Aan mannen die tijdens de zwangerschap een kindje verliezen, wordt vaak gevraagd hoe het met hun vriendin of vrouw gaat. Hoewel ze met hetzelfde verdriet achterblijven, staan ze echter vaak aan de zijlijn. Dat valt ook sterrenpapa Kristof op. Naar aanleiding van Pregnancy and Infant Loss Awareness Month delen we zijn verhaal.
‘Zodra mijn vrouw Heidi en ik aan kinderen begonnen, wilden we ze het liefst zo snel mogelijk na elkaar, zodat we snel uit de luiers zouden zijn. Toen dochtertje Eleanore bijna een jaar was, kriebelde het om aan nummer twee te beginnen. Ik sprong een gat in de lucht toen mijn vrouw niet veel later vertelde dat we opnieuw in blijde verwachting waren. Ik keek al uit naar het moment dat we met vier zouden zijn. Tijdens de eerste maanden van de zwangerschap zaten we op een roze wolk. We wisten dat we een meisje was, hadden al een naam gekozen en beslist wie we wilden vragen als meter en peter. Maar de echo op 20 weken bracht slecht nieuws. Volgens de gynaecoloog had Ella-Rose ernstige afwijkingen in de hersenen en darmen. Hij zei dat we de situatie moesten afwachten, maar dan ga je toch al met een bang hartje naar huis.’
Bijna geen overlevingskansen
‘Drie weken later volgde een nieuwe echo. We hoopten dat de gynaecoloog zich had vergist, maar dat moment gooide ons leven overhoop. Na een vruchtwaterpunctie bleek dat onze baby een zware vorm van een CMV-infectie had. Er zaten grote cystes in haar hoofd, met als gevolg dat ze bijna geen overlevingskansen had. De gynaecoloog zei dat Ella-Rose mogelijk zelfs niet de volledige zwangerschapsduur zou halen. (stil) Mocht ze levend geboren worden, was de kans heel groot dat Ella-Rose een zware verstandelijke beperking zou hebben. Heidi en ik kwamen voor voldongen feiten te staan. Hoewel dit kindje zo welkom was, moesten we ook aan Ella-Rose en de toekomst denken. We wilden dat ze levenskwaliteit had, niet dat ze als een plant door het leven moest.’
Al wenend bevallen
‘Na een zwangerschap van 21 weken beslisten Heidi en ik om de zwangerschap te staken. Onze vraag werd voorgelegd aan een ethisch comité, die een week later goedkeuring gaf. Op 11 februari 2019 werd Ella-Rose levenloos geboren. Tijdens de bevalling probeerde ik mijn vrouw in de mate van het mogelijke te ondersteunen. Ik wilde zo graag haar lijden overnemen, maar kon niet meer zijn dan toeschouwer. Ik voelde me machteloos, maar ik moest sterk blijven voor Heidi, die al wenend beviel. (stil) We hebben Ella-Rose vastgehouden, de kleertjes uitgekozen die we wilden dat ze droeg. Een fotograaf van Boven De Wolken kwam langs, die meer dan een uur bleef om Ella-Rose te fotograferen. In het ziekenhuis werden we goed ondersteund. We konden op elk moment van de dag zeggen dat we Ella-Rose wilden zien.’
In onze omgeving wordt nog vaak gevraagd hoe het met Heidi gaat. Aan mij wordt die vraag minder vaak gesteld.
‘Wanneer je naar huis gaat zonder baby dringt de realiteit pas écht binnen. We waren ons meisje kwijt. Die eerste dagen waren onwezenlijk. Heidi en ik probeerden om ons verdriet vooral samen te verwerken, al ben ik me ook eens gaan bezatten op café. Er zijn mama’s en papa’s die zich liever opsluiten wanneer er zoiets gebeurt, maar ik had nood aan een moment om even over niets na te denken en eens te kunnen lachen. Onze vrienden en familie boden een luisterend oor, maar wanneer ik geen zin had om erover te praten, werd dat ook gerespecteerd. Vijf dagen na de geboorte lieten we Ella-Rose cremeren en hebben we haar vervolgens uitgestrooid op de sterretjesweide in Leuven. Een moeilijk moment, maar we voelden de steun van onze omgeving. Dat we er zelf voor hadden gekozen om de zwangerschap af te breken, is iets waar niemand moeilijk over deed. Het is dan ook geen beslissing die we voor ons plezier maakten.’
Evenzeer kind kwijt
‘Intussen zijn we enkele maanden verder. In onze omgeving wordt nog vaak gevraagd hoe het met Heidi gaat. Aan mij wordt die vraag minder vaak gesteld, al heb ik daar ook wel begrip voor. Ik ben evenzeer mijn kind kwijt, maar Heidi had al een band met het kindje, terwijl de relatie tussen vader en kind vooral na de geboorte tot stand komt. Al wil dat niet zeggen dat ik niet rouw. Het is ook pijnlijk dat Ella-Rose nooit officieel onze dochter zal zijn, vanwege de te korte zwangerschapsduur. Ze heeft geen geboorteakte en dat maakt ons verlies er niet makkelijker op. Sinds 1 april hebben we haar wel laten registreren. Een magere troost, al vonden we het belangrijk om dat te doen, want Ella-Rose zal voor altijd onze tweede dochter zijn.’
Lees ook:
