Drinken, vapen, gamen, scrollen… Iedereen ‘gebruikt’ wel iets. Maar waarom raakt de een eraan verslaafd en de ander niet? Wij doken in het boek Verslaafd van psychiater Prof. dr. Geert Dom. Wat blijkt? Verslaving is géén kwestie van zwakte, maar van kwetsbaarheid. Vijf lezeressen getuigen eerlijk over hun eigen verslaving(en).
Een glas wijn na een lastige werkdag. Eén jointje om wat makkelijker in slaap te raken. Scrollen om de verveling op de trein tegen te gaan. Een gokje op de uitslag van een voetbalmatch. We hebben het allemaal weleens gedaan, of kennen anders wel iemand die het doet.
Maar hoe komt het dat sommigen daar zonder probleem ook weer mee kunnen stoppen, terwijl anderen – je collega, vriend(in), partner, ouder, kind, broer of zus... – langzaam maar zeker worden opgeslorpt, zelfs zonder dat die het doorheeft? Vijf lezeressen getuigen moedig over hun eigen struggles met verslaving(en) en hoe het hun leven beïnvloed (heeft).
Alcohol als houvast.
M.: ‘Ik kom uit een gezin waar emoties weggestopt werden. Mijn vader dronk elke dag, mijn moeder was altijd moe en afwezig. Ik begon op kot te drinken. Eerst om erbij te horen, dan om mezelf te verdoven. Als ik nuchter was, voelde ik me leeg, alsof ik niets waard was. Alcohol gaf me een houvast. Ik dronk niet om plezier te maken, maar om te kunnen functioneren. Hoewel ik me wel door mijn studies worstelde, heeft het me later mijn relatie en mijn job gekost. Pas in therapie leerde ik dat ik niet zwak was, maar wel gekwetst. Maar stoppen blijft moeilijk. Altijd.’
Online zombie.
J.: ‘Op school voelde ik me altijd anders. Niet slim genoeg, niet sportief genoeg, niet sociaal genoeg. In mijn favoriete onlinegame was ik wél iemand. Daar werd ik gerespecteerd. Gamen gaf me een leven waarin ik wel iets kon. Dus speelde ik uren- en soms zelfs nachtenlang. Mijn ouders begrepen het niet. Ze zagen alleen dat ik veranderde in – wat ik nu zelf ook herken als – een soort zombie. Pas toen ik niet meer buitenkwam en zelfs vergat te eten, gingen de alarmbellen af. Ik zit nu in begeleiding. Soms lukt het om te matigen, soms val ik terug. Maar ik wil niet meer verdwijnen in dat scherm. Ik wil iets maken van mijn echte leven.’
Groepsdruk.
L. : ‘Op een dag betrapte ik mijn vijftienjarige dochter op het bezit van een vape. Toen ik haar daarmee confronteerde, beweerde ze dat ze die bijhield voor een vriendin. Maar doordat ik haar beter in de gaten begon te houden, realiseerde ik me dat ze gelogen had. Het was erg moeilijk om daarmee om te gaan, want gewoon tegen een puber zeggen dat iets niet mag, had naar mijn ervaring vooral een averechts effect. Gelukkig raakten we het er wel over eens dat praten met een therapeut goed kon zijn voor haar. Na enkele maanden kwam mijn dochter zelf met haar verhaal naar me toe. In haar vriendinnenkring was er onrust en wrevel ontstaan. Een van de meisjes probeerde vaak de andere tegen elkaar op te zetten. Ze porde hen ook aan om mee te beginnen vapen, en als je weigerde, werd jij het slachtoffer van haar manipulatieve spelletjes. Door die invloed en uit angst om haar vriendinnen te verliezen (wat voor een puber het ergste is wat je kan overkomen), was mijn dochter ook beginnen te vapen. Dat gaf haar bovendien een vals gevoel van rust en controle, waardoor het snel de spuigaten uitliep. Ondertussen heeft ze samen met een ander meisje uit haar oude “kliek” gelukkig een nieuwe vriendengroep ontwikkeld. En dankzij de therapie zijn zij en ik ook dichter naar elkaar toe gegroeid en kunnen we ondanks haar puberteit goed met elkaar babbelen.’
€ 30.000 in het rood.
E. : ‘Na mijn ontslag bleef ik achter met een gevoel van nutteloosheid. Online gokken was makkelijk: één klik, en je bent vertrokken. Eerst kleine bedragen, dan grotere inzetten. Soms won ik, en dat gaf me een kick. Maar vaker verloor ik, en dan moest ik het goedmaken. Ik loog tegen mijn vrouw en mijn kinderen. Uiteindelijk stond ik € 30.000 in het rood. Ik volg nu een hersteltraject, maar de verleiding blijft aanwezig. Diep vanbinnen wil ik dat gevoel van hoop terugvinden.’
Valse vleugels.
L. : ‘In mijn opleiding modeontwerp moest je presteren, altijd creatief zijn, altijd “aan” staan. Speed gaf me het gevoel dat ik alles aankon: nachten doorwerken, aan zelfvertrouwen winnen, focussen... Het gaf me vleugels tot ik neerstortte. Na een tijdje begon mijn lijf te haperen. Ik kreeg hartkloppingen en paniekaanvallen. Het ging niet meer, dus ik crashte. Ik besefte dat ik al die tijd roofbouw had gepleegd op mijn lichaam én mijn mentaal welzijn. Ik dacht dat ik gewoon ambitieus was, maar eigenlijk probeerde ik mezelf te bewijzen dat ik wél iets waard ben. Nu probeer ik dat nuchter te doen.’
Heb je na het lezen van dit artikel nood aan een gesprek? Praat bij Tele-Onthaal over wat jou bezighoudt. Bel anoniem en gratis naar 106 (24u/7d) of chat via tele-onthaal.be.
Lees ook:
