Ruth (30) stond er moederziel alleen voor na de geboorte van Zoë. Ze kreeg te kampen met met een ernstige postnatale depressie. Totaal uitgeput en in de war klopte ze aan bij de Moeder en Baby Eenheid van een psychiatrisch ziekenhuis.
Ruth: “Ik had nooit gedacht dat ik vatbaar was voor een postnatale depressie. Ik zag mezelf als een moeder die op hoge hakken haar kind naar de crèche bracht, klaar om te gaan werken. Een moeder die haar leven gewoon kon blijven leiden, maar dan mét kind erbij. Ik had alles voor elkaar voor ik zwanger werd: ik werkte in een goeddraaiende praktijk – ik ben huisarts – ik ging veel uit, had veel vriendinnen, een eigen appartement...
Drie maanden waren Koen en ik samen toen ik zwanger bleek. Onze relatie heeft de zwangerschap niet overleefd. Koen, zo ontdekte ik al snel, lag met zichzelf overhoop. Hij kon er niet voor ons zijn.
Ik had een horrorzwangerschap: de eerste maanden was ik constant misselijk, non-stop moe. Toen ik me na vijf maanden eindelijk wat beter begon te voelen, bleek ik al ontsluiting te hebben en moest ik in het ziekenhuis blijven. Acht weken moest ik plat blijven liggen. Een hel. Twee maanden te vroeg is Zoë dan toch geboren. Na de bevalling legden ze Zoë even op mijn borst. Van andere moeders had ik gehoord dat dat een prachtig, emotioneel moment was, maar ik voelde niks.
Daarna namen ze haar mee om haar in de couveuse te leggen. Ik mocht die eerste dagen amper bij haar. Zoë was tijdens de bevalling besmet geraakt met de e-colibacterie. De kans bestond dat ze zwaar gehandicapt zou zijn. Ik denk dat ik me toen onbewust heb afgesloten. Dat ik heb besloten me nog niet te erg aan haar te hechten om mezelf te beschermen.”
Het vervolg van Ruths verhaal lees je in Flair
