Je brengt er vaak meer tijd door dan thuis, dus je kunt je werk maar beter graag doen. Maar wat als het leven je daar zuur wordt gemaakt door je baas of collega’s? Tine (28) werd door de pesterijen van haar bazin gedwongen ontslag te nemen.
‘Dat ik toch wel blij mocht zijn dat ze me aannamen ook al was ik zwanger, zei mijn kersverse bazin letterlijk. Nog voor ik goed en wel begonnen was. Ik had het inderdaad pas verteld nadat ik gehoord had dat ik de job had, maar enkel omdat ik maar één gesprek had gehad in plaats van de afgesproken twee.
Helaas kreeg ik een miskraam nog voor ik begon. Maar ik zette mijn zinnen op mijn nieuwe uitdaging en begon vol goede moed als managing assistant. Ik zag hoe joviaal mijn bazin omging met de collega’s. Heerlijk vond ik het, zo’n menselijke chef. Maar ik merkte algauw dat ik helemaal anders behandeld werd.
De collega’s waren erg afstandelijk. Later bleek dat mijn bazin ze verteld had over mijn miskraam, totaal ongepast vond ik.
De collega’s waren erg afstandelijk. Later bleek dat mijn bazin ze verteld had over mijn miskraam, totaal ongepast vond ik. Ze had verzocht er vooral niks over te zeggen aan mij, waardoor ze amper durfden te vragen hoe het met me ging. Het gaf me niet meteen een welkom gevoel. Bovendien kreeg ik een lokaaltje helemaal aan het eind van de gang, afgezonderd van de rest.’
Koude oorlog
‘Het werk op zich was boeiend, ook al kreeg ik een pak extra taken toebedeeld. Koffie zetten? Dat doet Tine wel, die is hier toch als eerste. De planten water geven? Tine zorgt ervoor. Het papier buitenzetten? Geen probleem, dat is echt iets voor Tine. Ik deed het met de glimlach.
Eigenlijk is het pas echt fout gelopen toen ik opnieuw zwanger bleek. Voor mij geweldig nieuws, maar daar dachten ze op kantoor anders over. Helemaal conform de regels van het bedrijf had ik een thuiswerkdag aangevraagd en een halve dag ziekteverlof ingegeven om bij de gynaecoloog op controle te gaan.
Het werk op zich was boeiend, ook al kreeg ik een pak extra taken toebedeeld. Koffie zetten? Dat doet Tine wel, die is hier toch als eerste. De planten water geven? Tine zorgt ervoor. Het papier buitenzetten? Geen probleem, dat is echt iets voor Tine.
De dag nadien kreeg ik een vlammende mail van mijn bazin. Dat dit écht niet kon, zo’n afspraak binnen de werkuren. Haar gynaecoloog werkte tot tien uur, dan zou de mijne dat toch ook wel doen. En daarvoor ziekteverlof ingeven... ik was toch niet ziek? Uiteraard heb ik haar gebeld, maar eigenlijk viel er niet met haar te praten. Vanaf die dag leek het wel koude oorlog, er kon zelfs geen goeiedag meer af.’
Constante kritiek
‘Tijdens het eerstvolgende evaluatiegesprek werd ik met de grond gelijkgemaakt. Inhoudelijk was op mijn werk niets aan te merken, maar mijn communicatie was volgens haar ondermaats. Ik vroeg hoe ik die dan moest verbeteren. “Daar moest ik zelf eens goed over nadenken”, was haar antwoord.
Inhoudelijk was op mijn werk niets aan te merken, maar mijn communicatie was volgens haar ondermaats.
Je moet weten dat zij amper communiceerde met mij. Zo stonden er op een dag plots verhuizers in mijn bureau. Blijkbaar kregen we nieuwe meubels, maar dat was ze mij “vergeten” te melden. Ik moest dus in ijltempo alles beginnen leeg te maken. Een van haar andere opmerkingen was dat ik haar te veel belde, op ongepaste momenten.
Heel snel volgde een opvolggesprek, waarin me dan weer verweten werd... dat ik té weinig belde. Op een dag kreeg ik niet lang voor het einde van de werkdag van haar een dringende opdracht, die ik uiteraard uitvoerde. En wat kreeg ik daarna op mijn bord? Dat ik onnodig overuren maakte! Zo was het elke dag wel iets.’
Psychisch steekspel
‘Vroeger dacht ik dat pesterijen fysiek waren, en dat ze vooral voorkwamen onder stoere arbeiders. Niets is minder waar. Meestal gaat het om een psychisch steekspel waar je bitter weinig aan kunt doen. Ik ging er compleet aan onderdoor, elke dag kwam ik huilend thuis. Uiteindelijk zette de dokter me enkele weken thuis op ziekteverlof.
Ik ging er compleet aan onderdoor, elke dag kwam ik huilend thuis. Uiteindelijk zette de dokter me enkele weken thuis op ziekteverlof.
Nadien hoopte ik met een schone lei te beginnen, maar na amper twee weken mocht ik alweer op evaluatiegesprek komen. Twéé weken! Wat dacht ze te evalueren? Ze had er zelfs de grote baas bijgehaald, en uiteraard ook daarin niets dan bitsige commentaar.
Oh, en langs haar neus weg stelde ze voor dat ik na mijn bevalling misschien ook meteen maar twee maanden ouderschapsverlof moest nemen, om ander werk te zoeken. Ze vroeg zelfs of ik geen ziektebriefje kon vragen zodat ik de laatste weken niet meer zou komen werken. Voor mij was dat een no go, want dan zou ik een stuk bevallingsverlof verliezen.’
Ontslag please
‘Achteraf kwam ik te weten dat het ontslagcijfer binnen het bedrijf zo hoog was dat ze zich geen afdankingen meer konden permitteren. Mijn bazin rekende erop dat haar pesterijen me weg zouden krijgen. Voor ik in bevallingsverlof ging, hoorde ik trouwens dat ze mijn job al aan iemand anders hadden beloofd. Plus: ik moest ál mijn spullen van het bedrijf achterlaten, mijn laptop, sleutel, parkeerbadge...
Achteraf kwam ik te weten dat het ontslagcijfer binnen het bedrijf zo hoog was dat ze zich geen afdankingen meer konden permitteren. Mijn bazin rekende erop dat haar pesterijen me weg zouden krijgen.
Mijn bazin maakte me dus erg duidelijk dat ze me nooit meer wilde zien. Gelukkig voor mij is dat ook zo uitgedraaid. Ik vond een nieuwe job, waar ik aan de slag kon na mijn bevallingsverlof. Toen ik mijn bazin belde om dat te melden, noemde ze dat goed nieuws.
Dat was het eerste vriendelijke woord dat ik in maanden van haar gehoord had! Zelfs een proficiat met de geboorte van mijn zoontje kon er niet af. Het is een hemelsbreed verschil met het warme team waarin ik nú werk. Ik was bijna vergeten dat het zo ook kan.’
Tekst: Barbara De Coninck
Lees ook:
