En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Steffi (33) vindt het geweldig om mama te zijn, maar geeft eerlijk toe dat het mentaal ook soms zwaar is. Sam (29) en zij zijn nu de trotse ouders van Lou.
‘Ik had een grote kinderwens en wilde al heel lang mama worden’, vertelt Steffi. ‘Toen mijn partner zich er ook klaar voor voelde, was ik dan ook superenthousiast. Ik deed een check-up bij de gynaecoloog die me vertelde dat ik niet moest ongerust zijn als het een jaartje zou duren vooraleer ik effectief zwanger was. Twee maanden later deed ik een test omdat ik aan m’n lichaam voelde dat er iets anders was en er kwamen twee rode streepjes tevoorschijn: ik was zwanger!’
Harde buiken
‘Als kleuterjuf moest ik al na zes weken zwangerschap thuisblijven’, aldus Steffi. ‘In het begin was ik heel eenzaam, want ik zat overdag helemaal alleen thuis en ik ben een heel sociaal persoon. Langs de andere kant was ik de eerste maanden heel misselijk en moest ik meerdere keren per dag overgeven, dus was het handig dat ik thuis kon blijven. De rest van de zwangerschap had ik ook behoorlijk veel last van kwaaltjes. Harde buiken, vocht in m’n benen en voeten, ik raakte moeilijk in slaap en had zelfs moeite met stappen! Daarbovenop schopte de baby vaak keihard tegen m’n ribben. De laatste maand had ik het echt gehad, ik was fysiek op!’
Ik moest een uurtje persen. Het was het zwaarste wat ik ooit in m’n leven deed, maar tegelijkertijd voelde ik me zo sterk! Het is zo wonderbaarlijk waar een vrouw toe in staat is.
‘Ik was op voorhand niet echt bang voor de bevalling’, vertelt Steffi. ‘Zoveel vrouwen deden mij dit al voor, dus ik ging dit ook wel kunnen. Mijn weeën begonnen toen Sam en ik naar een film aan het kijken waren. We reden naar het ziekenhuis en na enkele uren weeën wegpuffen, kwamen de verlossende woorden dat ik tien centimeter opening had. Ik moest een uurtje persen. Het was het zwaarste wat ik ooit in m’n leven deed, maar tegelijkertijd voelde ik me zo sterk! Het is zo wonderbaarlijk waar een vrouw toe in staat is. Toen ze Lou op mijn borst legden, waren we allebei aan het huilen en voelde ik meteen die onvoorwaardelijke liefde.’
Engelbewaarder
‘Lou is vernoemd naar mijn grootmoeder Marie-Louise met wie ik een heel goede band had’, zegt Steffi. ‘We verloren haar een paar jaar geleden heel onverwacht. Ik vind het zo jammer dat ze mijn kindje nooit heeft kunnen ontmoeten, maar ben zo blij dat ze nu toch voor een stukje verder leeft in ons zoontje. Lou werd ook geboren op dezelfde dag als mijn grootmoeder, dat maakt het extra speciaal en geeft me het gevoel dat ze nog steeds over me waakt. Ze is zijn engelbewaarder.’
Lou is vernoemd naar mijn grootmoeder Marie-Louise met wie ik een heel goede band had. We verloren haar een paar jaar geleden heel onverwacht. Ik vind het zo jammer dat ze mijn kindje nooit heeft kunnen ontmoeten, maar ben zo blij dat ze nu toch voor een stukje verder leeft in ons zoontje.
‘De kraamperiode viel heel goed mee omdat Lou een heel rustige baby is’, zegt Steffi. ‘Hij sliep snel door en dronk goed aan de borst. Toen Sam terug ging werken, was het wel even wennen, want ik zat weer hele dagen alleen thuis. Daarom nam Sam zijn vaderschapsverlof direct na de geboorte op zodat hij zijn vrijdagen met ons tweetjes kon doorbrengen.’
Onzekerheid
‘Ik vind het geweldig om mama te zijn en ik kijk er nu al naar uit om Lou dit tegen mij te horen zeggen’, aldus Steffi. ‘Ik voel me enorm verantwoordelijk voor hem waardoor ik soms worstel met angst, onwetendheid en onzekerheid. Zo vraag ik me als hij gedronken heeft direct af of het wel voldoende was of ik niks verkeerd at enzovoort. Ik heb heel veel schrik om iets verkeerd te doen en dat weegt mentaal soms zwaar door. Iedereen heeft ook zoveel tegenstrijdige meningen en dat helpt niet als je zelf al onzeker bent. Ik moest ook wennen aan het feit dat ik niet zoveel vrijheid meer heb als vroeger. Ik kan niet spontaan in m’n auto springen en ergens naartoe rijden en ik heb vrijwel geen me-time meer. We moeten alles zorgvuldig plannen. Natuurlijk weegt dit alles niet op tegen de liefde en vreugde die Lou ons brengt!’
Ik voel me enorm verantwoordelijk voor hem waardoor ik soms worstel met angst, onwetendheid en onzekerheid. Ik heb heel veel schrik om iets verkeerd te doen en dat weegt mentaal soms zwaar door.
‘Ik wilde vroeger altijd twee kinderen’, besluit Steffi. ‘Ik heb zelf een goede band met mijn zus, dus ik wil dat ook voor mijn kindje. Maar ik twijfel nu omdat we zo gelukkig zijn met Lou en hij zo’n makkelijke baby is. Alles loopt goed, dus wat als ons tweede kindje een huilbaby is of niet gezond zou zijn… We zijn er dus nog niet aan uit en zien wel wat de toekomst brengt.’
We zochten een leuke aankondiging die echt bij ons paste. Wij houden niet van “melige” foto’s in een bos met de echo, dus zocht ik iets grappig. Het resultaat is deze filmposter.
We trokken op een avond naar een veld waar er juist een supermooie zonsondergang was, en mijn zus trok deze geweldige foto!
De laatste reis die we met ons tweetjes deden, was naar Griekenland. Ik was toen 5 maand zwanger.
Mijn zus organiseerde mijn babyshower. Iedereen versierde een body voor Lou. Dat was een van de mooiste dagen van mijn zwangerschap.
Deze foto werd genomen vlak na de bevalling. Ik heb me nog nooit zo sterk gevoeld. Om nadien de grootste liefde van mijn leven te ontmoeten. Prachtig!
Het kaartje is van hout en werd gegraveerd door een vriendin. De doopsuiker maakte ik zelf. Het waren suikerbonen, een vaasje met droogbloemen, een kaars, een tube met grof zout en rozemarijn, een bierflesje Filou en sensorische pakketjes voor kinderen.
Deze foto namen we in het ziekenhuis de dag van de geboorte van Lou en gebruikten we om aan de buitenwereld te laten weten dat hij geboren was.
Als kleuterjuf heb ik natuurlijk het leukste themamateriaal in huis, wat het leuk maakt om seizoensgebonden foto’s te maken. Elk maand neem ik een foto die binnen het thema/seizoen past, zoals deze op Sinterklaas.
Ik ga vaak met Lou op bezoek bij het graf van mijn grootmoeder.
Deze foto geeft voor mij het moederschap weer: stralend van geluk en tot over mijn oren verliefd.
Nog meer mama’s over het moederschap:
