Wanneer de natuur niet mee wil, de ware liefde niet voorbijkomt of iets anders een zwangerschap in de weg staat, brengt dat veel pijn en verdriet met zich mee. Meestal laten wij vrouwen aan het woord, maar ook veel mannen gaan gebukt onder hun onvervulde kinderwens. Daves (35) vrouw werd zonder eicellen geboren.
‘Elf jaar geleden werden mijn vrouw en ik verliefd op elkaar. En zij maakte me meteen duidelijk dat een gezin heel belangrijk was voor haar. Een droom die niet veel later ook bij mij steeds groter werd. Maar zwanger worden ging helaas niet zo makkelijk als we hadden gehoopt.
We waren nog maar twee maanden samen toen mijn vrouw te horen kreeg dat ze zonder eicellen is geboren, en enkel zwanger zou kunnen worden via eiceldonatie. Nieuws dat bij ons insloeg als een bom. In eerste instantie hield ik me sterk, om mijn vrouw zo goed mogelijk te kunnen troosten, maar ook voor mij kwam dat heel hard aan. De nacht die volgde, zal ik niet snel vergeten.
In eerste instantie hield ik me sterk, om mijn vrouw zo goed mogelijk te kunnen troosten, maar ook voor mij kwam dat heel hard aan.
Twee jaar hebben we uitgebreid de tijd genomen om te wennen aan het idee om een kindje te krijgen met een eicel die niet van mijn vrouw was en ons uitgebreid te informeren. De angst dat ik mijn vrouw zou verlaten, vanwege haar vruchtbaarheidsprobleem, zat er diep in bij haar, en dat vond ik zo erg.
Ik had zoveel liever gehad dat het probleem bij mij had gelegen, want dan hadden we het veel makkelijker kunnen oplossen. Maar uiteindelijk hebben we de knoop doorgehakt en zijn we volop voor een procedure met eiceldonatie gegaan.’
De angst dat ik mijn vrouw zou verlaten, vanwege haar vruchtbaarheidsprobleem, zat er diep in bij haar, en dat vond ik zo erg.
Dertien pogingen
‘De medische en mentale lijdensweg die mijn vrouw daarna moest doorstaan, was immens. En ik kon, jammer genoeg, niet veel meer doen dan machteloos toekijken van aan de zijlijn. Dat is zo frustrerend. Ondertussen zijn we negen jaar bezig met het proberen te vervullen van onze kinderwens, en hebben we al dertien pogingen ondernomen om een embryo succesvol te laten terugplaatsen.
De medische en mentale lijdensweg die mijn vrouw moest doorstaan, was immens. En ik kon, jammer genoeg, niet veel meer doen dan machteloos toekijken van aan de zijlijn.
Twee keer is mijn vrouw succesvol zwanger geraakt, maar beide keren hielden de zwangerschappen niet stand. En dat was telkens een heel zware teleurstelling, ook voor mij. Maar daar lijkt niet iedereen bij stil te staan.
Als man in een mannenploeg, moest ik mij op het werk iedere keer verantwoorden als ik vrijaf wilde nemen om met mijn vrouw naar het ziekenhuis te kunnen gaan. En ook schuine opmerkingen zoals: “Als ik het eens moet komen voordoen, moet je het maar vragen!”, maakten pijnlijk duidelijk hoe weinig nog wordt stilgestaan bij de pijn van de man bij een onvervulde kinderwens.
Opmerkingen zoals: “Als ik het eens moet komen voordoen, moet je het maar vragen!”, maakten pijnlijk duidelijk hoe weinig nog wordt stilgestaan bij de pijn van de man bij een onvervulde kinderwens.
Gelukkig kunnen we met ons verdriet bij elkaar terecht, als koppel heeft deze lijdensweg ons dichter bij elkaar gebracht. Bij de laatste miskraam van mijn vrouw was ik haar bijna kwijt. En dat was zo’n grote schok dat we beslisten om met alle behandelingen te stoppen, en ons erbij neerlegden dat we kinderloos zouden blijven. Maar uiteindelijk was onze kinderwens toch te sterk.
Bij de laatste miskraam van mijn vrouw was ik haar bijna kwijt
Heel even hebben we een adoptieprocedure overwogen, maar dat lijkt ons toch niets voor ons. Vandaag hebben we twee pleegkindjes in huis, maar de droom om zwanger te worden, geven we nog niet op. We hebben nog één poging waarin we nu vurig al onze hoop stellen. Een eigen kindje blijft onze ultieme droom.’
Tekst: Jill De Bont
Lees ook:
