De moeder van Soetkin krijgt zo lang als zij het zich kan herinneren psychiatrische hulp. Om haar te zien moet Soetkin zich al bijna heel haar leven aan de bezoekuren houden.
Soetkin: “Een van mijn eerste herinneringen aan de psychiatrie is dat ik als kind van een jaar of negen werd afgezet aan de instelling waar mijn mama toen verbleef. Een verpleegster zette mij op een stoel in de lange gang, terwijl er in mijn omgeving patiënten rondliepen die dingen deden die ik echt niet kon plaatsen. Ik herinner me dat ik bang was, en dat het wachten er altijd eeuwen leek te duren.£
Daarna mocht ik mee met mijn moeder, die in een zaaltje zat met andere patiënten. Op haar kamer mocht ze geen bezoek ontvangen. Het was geen omgeving waarin ik me als kind goed voelde, maar het kon niet anders. Het was de enige manier om mijn mama te zien in de periodes dat ze zich liet opnemen. Als ik op bezoek ging, voelde ik dat ze altijd erg haar best deed om er een fijne tijd van te maken, maar tegelijk kon één futiliteitje dat in haar ogen niet perfect liep haar hele humeur doen omslaan.”
Lees de rest van Soetkins aangrijpende verhaal in Flair.
