Het is alles of niks. Maar de kans dat we een perfecte match vinden, is amper 1 op de 50.000.
Eigenlijk ken ik Jelle al langer ziek dan gezond. We waren nog geen jaar samen toen hij last kreeg van enorme buikpijn. Zo erg, dat ik hem op zijn werk moest gaan halen. "Gezwollen klieren rond zijn maag", klonk het op de spoedafdeling. Niets om ons zorgen om te maken, dachten we, want Jelle had wel vaker last van zijn maag. Tot we na het weekend in het ziekenhuis kwamen voor onze afspraak met de specialist. "Afdeling oncologie" stond er op het blad dat we bij het onthaal kregen. Het verdict was keihard: lymfeklierkanker. De grond zakte weg onder onze voeten.
De kans op een perfecte match is 1 op de 50.000
Sinds die dag staat mijn leven in het teken van de ziekte van Jelle. Drie keer al dachten dokters dat hij genezen was en drie keer vertelden ze ons enkele maanden later dat we terug bij af stonden. Maar elke keer dacht ik: "Even doorbijten, Silke, binnenkort is alles achter de rug." Tot de laatste terugval, want toen kwam ook de keiharde realiteit: Jelle heeft nog maar één optie, één kans om te genezen. Het is niet "even doorbijten". Deze keer is het alles of niets. Alle chemokuren die zouden kunnen werken, hebben Jelle niet genezen. De stamceldonatie van navelstrengbloed waar we vorige keer al onze hoop op hadden gevestigd, heeft hem niet beter gemaakt. Ons enige redmiddel? Stamceldonatie van een donor. Maar de kans dat we een perfecte match vinden, is 1 op de 50.000.
Onze oproep ging internationaal
De afgelopen maanden waren enorm hectisch. Sinds we weten dat een stamceldonor onze enige hoop op genezing is, doen we er alles aan de perfecte match te vinden. Wat begon met een oproep op mijn Facebookpagina aan mijn vrienden om zich te registreren als stamceldonor, is intussen uitgegroeid tot een website, een Facebookpagina, een Twitteraccount, flyers, televisie-interviews en krantenartikels. We kregen de steun van Stan Van Samang en voetballer Moussa Dembélé om onze oproep bekend te maken. We deden ons verhaal al voor de Chinese, Amerikaanse en Britse pers, want de kans dat we iemand vinden in België wordt alsmaar kleiner. Nochtans zouden ook hier verschillende mensen moeten rondlopen die het leven van Jelle kunnen redden. Maar zolang die zich niet registreren, kunnen we alleen maar hopen. Duimen dat we die naald in de hooiberg toch vinden – hier of in het buitenland.
Op onze huwelijksdag was er geen plaats voor slecht nieuws
Sinds Jelle ziek werd, ben ik in een sneltempo volwassen moeten worden. Ik was amper twintig toen hij een eerste keer kanker kreeg. Een halfjaar voordien waren we gaan samenwonen, ook al ging ik nog naar school. Ons leven samen was zorgeloos. We genoten van het leven, en van elkaar. Maar die zorgeloosheid is me afgenomen, van de ene op de andere dag. De keiharde realiteit heeft mijn leven compleet overhoop gegooid. Dat was moeilijk en zwaar, maar de liefde tussen mij en Jelle is er alleen maar sterker door geworden. Twee jaar geleden, toen Jelle de eerste keer was genezen, hebben we een groot feest gegeven. Daar, op dat feestje, vroeg hij me ten huwelijk. Ik heb geen seconde getwijfeld: Jelle is de man van mijn leven. Afgelopen zomer zijn we getrouwd. Jelle was net hervallen, maar het nieuws heeft onze huwelijksdag niet vergald. Dat mocht niet. Die dag was er geen plaats voor chemokuren, dokters of slecht nieuws. We hebben genoten van de eerste tot de laatste minuut.
Ik wil er niet aan denken dat we geen toekomst hebben samen
Dat ik zo sterk ben, hoor ik vaak. Want nee, ik huil niet als anderen het zien. En al zeker niet als Jelle het ziet. Híj is degene die ziek is, híj moet vechten en doorbijten. Ik wil niet dat hij me verdrietig ziet. Want als ik me laat gaan, hoe kan hij dan de moed moeten vinden om sterk te blijven? Heel soms laat ik mijn tranen de vrije loop, bij een vriendin. Maar langer dan een halfuur laat ik ze nooit toe. Dan denk ik: "Kom op, Silke, herpak je." Tuurlijk grijpt de angst me naar de keel als ik eraan denk dat Jelle misschien nooit beter wordt. Dat er misschien geen toekomst is voor ons. Dat we nooit kinderen zullen krijgen, een eigen huis kopen, samen oud worden. Maar de gedachte dat ons leven samen zou kunnen stoppen, duw ik altijd snel weg. Ik wil er niet aan denken. Ik en Jelle, da's voor altijd. Want Jelle wordt beter, zeker weten.
Wil je Jelle en Silke helpen? Registreer je als stamceldonor op stamceldonor.be of surf naar www.helpjelle.com of www.facebook.com/groups/redjelle voor meer info.
Interview: Lies Van Kelst
