En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Stefanie (31) beviel van een tweeling. Zij en haar partner Robin (31) zijn de trotse ouders van Sem en Lias.
‘Ik raakte vlot zwanger’, vertelt Stefanie. ‘Al binnen het half jaar dat we probeerden om in verwachting te raken, ontdekte ik op reis in Spanje dat het prijs was. Eenmaal terug thuis gingen we naar de gynaecoloog voor de eerste echo en daar kregen we de verrassing van ons leven: het is een tweeling! Mijn vriend en ik schrokken natuurlijk, maar we zagen al snel in dat dit heel uniek is en we waren in de wolken! Als ik terug ga naar Spanje, wil ik daar mijn eerste tattoo laten zetten: een verwijzing naar onze tweeling.’
Keizersnede
‘Onze vrienden en familie verschoten meer dan ons toen we hen vertelden dat we een tweeling verwachtten’, lacht Stefanie. ‘De zwangerschap verliep gelukkig vlotjes. Omdat ik zwanger was van een eeneiige tweeling moest ik vaker op controle bij de gynaecoloog, maar dat stoorde me niet, want het is een geruststelling dat je goed wordt opgevolgd. Ik kwam wel veel bij, 33 kilogram om precies te zijn!’
De epidurale werkte helaas maar aan één kant en de ontsluiting schoot maar niet niet. Ik was na urenlang arbeid ontzettend moe, ik begon plots schrik te krijgen voor de bevalling en koos daarom voor een keizersnede.
‘Op 36 weken werd ik ingeleid omdat ik zwanger was van een tweeling’, zegt Stefanie. ‘Ik wilde een natuurlijke bevalling. De epidurale werkte helaas maar aan één kant en de ontsluiting schoot maar niet op. Ik was na urenlang arbeid ontzettend moe, ik begon plots schrik te krijgen voor de bevalling en koos daarom voor een keizersnede. Een uurtje later kwamen ze ter wereld! Sem heel vlot, maar Lias had meer moeite om zijn “veilige huisje” te verlaten. Ze moesten allebei naar neonatologie, maar na een check-up bleek alles dik in orde. Zowel ik als de jongens herstelden goed, dus we mochten na enkele dagen al naar huis.’
Roze wolk
‘Eenmaal thuis was het even een nieuw ritme zoeken, want plots waren we een gezin van vier’, zegt Stefanie. ‘Maar we vonden snel onze draai. Mijn tweelingsvoedingskussen is mijn lifesaver! En ook mijn vriend is echt mijn rots in de branding. Ik zat en zit nog steeds op een roze wolk, want onze jongens zijn superflink: ze eten goed en ze slapen door. Ik neem ze ook vaak mee op uitstapjes en dat lukt zonder problemen. Ik voel me wel een attractie, want de tweeling heeft veel bekijks (lacht)! In het begin kleedde ik ze vaak identiek, momenteel doe ik ze gelijkende kleren aan, maar in een ander kleur of met een verschillend patroon.’
Je leven stopt echt niet als je kindjes krijgt. Ik kan nog alles doen wat ik daarvoor deed, maar ik moet alles beter plannen en organiseren.
‘Ik dacht dat een tweeling hebben veel werk zou zijn, maar eerlijk gezegd vind ik het niet lastig’, vertelt Stefanie. ‘Je leven stopt echt niet als je kindjes krijgt. Ik kan nog alles doen wat ik daarvoor deed, maar ik moet alles beter plannen en organiseren. Ze gaan naar de crèche, behalve op woensdag, op die manier heb ik ook nog wat tijd voor mezelf. Ik voel me nog dezelfde persoon als voordien, of zelfs nog een stukje meer zelfzeker omdat ik trots ben op wat m’n lichaam deed en omdat ik hoor dat veel mensen bewonderen hoe we alles bolwerken met een tweeling.’
Troosten
‘Het enige moeilijke is wanneer ze allebei huilen en ik er alleen voor sta’, besluit Stefanie. ‘Het is moeilijk om twee kindjes tegelijkertijd te troosten. Sinds ze naar de crèche gaan, zijn ze ook vaker ziek en mama en papa sneuvelen soms ook. Zelf ziek zijn én voor je zieke kindjes moeten zorgen, is echt lastig! Ik weet niet of ik nog kinderen wil. Momenteel heb ik schrik dat het opnieuw een tweeling zou zijn. We hebben voldoende liefde te geven, maar het lijkt me gewoon praktisch niet haalbaar.’
Deze foto werd genomen enkele dagen voor de bevalling, ik was dus een kleine 36 weken zwanger.
Rond mijn verjaardag organiseerden mijn vriendinnen een babyshower. Het was een verrassing, want ik dacht dat het voor mijn verjaardag was. Toen ik al mijn vriendinnen zag, was ik heel enthousiast.
We maakten onze geboortekaartjes zelf: we kozen voor iets simpel, maar toch mooi.
Een newbornshoot met ons twee kleine spruiten die toen een maandje oud waren.
Fotograaf: Kartell.
De jongens lijken het meeste op m’n vriend, maar dat vind ik net heel fijn.
Fotograaf: Ann-Elise Lietaert.
We houden zielsveel van onze zoontjes.
Fotograaf: Kartell.
Deze foto maakte de crèche op Valentijnsdag. Op dit moment konden ze net recht zitten.
Op Moederdag deden we een toffe shoot met onze jongens die toen drie maanden oud waren. Het allermooiste cadeau.
Fotograaf: PaulienPictures.
De jongens zijn nu 1 jaar en ze samen dragen, begint lastig te worden.
Fotograaf: PaulienPictures.
Onze zoontjes maken ons heel gelukkig.
Fotograaf: PaulienPictures.
Nog meer mama’s over het moederschap:
