Wanneer de natuur niet mee wil, de ware liefde niet voorbijkomt of iets anders een zwangerschap in de weg staat, brengt dat veel pijn en verdriet met zich mee. Meestal laten wij vrouwen aan het woord, maar ook veel mannen gaan gebukt onder hun onvervulde kinderwens. De vrouw van Bas kwam jammer genoeg in een vervroegde menopauze terecht, waardoor ze hun kinderwens niet konden waarmaken.
‘Mijn vrouw en ik zijn vier jaar samen en twee jaar getrouwd. Een gezin zou een mooie volgende stap betekenen. Drie jaar geleden zijn we eraan begonnen, zonder er bij stil te staan dat dat moeilijk zou kunnen worden. Maar al snel ontdekten we dat mijn vrouw een aangeboren afwijking heeft, waardoor haar eicelproductie veel sneller afnam dan normaal, en ze dus in een vervroegde menopauze zou terechtkomen.
De kans dat we een gezin zouden kunnen stichten zonder medische hulp, werd onmiddellijk van tafel geveegd.
De kans dat we een gezin zouden kunnen stichten zonder medische hulp, werd onmiddellijk van tafel geveegd. Het werd meteen een race tegen de klok. Mijn vrouw begon met een hormonenbehandeling en er werd een proces van kunstmatige inseminatie opgestart. Maar toen dat na drie pogingen zonder succes bleef, werd er meteen overgeschakeld naar een behandeling met ivf. Een procedure die ook niets opleverde.
Elke keer trokken we met een bang hart naar het ziekenhuis en kregen we de ene na de andere teleurstelling te verwerken. Mijn vrouw ging door een hel. De zware hormonenbehandeling zorgde voor vervelende bijwerkingen en de stress die we te verwerken kregen was enorm.
Na een jaar werd het zo zwaar voor mijn vrouw dat ze ermee wilde stoppen. We kregen in het ziekenhuis ook te horen dat we de wens om een biologisch kindje te krijgen van ons tweeën, maar beter konden opbergen. Daar kon ik me moeilijk bij neerleggen.
We kregen in het ziekenhuis ook te horen dat we de wens om een biologisch kindje te krijgen van ons tweeën, maar beter konden opbergen.
We zochten een tweede opinie in een ander ziekenhuis en startten daar met een nieuw behandelingstraject. De gedachte dat we gebruik zouden moeten maken van eiceldonatie of andere opties zouden moeten overwegen om onze kinderwens in vervulling te laten gaan, was heel confronterend. Mentaal gingen we door een heel moeilijke periode en we moesten psychologische hulp zoeken om een objectieve kijk te kunnen blijven behouden op de zaak.’
Leven zonder kind
‘In het begin voelden wij ons heel alleen met onze problemen, alsof wij de enige wensouders waren bij wie het maar niet wilde lukken. Een leven zonder kind, dat kon ik me in eerste instantie ook niet voorstellen. Nu weet ik dat ik ook met mijn vrouw alleen gelukkig oud zou kunnen worden. Onze relatie is sterk genoeg daarvoor. Maar het gemis van een kindje zou altijd blijven.
We hebben de voorbije jaren tal van praatgroepen bezocht. Over eiceldonatie, pleegzorg of adoptie. Maar het blijft een moeilijke keuze. Daarom proberen we nu ook heel realistisch stil te staan bij het scenario van een leven zonder kinderen, en proberen we ook de voordelen daarvan op te lijsten. Maar dat is niet makkelijk.
Twee keer is mijn vrouw de voorbije jaren zwanger geraakt, maar de zwangerschap hield slechts enkele weken stand.
Twee keer is mijn vrouw de voorbije jaren zwanger geraakt, maar de zwangerschap hield slechts enkele weken stand. Bij het begin van de zomer werd het ons allemaal te veel, zijn we op vakantie vertrokken en hebben we beslist om voor een tijd met alle behandelingen te stoppen, voor we hier volledig aan ten onder gaan. Het is de voorbije jaren gewoon allemaal een beetje te veel geweest.
Stilaan komen we nu weer op onze positieven, en komt de drang om toch nog een nieuwe poging te ondernemen, weer de kop opsteken. Het lijkt wel of we vandaag langs alle kanten met baby’s en kleine kinderen worden geconfronteerd. En mijn hart krimpt altijd een beetje wanneer ik papa’s enthousiast zie spelen met hun kinderen.
Toen mijn vader onlangs tegenover mij aan de barbecue stond, maakte ik me ook de bedenking dat ik dat geluk misschien nooit zal kennen.
Toen mijn vader onlangs tegenover mij aan de barbecue stond, maakte ik me ook de bedenking dat ik dat geluk misschien nooit zal kennen. Vandaag hebben we nog twee ingevroren embryo’s ter beschikking. Waarschijnlijk zullen we die nog wel gebruiken. En we sluiten ook een aantal andere opties zoals adoptie nog niet uit. We proberen nu gewoon de toekomst op ons te laten afkomen. Maar we weten intussen dat we die aankunnen.’
Tekst: Jill De Bont
Lees ook:
