde dat ik iedereen tekortdeed, en uiteindelijk deed ik daardoor in de eerste plaats mezelf tekort. We namen afscheid in tranen, ik gaf m’n ontslag en begon mijn eigen zaak. Ik weet eigenlijk wel zeker dat mijn afkeer van kantoorbanen daardoor komt. Het voelde alsof de baan me iets afgenomen had. Ik weet dat ik het anders zou kunnen bekijken, dat ik het anders zou móéten bekijken: dat de baan me de liefde heeft leren ervaren. Dat ik daardoor weet dat die bestaat en dat ik die misschien wel opnieuw kan vinden. Maar dat is moeilijk als je de liefde van je leven kwijt bent. Ik heb dan ook lang gedacht dat ik nooit meer verliefd zou kunnen worden. Tot híj hier voor het eerst naar binnen stapte.
Vond je me lekker?
Ik heb nooit geloofd in liefde op het eerste gezicht en weet niet of ik dat nu wel doe. Ik vermoed dat het eerder lust op het eerste gezicht is en dat als die persoon bij je blijkt te passen, je jezelf kan wijsmaken dat het meant to be is. Of misschien moet ik gewoon niet zo cynisch zijn en geloven dat de liefde echt wel een magische kracht is waar we nog niet genoeg van afweten. Nou ja, ‘magie’ is misschien wat veel gezegd. Eerder chemie. Ons brein dat reageert op iemands genetische compatibiliteit, op basis van fysieke aantrekkingskracht, geur, lichaamstaal… Ik weet het niet. Ik weet alleen dat hij enkele weken geleden mijn zaak binnenwandelde en mijn knieën begonnen te knikken en mijn handen trilden toen ik zijn bestelling zonder te morsen naar zijn tafeltje probeerde te dragen. Hij is knap, sowieso, maar het is meer dan dat: hij draagt T-shirts van bands die ik ook goed vind, hij draagt zijn stoppelbaard op nét die lengte die ik sexy vind, hij draagt kleren die ik mooi vind bij een man en hij is avontuurlijk, want hij bestelt telkens iets anders van de kaart en ook af en toe een stuk taart, als er eentje is die hij nog niet heeft geprobeerd. Hij is de enige vaste klant die dat doet – de andere hebben hun favoriete drankjes -, en dat maakt hem alleen maar mysterieuzer en dus aantrekkelijker.
‘Deze smaak limonade heb je nog niet geproefd.’ Mijn crush kijkt me verbaasd aan. ‘Hoe weet jij wat ik allemaal geproefd heb?’
Ik heb Myrthe niet verteld over m’n crush, dus ik duw haar net niet opzij als hij naar de toog komt gelopen. ‘Hoiwatmaghetzijn?’ zeg ik zo snel mogelijk en zonder te ademen om haar voor te zijn. ‘Heb je nog iets nieuws?’ ‘Vandaag hebben we een rodebessenlimonade waarvan ik denk dat je die nog niet geproefd hebt.’ Hij kijkt me aan met een verbaasde blik. ‘Hoe weet jij wat ik allemaal al geproefd heb?’ ‘Euh… Omdat die nieuw is sinds deze week. En ik denk niet dat ik je deze week al heb gezien. Een goeie barvrouw heeft een goed geheugen nodig’, zeg ik zenuwachtig lachend in de hoop dat ik me er zo uit heb gered. ‘Doe me die maar. Is er ook taart die je nog niet eerder had?’ ‘Er is vandaag tiramisutaart en rodevruchtenpavlova.’ ‘Heb ik allebei al gehad. Doe maar alleen de limonade dan.’ ‘Vond je me lekker?’ Shit. ‘Wat zei je?’ ‘Vond je ze lekker, de taarten?’ vraag ik zo normaal mogelijk in de hoop dat hij mijn verspreking niet heeft gehoord. ‘Oh, ja, zeker.’ ‘Waarom wil je ze dan niet opnieuw eten?’ ‘Omdat ik meer hou van een verrassing dan van iets wat ik al ken en lekker vind.’ ‘Oh, jij bestelt dus niet de witte pralines?’ ‘Wat bedoel je?’ vraagt hij niet-begrijpend. ‘Ken je die witte pralines met room en koffiecrème en soms nog zo’n hazelnoot?’ ‘Natuurlijk.’ ‘Wel, er zijn mensen die als ze naar die pralineketen gaan, een doos bestellen met alleen die witte pralines omdat die het lekkerst zijn.’ ‘Echt?’ ‘Ja, maar ik vraag altijd een doos gemengde pralines omdat ik het veel spannender vind om erin te bijten en niet te weten wat me te wachten staat. Soms ontdek je de lekkerste smaak die je ooit hebt geproefd en soms is het een tegenvaller, maar dat maakt het net leuk.’ ‘Zoals in die film, Forrest Gump.’ ‘Niet echt, want in die film bestond de optie van een doos witte pralines niet.’ ‘Je bent een vrouw naar m’n hart. Ik zou ook voor de gemengde doos kiezen, uiteraard.’ ‘Ik wil ook metaforisch voor die doos kiezen. Daarom heb ik mijn vaste baan opgegeven en ben ik deze zaak gestart.’ Ik zet de limonade voor zijn neus, in een glas vol tintelende ijsblokjes en een herbruikbaar rietje.
Ik wil je wat vragen
‘Als je het niet erg vindt dat ik het vraag…’ zegt hij aarzelend. Hij zou eens moeten weten hoe hard het mij niet uitmaakt wat hij vraagt, zolang hij maar tegen me praat. ‘… maar hoe kan iemand zo jong als jij zo’n zaak betalen? Of ben jij niet de eigenaar?’ ‘Ik ben de eigenaar en ik heb geërfd van mijn grootouders toen mijn oma drie jaar geleden overleed. Ze heeft alles aan mij nagelaten in plaats van aan mijn ouders, omdat ze vond dat ik het beter kon gebruiken dan zij. Zij hadden al een huis dat was afbetaald, geld om op vakantie te gaan en een baan die ze graag deden, terwijl ik nog aan het leven moest beginnen. Daarom vonden ze het logischer dat ik het geld kreeg.’ ‘Hebben je ouders je dat kwalijk genomen?’ ‘Dat denk ik niet. Zij hebben ook al zoveel, dus waarom zouden ze jaloers zijn? Ik heb er in elk geval niks van gemerkt.’ ‘Weet je, ik zou je graag nog iets vragen, maar ik ben een beetje bang voor je reactie’, zegt hij. Ik hou mijn adem in. Is dit het moment dat hij me uitvraagt?
Lees elke woensdag en zondag op Flair.be hoe Maya haar koffiebar én liefdesleven draaiende probeert te houden.
