Maya heeft geld geërfd van haar grootouders en besloot daarmee haar droom na te jagen: haar saaie kantoorjob opgeven en een koffiebar beginnen. Die lijkt voorlopig goed te draaien. Alleen in de liefde loopt het wat minder. Of komt daar binnenkort verandering in?
‘Wat? Een koffiebar aan de overkant van de straat? Dat méén je niet!’ zegt Iris. ‘Waarom zou iemand dat doen? Ze weten toch dat jij hier al zit? Dat is niet alleen een klootzakken-move, maar toch ook voor henzelf niet slim? Jij hebt je trouwe klanten. Denkt wie het ook is dat hij, zij of die ze gewoon kan stelen? Daar geloof ik niks van!’ ‘Maar zelfs trouwe klanten kunnen eens een keertje zin hebben in iets nieuws en anders.’ ‘Oké, ja, misschien proberen ze die zaak wel een keer. Maar zodra het nieuwe eraf is, komen ze sowieso wel terug.’ ‘Weten we dat zeker?’ ‘Natuurlijk. Jouw zaak is gezellig, je koffie is heerlijk, en Myrthe en jij zijn zulke leuke gastvrouwen. Ik weet zeker dat jullie klanten dat ook appreciëren. En het is hier vaak zo populair dat je zelfs niet genoeg tafeltjes hebt. Dan is het misschien net goed dat mensen die hier komen en geen plaats vinden aan de overkant terechtkunnen. Anders komen ze misschien niet terug omdat ze ervan uitgaan dat er geen plaats zal zijn, terwijl ze nu gerust kunnen zijn omdat er twee opties zijn.’
Ik kan alles verliezen: mijn droom, de zaak, heel veel geld… In het ergste geval moet ik de zaak verhuren en een andere baan zoeken.
‘Wow, jij kan iets heel negatiefs wel heel snel omdraaien naar iets positiefs.’ ‘Ja, geef me een goed ontbijt en koffie, en ik sta meteen scherp.’ ‘Oh, shit, koffie, ik wist dat ik iets vergeten was.’ Ik rep me naar de keuken om koffie te zetten. ‘Dank je, daar was ik inderdaad subtiel naar aan het hinten.’ ‘Ik wou dat ik het ook zo kon zien, maar ik heb helaas niet jouw optimisme. Ik kan dan ook alles verliezen: mijn droom, de zaak, heel veel geld...’ ‘Gelukkig is het pand van jou.’ ‘Ja, dat is zo. Ik zal nooit op straat belanden. In het ergste geval moet ik de zaak verhuren en zelf een andere baan zoeken. Dat is niet het einde van de wereld, dat weet ik ook wel. Het is zelfs een luxeprobleem. Maar het gaat niet alleen om mij, maar ook om Myrthe, bijvoorbeeld. Mama nu zelfs. En jij ook, natuurlijk.’ ‘Luister, als ik meer huur moet betalen omdat je anders niet rondkomt, is dat geen probleem. Ik kan nog wel wat besparen op takeaway. En ik kan ook eten kopen via die app tegen voedselverspilling. Dat wilde ik sowieso al doen. En als het niet anders kan, kunnen we samen in deze flat blijven wonen en de mijne verhuren. Dan is het gewoon alsof we nog steeds op kot zitten. En wie wil er nu niet voor altijd student zijn?’ Ik glimlach. ‘Dank je. Maar zover zijn we nog lang niet. En ik wil je huur zeker niet verhogen. Het is alleen zo vervelend dat ik niet weet wie de eigenaar is en wat die exact van plan is met de zaak. Misschien is die persoon helemaal geen concurrentie.’ ‘We moeten op onderzoek, zoveel is duidelijk.’ ‘”We”? Jij moet gaan werken, toch?’ ‘Ja, dat is helaas waar. Jij trouwens ook.’ ‘Pas over twee uur. Dat is nog veel te veel tijd om na te denken en me zorgen te maken. Jammer dat er nog geen naam vermeld staat, anders kon ik kijken of ze al sociale media hadden aangemaakt.’
Vermiste katten en sluikafval
Terwijl Iris zich verder klaarmaakt om naar haar werk te vertrekken, ruim ik eerst de keuken op. Daarna neem ik m’n laptop om op zoek te gaan naar aanwijzingen. Ik typ ‘nieuwe koffiebar’ en de naam van de straat in, maar krijg duizenden resultaten, soms van jaren geleden. Ik vernauw daarom de search naar afgelopen maand, maar vind niks. Ik probeer meerdere hashtags op Instagram en zoek op de locatie, maar resultaat blijft uit. Uiteindelijk doorspit ik de buurtgroepen op Facebook, maar meer dan vermiste katten en mensen die boos zijn vanwege sluikafval kom ik daar niet tegen. Dit is hopeloos. Ik zal info moeten inwinnen op de werf. Maar eerst ga ik even naar mama. Ik leg de overgebleven pistolet en halve croissant op een bordje en neem ze mee naar boven. Ik klop zachtjes op de deur, want ik wil mama niet wakker maken als ze nog slaapt. Ik heb nooit anders geweten dan dat ze vroeg wakker was, maar toen had ze altijd werk, huishoudelijke taken en sociale verplichtingen. Misschien vindt ze het heerlijk om nu eindelijk geen verantwoordelijkheden meer te hebben en geen wekker te hoeven zetten. Maar de deur vliegt meteen open. ‘Klaar voor de werkdag?’ ‘Werkdag?’ ‘Ja, vanaf vandaag help ik je toch?’ ‘Oh, vandaag al? Dat is lief. Alleen in de voormiddag dan. Vanaf de middag is Myrthe er. Maar ik kwam je ontbijt brengen.’ ‘Ontbijt? Dat heb ik uren geleden al gehad. Maar ik bewaar het dan wel voor vanmiddag, dank je. Ik kan in de namiddag trouwens ook helpen. Ik heb toch niks anders te doen.’ ‘Hoezo? Moet jij geen job zoeken? En een advocaat?’ ‘Advocaat?’ ‘Om te scheiden.’ ‘Ach, kind, ik heb je vader zelfs nog niet verteld dat ik wil scheiden.’ ‘Wat? Waarom niet?’ ‘Ik wilde hem eerst even laten wennen aan het idee dat ik weg ben. Het zou nogal grof zijn om plots een advocaat op hem af te sturen. Dus ben ik begonnen met zeggen dat ik tijd voor mezelf wil.’
Wat weet jij nu van volwassen relaties? Je bent volwassen, maar heb je ooit al een echte relatie gehad? Ik dacht het niet.
‘Maar, mama, hoelang gaat dit proces dan precies duren? Hoeveel tijd heb je nodig?’ Mama zucht. ‘Luister, ik wéét intussen wel dat je me hier zo snel mogelijk weg wil. Maar je moet echt stoppen met me onder druk te zetten, want ik moet dingen in mijn eigen tempo doen. Het feit dat ik me altijd maar moest aanpassen en dat mijn tijd niet van mij was, is net de reden dat ik ben weggegaan bij papa. Begin jij nu ook niet.’ ‘Maar mama, daar gaat het niet eens om’, lieg ik. ‘Heeft papa niet het recht om zo snel mogelijk de waarheid te weten? Ik begrijp dat je het goed bedoelt, maar hou je hem zo niet alleen maar aan het lijntje?’ ‘Ach, schat, wat weet jij nu van volwassen relaties?’ ‘Ik ben intussen een twintiger. Ik ben volwassen.’ ‘Ja, dat weet ik. Je bent technisch gezien inderdaad volwassen, maar heb je ooit al een echte relatie gehad? Ik dacht het niet.’ ‘Natuurlijk wel. En Otto dan?’ ‘Ach, schat, ik weet dat je stapelverliefd was op die jongen, maar kan je echt van een relatie spreken als je elkaar nauwelijks zag? Wij hebben die jongen zelfs nooit ontmoet. Nee, ik heb het over een relatie waarin je jarenlang samenleeft en samenwoont. Dat is allemaal zoveel complexer dan jij nu denkt.’ Ja, dank je, mama. Wrijf het er nog maar eens in dat Otto en ik zo ver uit elkaar woonden dat het niets kon worden tussen ons. Ik wilde niks liever dan uiteindelijk gaan samenwonen met hem, en hij ook met mij. Dat weet ik zeker. Maar hoe kan je ooit ontdekken of je er klaar voor bent als je nauwelijks de kans krijgt om elkaar echt goed te leren kennen? ‘Ik ga naar buiten en ga daarna werken. Je ziet maar wat je doet’, zeg ik kortaf.
Dan zie ik hem…
Ik voel me zo moe. Ik maak me zorgen over papa, over mama, over hoe ik Iris’ appartement kan terugkrijgen en wat ik moet doen als Iris het niet langer pikt en mama niet weg wil. Ik ben moe van m’n huis te delen en heel de tijd rekening te moeten houden met iemand anders. Ik kan niet meer douchen of eten wanneer ik wil, moet door mijn eigen huis sluipen en moet babbeltjes doen, ook al heb ik er geen zin in. Ik ben gek op Iris, absoluut. We zijn als zussen voor elkaar, zeker aangezien we allebei enig kind zijn. Maar ik ga ervan uit dat ik ook met een échte zus niet zou willen samenwonen. Maar eerst heb ik een raadsel op te lossen. Ik ga naar buiten, naar de bouwwerf. Ik loop wat tussen de bouwvakkers door, maar zij hebben allemaal oorbeschermers op en negeren me wanneer ik hun aandacht probeer te trekken. Misschien weten ze al wie ik ben en dat ze me uit de weg moeten gaan. En dan zie ik hem. In een mooi pak, maar ook met een fluogele helm op en een veiligheidshesje aan. Jarne.
Lees elke woensdag en zondag op Flair.be hoe Maya haar koffiebar én liefdesleven draaiende probeert te houden.
