Wanneer de natuur niet mee wil, de ware liefde niet voorbijkomt of iets anders een zwangerschap in de weg staat, brengt dat veel pijn en verdriet met zich mee. Meestal laten wij vrouwen aan het woord, maar ook veel mannen gaan gebukt onder hun onvervulde kinderwens. Matthias (31) kwam erachter dat hij onvruchtbaar is.
‘Amper zes maanden nadat we een koppel waren geworden, besloten mijn vrouw en ik al om aan kinderen te beginnen. Als voetbaltrainer bij de jeugd, heb ik acht jaar lang mijn vrije tijd tussen de kinderen doorgebracht en dat klikte altijd heel goed. Voor mij was het een uitgemaakte zaak dat ik graag vader wilde worden en ook mijn vrouw had een sterke kinderwens. Maar dat verliep helaas niet van een leien dakje.
Toen na een jaar proberen mijn vrouw nog steeds niet zwanger was, heb ik me laten onderzoeken en bleek dat ik geen spermacellen aanmaak en dus onvruchtbaar ben. Een verdict dat heel hard aankwam. In eerste instantie stortte mijn gezinsdroom volledig in elkaar. Maar zodra we van de ergste schok waren bekomen, begonnen we alternatieve scenario’s te bekijken zoals donorschap, adoptie of pleegzorg, en dat gaf weer hoop.
Toen na een jaar proberen mijn vrouw nog steeds niet zwanger was, heb ik me laten onderzoeken en bleek dat ik geen spermacellen aanmaak en dus onvruchtbaar ben.
Eerst hebben we nog een aantal procedures geprobeerd om een eigen, biologisch kind te krijgen. Zo onderging ik een TESE-operatie in de hoop op die manier zaadcellen te kunnen vinden waarmee een kunstmatige bevruchting tot stand kon worden gebracht.
We hebben ook drie pogingen ondernomen met donorzaad, maar geen van de behandelingen was succesvol. Omdat we allebei heel zeker waren van onze kinderwens, volgden de behandelingen elkaar snel op. Het verlangen naar een gezin is groot, daarom laten we er liever geen gras over groeien en proberen we op meerdere paarden tegelijk te wedden.’
Het verlangen naar een gezin is groot, daarom laten we er liever geen gras over groeien en proberen we op meerdere paarden tegelijk te wedden.
Groot schuldgevoel
‘Omdat de kinderwens bij mijn vriendin al van bij het begin heel groot was, voelde ik mij in eerste instantie heel schuldig tegenover haar. Ik vond het verschrikkelijk dat ik haar droom niet kon waarmaken. En dat bracht binnen onze relatie ook de nodige uitdagingen met zich mee.
Gelukkig zijn we er door veel met elkaar te praten uiteindelijk wel uitgeraakt, en is onze relatie nu zelfs sterker dan ooit. We zijn ondertussen getrouwd en ondanks onze kinderwensuitdagingen, nog steeds heel gelukkig met elkaar. In het begin was het heel moeilijk om de vrienden rondom ons allemaal vlotjes kinderen op de wereld te zien zetten.
Omdat de kinderwens bij mijn vriendin al van bij het begin heel groot was, voelde ik mij in eerste instantie heel schuldig tegenover haar.
Ik werk in een familiebedrijf en krijg van klanten regelmatig te horen dat ik sprekend op mijn vader lijk. Een opmerking die mij er altijd doet bij stilstaan dat mijn zoon of dochter dat nooit zal horen. Ik speel ook nog altijd voetbal. Wanneer ik de kinderen van mijn ploegmaats hun papa nu enthousiast zie aanmoedigen, is dat altijd een beetje een steek door mijn hart. Maar we geven de moed niet op.
Ik werk in een familiebedrijf en krijg van klanten regelmatig te horen dat ik sprekend op mijn vader lijk. Een opmerking die mij er altijd doet bij stilstaan dat mijn zoon of dochter dat nooit zal horen.
We hebben ons opgegeven als kandidaat-pleegouders, en staan ook op de wachtlijst voor adoptie. Er wacht ons nog een lange en moeilijk weg, maar dat hebben we voor onze gezinsdroom heel graag over.’
Tekst: Jill De Bont
Lees ook:
