De wereld van lezeres Sara (34) stond op zijn kop na een borstvergroting. De borstprotheses die haar plastisch chirurg adviseerde, waren veel te groot voor haar lichaamsbouw, met alle gevolgen van dien.
‘Borsten komen in alle vormen en maten. Er zijn vrouwen met grote(re) exemplaren, terwijl andere een eerder bescheiden cupmaat hebben. Ik behoorde tot die laatste categorie. Moeder Natuur gaf mij cup 75A, en hoewel mijn kleine borsten er best wel mooi uitzagen, zag ik dat toen zelf niet. Telkens als ik een push-upbeha droeg, kwamen ze veel beter tot hun recht, al was dat natuurlijk slechts een illusie. Op sociale media zag ik vooral foto’s van vrouwen met de perfecte boezem. Ook mijn mama had een borstvergroting laten doen, met een meer dan geslaagd resultaat. Ik zou niet zeggen dat ik als tiener zwaar gepest werd, maar ik kreeg weleens uitspraken als “Je bent een plank” of “Je hebt twee ruggen” naar het hoofd geslingerd.’
Moeder Natuur gaf me cup 75A. Hoewel mijn kleine borsten er mooi uitzagen, zag ik dat zelf niet. In een push-upbeha kwamen ze beter tot hun recht.
‘Ik probeerde om dat soort reacties niet aan mijn hart te laten komen, maar ik vermoed dat ik ze onbewust wel met me meedroeg, want ik bleef verlangen naar een grotere borsten. Ik nam me voor om er ooit werk van te maken. Toen ik ouder werd, werden mijn complexen groter. Ik wilde me eindelijk mooi en zelfverzekerd voelen in bikini. Mijn vriend was geen vragende partij voor een borstvergroting, maar als ik die écht wilde, kon ik wel rekenen op zijn steun. Toen voor mij de beslissing definitief genomen was, ging ik op zoek naar een plastisch chirurg. Tijdens mijn zoektocht kwam ik uit bij een Facebookgroep waar vrouwen terechtkunnen met hun vragen over borstvergrotingen -en verkleiningen. In die groep zaten tal van dames die net als ik een borstvergroting wilden laten doen, maar ook ervaringsdeskundigen die zulke operaties achter de rug hadden en andere vrouwen bijstonden met tips en raad. Toen ik door de berichtjes scrolde, botste ik vaak op een naam van een mannelijke chirurg met twintig jaar ervaring op de teller. Ik postte een berichtje met de vraag naar ervaringen en kreeg alleen maar positieve reacties. Als ik die dames mocht geloven, had hij gouden handen, dus ik had het gevoel dat ik de plastisch chirurg had gevonden aan wie ik mijn borsten kon toevertrouwen.’
Blindelings vertrouwen
‘Een maand later vond het intakegesprek plaats, en daar hielden mijn vriend en ik allebei een positief gevoel aan over. Op vraag van de dokter liet ik hem tijdens de consultatie verschillende foto’s zien van borsten die ik mooi vond, waarop hij zelf aangaf hoeveel cc (de maat van de borstimplantaten, red.) bij mij zou passen. Ik had daar geen kennis over, dus ik ging ervan uit dat de dokter wist wat hij deed. Vervolgens liet hij me verschillende beha’s passen, waarop hij zei: “Dat zullen dan het best twee extra cupmaten worden. Laten we voor 450 of 540 cc gaan.” Toen ik huiswaarts keerde, gaf hij aan dat ik via mail moest laten weten met welke maat ik verder wilde. In de lingeriesetjes die de dokter me liet passen, zagen beide cupmaten er niet abnormaal groot uit, maar mijn mama was wel bezorgd. Zij had destijds gekozen voor 385 cc en was ervan overtuigd dat mijn fijngebouwde lichaam niet gemaakt was voor zulke grote protheses, en al zeker niet voor 540 cc. Mede door de bezorgdheid van mijn mama besloot ik om voor 450 cc te gaan, waarop de dokter mailde dat hij dacht dat ik spijt ging krijgen als ik niet voor de grotere maat koos. Daardoor sloeg de twijfel opnieuw toe en volgde ik uiteindelijk toch zijn advies op.’
Van wens naar langdurige strijd
‘In de aanloop naar de operatie, die twee maanden later zou plaatsvinden, was ik zeker van mijn stuk. Ik kon niet wachten tot de dag zou aanbreken waarop ik eindelijk onder het mes kon en wakker zou worden met de borsten waar ik al zo lang van droomde. Toen het zover was en ik uit de narcose ontwaakte, voelde ik me vooral opgelucht. Ik had uiteraard veel pijn en voelde me niet geweldig, maar de dokter gaf aan dat dat normaal was en dat de ingreep volgens plan was verlopen. Een dag later volgde de eerste controle, die gunstig was. Toen ik uit het ziekenhuis werd ontslagen, gaf de chirurg me nog het adres van een nabijgelegen lingeriewinkel, waar ik een nieuwe beha kon kopen. In die boetiek werd ik bijgestaan door twee hulpvaardige verkoopsters die me echter met grote ogen aanstaarden. Hoewel ze geen woord zeiden, spraken hun gezichten boekdelen. Wat heb jij met jezelf gedaan? zag ik hen denken. Ik schrok van hun reactie, maar op dat ogenblik kon ik zelf nog niet goed inschatten wat de stand van zaken was. Ik probeerde mezelf te sussen met het idee dat ik nog geen 24 uur eerder geopereerd was en mijn borsten nog erg gezwollen waren.’
Mijn borstvergroting had mijn zelfvertrouwen moeten vergroten, maar het werd een medische nachtmerrie die resulteerde in een langdurige strijd voor mijn gezondheid.
‘Toen ik mijn boezem voor de eerste keer in niet-gezwollen toestand zag, begreep ik de reactie van de dames in de lingeriewinkel. Mijn borsten waren echt veel te groot… Ik wilde een borstvergroting om mijn zelfvertrouwen te verbeteren, maar het werd een medische nachtmerrie die overging in een langdurige strijd voor mijn gezondheid. Zo werd ik twee weken na mijn borstvergroting plots erg ziek. Van het ene op het andere moment kon ik bijna niet meer wandelen en was ik doodmoe. Mijn huisarts deed een bloedafname om mijn infectiewaarden te meten, en die waren een stuk hoger dan gemiddeld. Hij contacteerde mijn plastisch chirurg, die het advies gaf om ontstekingsremmers te nemen. Met een pijnstiller werd ik naar huis gestuurd, maar de daaropvolgende nacht was een van de ergste van mijn leven. Ik had me nog nooit zo ellendig gevoeld. Het leek alsof mijn lichaam zich tegen me keerde. Niet alleen baadde ik in het zweet en had ik erg hoge koorts, mijn lijf stond plots ook vol met netelroos. Mijn rug en billen waren volledig bedekt met galbulten, en ook mijn borsten leken op springen te staan. Mijn vriend bracht me met spoed naar het nabijgelegen ziekenhuis, waar bleek dat ik een levensgevaarlijke infectie had. Mijn CRP-waarde (de waarde die de ontstekingsgraad in het lichaam aangeeft, red.) was met een score van 380 extreem hoog. Het zorgpersoneel maakte zich ernstige zorgen en nam contact op met het ziekenhuis waar ik de borstvergroting had ondergaan. Uiteindelijk werd ik op kerstavond 2022 in het ziekenhuis opgenomen, maar ik was er slecht aan toe. Mijn vriend en ik vreesden zelfs dat ik het nieuwe jaar misschien niet eens zou halen… Mijn hart, longen en hersenen werden meermaals onderzocht, maar er werd geen oorzaak voor mijn klachten gevonden. Er werd alleen maar herhaaldelijk gezegd dat het niet aan mijn borsten kon liggen. Ik voelde me aan mijn lot overgelaten, en de omstandigheden in het ziekenhuis maakten de situatie nog schrijnender. Terwijl ik doodziek in bed lag, zag ik een muis door de kamer rennen. Toen ik daarvan een video-opname probeerde te maken, werd er meegedeeld dat ik niet mocht filmen en in geen geval iets op sociale media mocht plaatsen. Dat incident zegt veel over de staat van hygiëne van het desbetreffende ziekenhuis en gaf me het gevoel dat de focus meer lag op het beschermen van hun imago dan op de zorg voor hun patiënten.’
Onverantwoord advies
‘Na vier dagen ziekenhuisopname, veel medicatie en weinig antwoorden mocht ik naar huis om daar verder te herstellen. De dokters benadrukten dat ik snel weer de oude zou zijn en volop van mijn nieuwe borsten zou kunnen genieten, maar niets was minder waar. Mijn herstel verliep zeer moeizaam. Ik bleef me nog maandenlang ziek voelen en moest non-stop antibiotica slikken. Tot overmaat van ramp genazen de hechtingen onder mijn borsten maar niet. Ze leken weer open te gaan. Daardoor verloor ik dagelijks 50 tot 100 ml wondvocht – soms zelfs tot bloedens toe – en moest ik zo goed als elk uur de open wonden verschonen. Telkens als ik contact opnam met mijn plastisch chirurg, schreef hij me een nieuwe antibioticakuur voor en kreeg ik nog altijd geen verklaring voor wat er gebeurde, terwijl ik niet in staat was om te werken. Omdat ik na enkele maanden ten einde raad was en niet langer op die manier kon leven, besloot ik dat de protheses verwijderd moesten worden. De dokter in kwestie stemde toe met de ingreep, die drie maanden na de initiële operatie plaatsvond. Nadien bleef hij herhalen dat ik een pechvogel was. Met dat excuus moest ik het doen... Als het aan hem had gelegen, had ik waarschijnlijk voor de rest van mijn dagen antibiotica geslikt. Hij stelde nog voor om nieuwe siliconen te plaatsen, maar geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om een tweede borstvergroting bij hem te ondergaan. Wat als een cosmetische ingreep begon, eindigde in littekens, zowel fysiek als emotioneel. De impact van de blunder is enorm: ik verloor niet alleen mijn borsten, maar ook het vertrouwen in mijn lichaam én de medische wereld. Ik had op een positieve verandering en een boost voor mijn zelfbeeld gehoopt, maar kreeg te maken met onzekerheid, schaamte en een moeizaam fysiek herstel. Bovendien erkennen de desbetreffende dokter en het ziekenhuis de medische blunder nog altijd niet. Ondanks de schade die ik heb opgelopen, blijven ze volhouden dat de borstvergroting correct en volgens de juiste procedure werd uitgevoerd, terwijl meerdere onafhankelijke artsen inmiddels hebben bevestigd dat die protheses absoluut niet in mijn lichaam pasten. Het was onverantwoord om me zulk advies te geven, laat staan om zoveel cc te plaatsen.’
Behoorlijk verminkt
‘Ik heb geprobeerd om verdere stappen te ondernemen en overwogen om een advocaat onder de arm te nemen, maar in feite sta ik met mijn rug tegen de muur. Voor elke ingreep word je als patiënt immers verplicht om een formulier te ondertekenen waarin je verklaart dat je akkoord gaat, ook met zaken die tijdens of na de ingreep eventueel fout kunnen lopen. Eigenlijk dekken ze zich op voorhand in tegen medische blunders, waardoor je geen been hebt om op te staan. Ik schreef wel een brief naar het ziekenhuis, waarin ik mijn verhaal uit te doeken doe. Daarop kreeg ik een mail van de dokter met de boodschap dat hij die had gelezen en geschrokken was van het feit dat ik hem in een slecht daglicht probeerde te plaatsen. Ik vind het erg jammer dat de arts zijn fout nooit heeft erkend. Zijn excuses aanbieden was het minste wat hij kon doen, zeker omdat ik intussen weet dat ik niet het enige slachtoffer ben.’
Ondanks alles gaat het op dit ogenblik relatief goed met mij, al zijn mijn borsten behoorlijk verminkt.
‘Enige tijd geleden plaatste ik een bericht in de Facebookgroep over mijn ervaring. Daarop ontving ik meerdere berichten van vrouwen die iets gelijkaardigs meemaakten met dezelfde dokter. Op basis daarvan lijkt het alsof hij standaard grote(re) protheses plaatst bij vrouwen die smal(ler) van lichaamsbouw zijn. Krijgt hij daar een kick van? Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar op een gegeven moment moet ik dit hoofdstuk afsluiten. Anders blijft het knagen, en dat doet mijn mentaal welzijn geen deugd. Mijn advies aan iedereen die een cosmetische ingreep overweegt, is om kritisch te zijn. Doe grondig onderzoek naar de arts en het ziekenhuis, en vraag altijd om een second opinion. Ik deel mijn verhaal als een soort van verwerking, maar ook om anderen te waarschuwen, want ik wil dat dit leed hen wordt bespaard. Ondanks alles gaat het op dit ogenblik relatief goed met mij, al zijn mijn borsten behoorlijk verminkt. Ik liet de schade uiteindelijk herstellen door een andere plastische chirurg en koos een tweede keer voor borstprotheses. Maar door de infectie na de eerste ingreep heb ik erg veel weefsel verloren, met als gevolg dat de siliconen zichtbaar zijn. Door ernstige kapselvorming aan de onderkant van mijn borsten kunnen ze maar moeilijk zakken en blijven ze steenhard. Een nieuwe operatie wordt sterk afgeraden, dus ik sluit niet uit dat ik deze exemplaren ook op een dag laat verwijderen…’
Ik kreeg te maken met onzekerheid, schaamte en een moeizaam herstel. Bovendien erkennen de dokter en het ziekenhuis de medische blunder nog altijd niet.
‘Tot op dit moment heb ik ontzettend veel spijt dat ik voor een borstvergroting heb gekozen. Elke dag word ik meermaals met mijn borsten geconfronteerd, en ook op vlak van intimiteit is het niet altijd vanzelfsprekend. Wanneer ik in de spiegel kijk, ben ik helemaal niet tevreden, want mijn boezem is in de verste verte niet zoals ik die graag had gewild. Als ik de tijd kon terugdraaien, was ik er nooit aan begonnen en zou ik vrede nemen met de kleine maar mooie borsten die ik had. Groter is écht niet altijd beter.’
Lees ook:
