Veel mensen hebben vroeg of laat een kinderwens, en meestal gaan we ervan uit dat dat allemaal wel vanzelf zal gaan. Toch is dat lang niet altijd het geval. Wat als de natuur je in de steek laat en je onvruchtbaar blijkt te zijn? Het overkwam Els (34) al op haar zeventiende.
‘Op mijn zeventiende was ik nog steeds niet ongesteld geweest. Nochtans was ik verder best normaal ontwikkeld. Bovendien had ik veel beharing voor een vrouw, vooral op mijn armen en benen, dus verwees de huisarts me door.
Een paar weken later wandelde ik huilend buiten bij de gynaecoloog. Ik had PCOS, een hormonale stoornis die in extreme gevallen tot onvruchtbaarheid leidt. “Ik zal geen kinderen kunnen krijgen”, belde ik in paniek naar mijn mama, maar de échte realiteit drong niet door. Er was nog altijd wel een kans dat ik zwanger zou kunnen worden, al zou het heel moeilijk worden – zelfs met fertiliteit.
Hoe jonger ik aan kinderen zou beginnen, hoe beter. Op mijn vierentwintigste voelde ik dan ook een enorme druk om mijn mamawens te vervullen.
Net daarom raadde de dokter me aan niet té lang te wachten. Hoe jonger ik aan kinderen zou beginnen, hoe beter. Op mijn vierentwintigste voelde ik dan ook een enorme druk om mijn mamawens te vervullen. Mijn lief en ik waren intussen al vijf jaar samen én getrouwd, dus waarom wachten als ik daarmee mijn kansen zou verkleinen?’
Verder van de droom
‘Omdat we wisten dat het moeilijk zou zijn, konden we meteen in een fertiliteitstraject stappen. Ik nam hormonenpillen en we ondergingen verschillende inseminatiepogingen. Maar veel teleurstellingen, cycli zonder eisprong en vijf pogingen later bereidde de dokter ons voor om aan IVF te beginnen.
Ik wilde dit zo, zo graag, maar mijn relatie kwam onder enorme druk te staan. Mijn lief voelde zich niet klaar om aan kinderen te beginnen, en hij wilde een pauze. Maar een pauze werd uiteindelijk een breuk en enkele maanden later zaten we samen in de rechtbank.
Mijn lief voelde zich niet klaar om aan kinderen te beginnen, en hij wilde een pauze. Maar een pauze werd uiteindelijk een breuk en enkele maanden later zaten we samen in de rechtbank.
Nu besef ik dat ik mijn ex heel erg onder druk moet hebben gezet, maar ik kón bijna niet anders. Ik moest en zou mama worden, en tijd was kostbaar, dat had de dokter me van bij het begin duidelijk gemaakt. Maar na onze scheiding stond ik verder van mijn droom dan ooit tevoren.’
Noodlot sloeg toe
‘Of ik toen echt overwogen heb om alleenstaande mama te worden? Ja, eigenlijk wel. Ik ben gaan informeren naar een fertiliteitscentrum en had zelfs een afspraak met de psycholoog. Maar uiteindelijk besliste ik om het niet te doen. Ik herinner me nog dat ik in die periode een soort idee-fixe kreeg en mannen niet langer als goeie potentiële partners bekeek, maar als potentiële vaders.
Ik bekeek mannen niet langer als goeie potentiële partners, maar als potentiële vaders.
Tot ik verliefd werd op Guy, een alleenstaande papa met één dochtertje. Ik ging er geregeld babysitten en na een tijd sloeg de vonk over. Met hem voelde ik van bij het begin van onze relatie: dit zit goed, hij is mijn ideale droompartner én een goeie papa.
Vrij snel zetten we dan ook de stap richting kinderen. Hij droomde van vier kinderen, ik was al blij met ééntje (lacht). Maar toen we net in een fertiliteitstraject waren gestapt, sloeg het noodlot toe. Guy kreeg een heel zwaar ongeval, en na twee dagen in coma overleed hij. Voor mij is dat de dag dat ik mijn man én onze kinderen ben kwijtgeraakt.
Guy was mijn ideale droompartner én een goeie papa. Maar toen we net in een fertiliteitstraject waren gestapt, sloeg het noodlot toe. Hij kreeg een heel zwaar ongeval, en na twee dagen in coma overleed hij.
Guy was voor mij de ideale man én de ideale papa. Die periode daarna was immens, immens zwaar. Er waren dagen, weken, dat ik mijn bed niet uitkwam. Ik herinner me letterlijk niets meer van de eerste maand na zijn dood. Twee maanden later werd ik dertig.’
Ellenlange mail
‘Lange tijd werd ik heen en weer geslingerd tussen mijn emoties. Er was het enorme verdriet om Guy, maar ook de eeuwige twijfel: moest ik alleen voor mijn droom gaan? Tot ik op de begrafenis zat van een van mijn groottantes en hoorde hoe de pastoor vertelde over het enorme gemis in haar leven: kinderen.
Er was het enorme verdriet om Guy, maar ook de eeuwige twijfel: moest ik alleen voor mijn droom gaan?
Mijn groottante had wellicht ook PCOS, maar in die tijd wisten dokters daar niets van. Ik besefte maar al te goed waar de pastoor het over had. Niet veel later hoorde ik op ‘Het Journaal’ over Kinderwens vzw. Die avond schreef ik hen een ellenlange mail, waarin ik al mijn verdriet, emoties, frustraties en het gemis beschreef.
Zij hebben me enorm goed opgevangen. Met hun hulp, vele gesprekken en steun, nam ik het besluit om alleenstaande mama te worden. Ik wilde mezelf later niet verwijten dat ik er niet alles aan had gedaan mijn droom te verwezenlijken.’
Dochter kwijt
‘Intussen ligt die beslissing meer dan drie jaar achter mij en onderging ik talloze inseminatie-, ivf- en ICSI-pogingen. Talloze pogingen en alweer talloze teleurstellingen. Lange tijd hoopten dokters dat ik alsnog mama kon worden met mijn eigen eicellen. Ik werd zelfs nog geopereerd, in de hoop mijn eierstokken alsnog actiever te maken. Met succes, want ik héb toen ook echt twee eitjes kunnen laten ontwikkelen. Maar de inseminatie had geen succes.
‘Intussen ligt de beslissing om er alleen voor te gaan meer dan drie jaar achter mij en onderging ik talloze inseminatie-, ivf- en ICSI-pogingen. Talloze pogingen en alweer talloze teleurstellingen.
Vorig jaar kreeg ik te horen dat het nooit zou lukken. Dat was ik ook zelf stilaan gaan beseffen, mijn lijf raakte op. De hormonen hadden nog amper effect, hoeveel ik er ook slikte of spoot. Dus bleef er nog maar één optie over: eiceldonatie. Vorige week werd een eitje teruggeplaatst, maar ik moet eerlijk zeggen: ik ben niet hoopvol. Voor mezelf heb ik besloten dat het mijn allerlaatste poging zou worden.
Als het nu niet is gelukt, dan hoeft het niet meer. De vele jaren proberen hebben me massa’s geld gekost, want lang niet alles wordt terugbetaald. Eiceldonatie, zaadceldonatie, zoiets kost duizenden euro’s, om nog maar te zwijgen over alle doktersbezoeken, pillen, spuiten en testen.
De vele jaren proberen hebben me massa’s geld gekost, want lang niet alles wordt terugbetaald.
Ik heb er echt alles aan gedaan om mama te worden, en misschien word ik ook ooit mama: van een pleegkindje, bijvoorbeeld. Maar eerst wil ik tijd maken voor mezelf. Rust inlassen. Mezelf opnieuw vinden. “Ik ben mijn dochter kwijt“, zei mijn mama me onlangs, en misschien heeft ze wel gelijk.’
Kinderwens Expertisenetwerk opende verschillende Kinderwenshuizen (Gent, Leuven, Zemst, Herentals, Edegem, Genk, Aarschot) waar koppels en wensouders terecht kunnen voor psychologische begeleiding als ze moeilijkheden ondervinden bij het krijgen van een kind. Meer weten? www.kinderwens.org
Tekst: Lies Van Kelst
Lees ook:
