Tot voor kort was ze voor velen een van de stemmen van MNM. Maar sinds kort is Dorianne Aussems (26) ook de vrouw die een lans breekt voor vele holebi’s in Vlaanderen.
Sinds enkele jaren is Dorianne Aussems een vaste waarde bij jongerenzender MNM, hier nam ze de microfoon over van Karolien Debecker in het programma ‘Generation M’. Dorianne valt op vrouwen, maar had daar nooit openlijk over gepraat in de media. Tot ze in mei vorig jaar te gast was bij ‘Van Gils & Gasten’ en daar zei een rolmodel te willen zijn voor lesbische meisjes. Want zo zijn er niet veel in Vlaanderen.
Je bent onlangs publiekelijk uit de kast gekomen. Waarom nu?
‘Toen ik naar de aflevering van Taboe aan het kijken was over holebi’s, voelde ik de adrenaline door mijn lijf razen. Ik was me kwaad aan het maken in mijzelf. Ik besefte dat er een probleem is als een jong meisje als Marie in het programma vertelt dat ze geen rolmodellen heeft gehad. Geen rolmodellen, dat herkende ik helemaal, want buiten zangeres Yasmine heb ook ik geen voorbeelden gehad. In Vlaanderen zijn er heel wat mannelijke BV’s die openlijk homo zijn, maar jonge bekende vrouwen? Die lijken het allemaal te verzwijgen. Daarom wil ik een lans breken, in de hoop dat er meer volgen. Al moet ik toegeven dat het Karolien Debecker was die me dat duwtje in de rug heeft gegeven. Dorianne, probeer het te doen als het je het kan, sms’t ze. Ik besefte dat ze gelijk had. Dus stuurde ik een tweet de wereld in, waarin ik schreef dat ik niet langer wilde zwijgen. Een minuut later had ik al reacties. En dat is sindsdien niet meer gestopt.’
Waarom denk je zelf dat het taboe zo groot is?
‘Goh, dat is een moeilijke vraag. Omdat mensen heel weinig kunnen verdragen van elkaar. Omdat reclame ons altijd dezelfde man-vrouwkoppels toont, omdat mensen het moeilijk hebben met dingen die anders zijn dan wat ze gewend zijn of dan wat de maatschappij ons voorschotelt. Het maakt hen bang. Ik herinner me nog een gesprek met iemand van mijn klas in het middelbaar Ja, die daar, die is verliefd op die leerkracht. Dat is keiraar, dat is ook een vrouw.’ En ik dacht: ik zit met net hetzelfde, maar ik zal het maar niet zeggen. Mocht ik dat toen wél hebben gedaan, ik zou rotgepest zijn. Dus hield ik gewoon mijn mond. Mijn uiteindelijke coming-out kwam er op mijn twintigste. En niemand die toen negatief heeft gereageerd. Misschien ook niet zo abnormaal als je weet dat ik twee nonkels heb die getrouwd zijn met een man, een tante die getrouwd is met een vrouw én een zus die een vriendin had. Maar als ik kijk naar de ontelbare berichten die ik kreeg, en zeker na mijn optreden in Van Gils & Gasten, dan weet ik dat lang niet iedereen zoveel geluk heeft en dat er echt nog veel werk aan de winkel is. Zoveel meisjes schreven me dat ze toen pas de eerste keer hoorden dat het oké is om holebi te zijn, of dat ze niet weten tegen wie ze moeten vertellen dat ze op vrouwen vallen, of hoe. Voor een heel grote groep jongeren is zoiets niet bespreekbaar thuis, en zelfs niet in hun vriendengroep. Aan die jongeren wil ik zeggen: weet dat je niet alleen bent, en dat dat normaal is. En als je het ook bent, zeg het dan maar luidop, als je kan.’
Mijn uiteindelijke coming-out kwam er op mijn twintigste.
Aan wie heb jij voor het eerst verteld dat je op vrouwen valt?
‘Aan mijn oudere zus. Zij had op dat moment ook een vriendin. Hen samen zien, dat vond ik heel confronterend, hoewel we eerst nog dachten dat ze gewoon een vriendin was. Tot ze zei dat ze een koppel waren. Ik ben toen in huilen uitgebarsten. Het was de eerste keer dat dat zo dichtbij kwam, dat was confronterend. Mijn zus en ik hebben toen lang gepraat. Ik herinner me nog dat ik toen verliefd was op een leerkracht en ik maakte me daar heel druk in. Ik dacht écht dat ik abnormaal was. Ik was dertien toen ik voor het eerst besefte dat ik iets voelde voor een meisje, maar ik was pas negentien toen ik er voor het eerst aan toegaf. Dat is lang, hè. Maar het had ook niet sneller kunnen gaan voor mij. Of misschien wel, ik weet het niet. Op die leeftijd worstel je al met zoveel. Jarenlang heb ik gedacht dat het een fase was, voor eventjes, en dat het dan weer over zou gaan. Ik was zoekende. Ik heb dan ook vriendjes gehad in mijn tienerjaren, en mijn gevoelens voor hen waren oprecht.’
Heb je negatieve reacties gekregen na je tweet, of na je optreden in Van Gils & Gasten?
‘Nee, geen enkele. Wel enkele mannen die stuurden dat ze het zonde vonden. Ik denk dat mensen dat niet durven, omdat er zoveel positieve reacties waren op mijn verhaal. Ik denk niet dat het er in het echte leven zo progressief aan toe gaat als wat ik allemaal heb gezien op Twitter.’
Je carrière gaat hard. Ben je soms niet bang dat je je job over tien jaar beu gaat zijn, dat het misschien iets té hard gaat?
‘Dat kan altijd, maar zoals ik me nu voel, denk ik niet dat dat zo zal zijn. Maar alles kan veranderen, natuurlijk. Ik realiseer me ook dat het in de media in één vingerknip gedaan kan zijn. Je past niet altijd bij wat anderen willen of hoe ze de zender zien. Dat zeg ik nu wel, hè, dat ik dat besef, tot het zover is. Maar ik ben iemand die leeft van dag tot dag en van week tot week. Ik weet niet wat ik wil doen over tien jaar. Ik kijk zover niet. Op mijn twaalfde is mijn mama overleden, dus ik besef dat het elk moment gedaan kan zijn. Ik kan hier het rondpunt oversteken en door een bus overreden worden. Dus leef ik in het nu, en denk ik daar niet te veel over na. Ik ben vooral gelukkig met alles wat ik nu mag doen.’
Op mijn twaalfde is mijn mama overleden, dus ik besef dat het elk moment gedaan kan zijn.
Heeft het overlijden van je mama een grote impact gehad op je leven?
‘Het heeft mijn leven bepaald, ja. In alle opzichten. Ik ben er een heel ander mens door geworden. Ik was twaalf toen mama stierf, nog een kind, maar ik moest op heel korte tijd heel zelfstandig worden. Met de hulp van iedereen rond mij is het mij ook gelukt. Ik merk nu dat ik graag mijn eigen weg wil gaan, dat ik zelf beslissingen wil nemen. Mijn tweelingzus Emilie en mijn oudere zus Eline hebben dat ook. Door alles wat er is gebeurd, zijn we een heel hecht gezin. We zullen nooit kwaad spreken over elkaar en ik zal altijd iedereen heel fel beschermen. Elk lid van ons gezin is súperbezorgd over de anderen. Onze Whatsappgroep, dat is bijna als een vriendengroep. Die band, dat is heel moeilijk uit te leggen aan iemand die er niet bij is, maar dat is omdat we het altijd samen hebben moeten redden. Dat zal nooit breken.’
Hoe is het om een tweelingzus te hebben?
‘Emilie en ik zijn een twee-eiige tweeling, al lijken we fysiek wel een beetje op elkaar. Qua karakter is Emilie wat bedachtzamer, wat introverter ook – hoewel ik dat ook soms ben. Maar van ons tweeën ben ik wel de luidste, en ben ik ook degene tegen wie de rest van het gezin al eens zegt dat ze moet zwijgen (lacht). Maar mijn band met Emilie is heel sterk. Zij weet alles van mij. Voel ik me slecht, of gaat het wat minder met mij, dan voelt zij dat. Dat is echt griezelig. Ik word ook zot van het idee dat zij er niet meer zou zijn. Ze is de eerste om dingen mee te delen. Zie ik haar een paar dagen niet, dan worden wij daar allebei slechtgezind van, bijna triest zelfs. Onlangs hadden we elkaar een week lang niet gezien en hadden we ook heel weinig contact via Whatsapp. Toen ik haar weer zag, keken we naar elkaar en werden we echt direct emotioneel. Dat is zo’n vibe. We denken ook vaak helemaal hetzelfde. Zo waren we een tijdje geleden in een winkel en daar hing een toiletzakje met palmbomen op. Ik vroeg haar: Moet jij bij die palmbomen ook denken aan die ene keer op vakantie, toen papa dat zei en jij even later naar daar moest? En zij: Ik was exact hetzelfde aan het denken. Dat is toch freaky? Door een stomme tekening van een palmboom. Of als we samen in de tuin zitten, het is stil en we beginnen tegelijkertijd te zingen. Niet met het refrein, maar ergens midden in dat lied. Dat kan toch niet toevallig zijn?’
Lees ook:
