Wist jij dat zeven procent van de vrouwen die slachtoffer worden van seksueel geweld zwanger raakt van haar verkrachter? Toch wordt dat zelden besproken. Het overkwam Eva (39), die besloot haar kindje te houden.
‘Een man die me ooit na aan het hart lag, maakte enkele jaren geleden misbruik van mijn kwetsbaarheid. Hij overschreed stelselmatig mijn grenzen en heeft me uiteindelijk meerdere keren verkracht. Het heeft een hele tijd geduurd voor ik onder ogen kon zien dat het wel degelijk om seksueel misbruik ging omdat de dader telkens benadrukte dat ik het zogezegd zelf wilde, dat ik de dingen verkeerd zag of dat ik misschien te preuts was.
Door gebeurtenissen uit zijn jeugd droeg hij een rugzak met zich mee. Aangezien hij mij op een moment begon te bedreigen, was ik best bang voor hem. Toen het kwartje eindelijk viel, raapte ik al mijn moed bij elkaar en verbrak ik het contact.
Ik wist wel dat ik ooit mama wilde worden, maar dit was absoluut niet de context waarin ik die rol wilde opnemen, en al zeker niet van een persoon die mij verkrachtte.
Plots zwanger
Voor mij was het een afgesloten hoofdstuk, tot ik niet veel later ontdekte dat ik in verwachting was. Jaren eerder was ik al eens zwanger geweest van mijn toenmalige partner, maar dat mondde uit in een zwangerschapsverlies.
Naast het feit dat mijn menstruatie uitbleef herkende ik dus bepaalde signalen die in de richting van een zwangerschap wezen. Daarom deed ik een zwangerschapstest, en daaruit bleek dat ik ongeveer negen weken ver was. Ik vond het zo onwerkelijk. Ik wist wel dat ik ooit mama wilde worden, maar dit was absoluut niet de context waarin ik die rol wilde opnemen. En al zeker niet van een persoon die mij verkrachtte.
De situatie stelde me onmiddellijk voor een dilemma waar ik wekenlang mee heb geworsteld: een tweestrijd met heel tegenstrijdige gevoelens. Aan de ene kant voelde ik liefde voor het kindje dat in mijn buik aan het groeien was. Aan de andere kant werd ik overspoeld door paniek en oneindig veel vragen over hoe ik het dan moest aanpakken, of het überhaupt mogelijk was in die omstandigheden en wat het dan zou betekenen voor het kind en mezelf.
Ik was blij dat mijn lichaam bewees dat een zwangerschap nog steeds mogelijk was, maar niemand wil dit of een gelijkaardig parcours bewandelen om zwanger te worden.
Ik was blij dat mijn lichaam bewees dat een zwangerschap nog steeds mogelijk was, maar niemand wil dit of een gelijkaardig parcours bewandelen om zwanger te worden. Ik bevond me in een uiterst moeilijke en kwetsbare positie. Zette ik de zwangerschap verder of brak ik ze af? Omdat ik er zelf niet uitkwam en bijgevolg niet in staat was om een knoop door te hakken, nam ik mijn huisarts in vertrouwen.’
Voorgoed verbonden
‘De dokter stelde voor om twee dagen te leven alsof ik de baby zou houden en vervolgens twee dagen te leven met het idee dat ik zou kiezen voor een afbreking. Zo zou ik deze situatie meer in kaart kunnen brengen en kon ik proberen na te gaan hoe ik me bij beide situaties zou voelen.
Ik zat gevangen tussen twee vuren, wat het – naast alle gevoelens en de impact omtrent het misbruik – extra verwarrend maakte. Toen ik eerder mijn kindje verloor, voelde ik een enorm verdriet. Het idee om opnieuw afscheid te nemen, vond ik ontzettend pijnlijk.
Toen ik eerder mijn kindje verloor, voelde ik een enorm verdriet. Het idee om opnieuw afscheid te nemen, vond ik ontzettend pijnlijk.
Anderzijds wist ik niet of ik dit in mijn eentje kon en geschikt was als alleenstaande mama. Maar ik was onder andere ook heel erg bang dat dit kindje zou lijken op de dader. Daarom liet ik vervroegd een echo maken om het geslacht te kunnen vaststellen. Ik was opgelucht toen ik vernam dat ik een meisje verwachtte, omdat ik daardoor enigszins het gevoel had dat er meer afstand tussen haar en de dader was.
Als ik ervoor zou kiezen om het kindje te houden, zou dat betekenen dat er voorgoed een verbinding tussen mij en de dader zou bestaan.
Mocht de baby een jongen zijn geweest, beeldde ik me in dat hij als twee druppels water op de dader zou lijken. Als ik ervoor zou kiezen het kindje te houden, zou dat betekenen dat er voorgoed een verbinding tussen mij en de dader zou bestaan.
De liefde voor de baby groeide
De gevolgen van seksueel misbruik dragen slachtoffers meestal al lang met zich mee. Je hoopt op een dag de bladzijde om te kunnen slaan. Als ik besloot om het kindje te houden, zou dat nooit volledig gebeuren. Dit startpunt was natuurlijk verre van ideaal, en daardoor had ik het gevoel dat ik mijn kind op voorhand al in een achterstandspositie zette.
Ik had het gevoel dat ik mijn kind op voorhand al in een achterstandspositie zette.
Tegelijkertijd wist ik dat ik haar heel veel liefde kon bieden en dat ze bij mij gewenst zou zijn. Ik heb getwijfeld tot het moment waarop ik de knoop echt moest doorhakken. In afwachting daarvan ging ik verschillende keren naar de gynaecoloog. Zij wist dat ik seksueel geweld had ondergaan en dat mijn zwangerschap ongepland was, maar niet dat die twee elementen met elkaar verbonden waren.
Uit schaamte durfde ik daar zelf ook niet over te praten. Maar met elke echo voelde ik de liefde voor het kindje dat in mijn buik groeide. Ze was ook zo actief en sterk dat iets me het gevoel gaf dat ze geboren wilde worden en alles zou aankunnen. Ik kan me voorstellen dat andere vrouwen in die positie misschien enkel walging of afkeer voelen, maar dat heb ik zelf nooit ervaren.’
Zin om er iets van te maken
‘Zodra de beslissing genomen was, nam ik me voor om zo veel mogelijk van mijn zwangerschap te genieten en me zo goed als mogelijk op het ouderschap voor te bereiden. Stress brengt bepaalde risico’s met zich mee, dus ik probeerde niet stil te staan bij de manier waarop ik zwanger raakte. Af en toe waren er wel momenten waarop ik werd overvallen door de realiteit en me afvroeg wat ik me op de hals haalde.
Gedurende de zwangerschap waren er momenten waarop ik werd overvallen door de realiteit en me afvroeg wat ik me op de hals haalde.
Naast mijn huisarts waren twee vriendinnen op de hoogte, die een luisterend oor boden. Ze probeerden mijn stress onder controle te houden en vooral te focussen op de toekomst. Los van die momenten was het vooral een mooie periode. Ik genoot ervan om mijn buik te zien groeien en het kindje te voelen. Ik koesterde hoop dat mijn dochtertje en ik er ondanks alles samen zouden uitkomen.
Gedurende mijn zwangerschap was er op een gegeven moment wel opnieuw contact met de dader. Toen ik nog niet zo lang wist dat ik zwanger was, heb ik hem daarover ingelicht. Hij stuurde aan op een abortus en zei dat hij er verder niets mee te maken wilde hebben. Op dat ogenblik gaf ik aan dat ik een zwangerschapsafbreking erg moeilijk vond.
Gedurende mijn zwangerschap was er op een gegeven moment opnieuw contact met de dader. Hij stuurde aan op een abortus en zei dat hij er verder niets mee te maken wilde hebben.
De verkrachter toch een rol in haar leven geven?
Vervolgens is er een hele tijd geen contact meer geweest, tot ik liet weten dat ik had besloten om de baby te houden. Vanaf dan gaf hij aan dat ik haar niet bij hem weg mocht houden. Tijdens mijn zwangerschap had ik af en toe het idee dat ik – in functie van mijn kind – moest proberen om het contact te onderhouden.
Ik bedoel daarmee niet dat de dader en ik het dan samen zouden doen, laat staan dat hij dan een zorg- of ouderrol zou opnemen. Maar wel dat er íéts mogelijk was. Misschien is het voor haar fijn om te weten van wie ze afstamt, al is het maar om elkaar één keer per jaar te zien, dacht ik toen. Maar die kar keerde volledig toen hij opnieuw pogingen ondernam om mij te betasten.
Tijdens mijn zwangerschap had ik af en toe het idee dat ik – in functie van mijn kind – moest proberen om het contact te onderhouden. Maar die kar keerde volledig toen hij opnieuw pogingen ondernam om mij te betasten.
Toen werd nogmaals duidelijk dat het écht niet om een misverstand ging en dat hij onbetrouwbaar en heel manipulatief is.’
Drie jaar borstvoeding
‘Lena liet op zich wachten, in die zin dat ze na 42 weken zwangerschap nog altijd niet geboren was. Uiteindelijk werd ik ingeleid, maar heeft het nog twee dagen geduurd. Er waren complicaties waarbij mijn dochter enige tijd in levensgevaar was, met een verblijf op de neonatale intensivecareafdeling tot gevolg.
Als kersverse mama vlogen de felicitaties me rond de oren, terwijl ik het gevoel had dat ik net uit een autowrak was gehaald. In het ziekenhuis werd ik gelukkig goed opgevangen. Van zodra we groen licht kregen om naar huis te gaan, kon ik oprecht van mijn dochter genieten.
Zoals elke tweejarige tastte ze haar grenzen af. Maar mede doordat haar ogen op die van de dader lijken, leek het op zulke momenten alsof ik in de zijne keek, en dat beangstigde me.
Tijdens die eerste weken en maanden is een baby zo afhankelijk van je en had ik geen tijd om na te denken over de traumatische kant van het verhaal. Ik heb zeker een roze wolk ervaren en voelde meteen een band met Lena. Ik weet niet wat oorzaak of gevolg is, maar ik droeg haar regelmatig in een draagzak, ze sliep bij me op de kamer en ik gaf borstvoeding tot ze drie jaar was.
De ogen van haar vader
Ondanks alles heb ik ingezet op hechting, en ik ben er zeker van dat we daar nu de vruchten van plukken. Natuurlijk bracht mijn keuze moeilijkheden en uitdagingen met zich mee. Toen Lena twee jaar was, vertoonde ze af en toe opstandig gedrag. Dat uitte zich onder andere in slaan en bijten.
Zoals elke tweejarige tastte ze haar grenzen af. Maar mede doordat haar ogen op die van de dader lijken, leek het op zulke momenten alsof ik in de zijne keek. Ik merkte dat dat me beangstigde. Ik wist wel dat ze me niets kon maken, maar merkte dat ik daar toen niet adequaat op kon reageren omdat ze me zo hard deed denken aan hem.
Ik heb zowel trauma- als opvoedhulp gezocht, maar bij die laatste merkte ik dat men vaak niet besefte wat mijn trauma met mij had gedaan.
Tegelijkertijd werd ik overvallen door angst. Wat als mijn dochter net als de dader blijkt te zijn? Dat was voor mij de aanleiding om hulp te zoeken. Ik heb zowel trauma- als opvoedhulp gezocht, maar bij die laatste merkte ik dat men vaak niet besefte wat mijn trauma met mij had gedaan.
Er werd dan gezegd dat ik consequenter moest zijn en gebruik moest maken van een strafstoel en stickerkaart. Dat was een manier om met Lena’s gedrag om te gaan, maar de reden waarom het mij niet lukte, was dat onderliggende trauma.’
Op zoek naar gespecialiseerde hulp
‘Tot op een bepaalde leeftijd kon ik het onderwerp met mijn dochter uit de weg gaan. Af en toe vroeg Lena of ze ook een papa heeft. Dan gaf ik aan dat zij geen vader heeft en wees ik naar gezinnen in onze nabije omgeving die twee mama’s, twee papa’s of alleen een moeder hebben.
Dat was op dat moment voor haar voldoende, maar gaandeweg merkte ik dat oudere kinderen andere vragen begonnen te stellen. “Heb jij geen papa? Dat kan niet.” Ik hervatte dus de zoektocht naar gespecialiseerde hulp, want ik wilde vermijden dat Lena de conclusie zou trekken dat ze niet gewenst is. Ik kwam uit bij Elisa van Ee, die expertise heeft met moeders met een kind geboren uit seksueel geweld.
Ik hervatte de zoektocht naar gespecialiseerde hulp, want ik wilde vermijden dat Lena de conclusie zou trekken dat ze niet gewenst is.
Donor als papa
Mijn dochter weet intussen dat ik ongepland zwanger werd, maar dat ik heel gelukkig ben dat ze er is. Lang niet iedereen in mijn omgeving weet exact hoe de vork aan de steel zit. Tegen hen en anderen zeg ik meestal dat ik een bewust alleenstaande moeder ben. Ik weet dat dat die term vaak gebruikt wordt in de context van een donor, maar in de gesprekken met mijn dochter is die ook van belang.
Ik heb Lena namelijk gevraagd hoe we er vanaf nu over praten, want een papa is naar mijn gevoel iemand die voor zijn kind zorgt. Lena voelt zich goed bij de term “donor”, dus sindsdien gebruiken we dat woord om hem te benoemen. Elisa adviseerde me om de zachtere waarheid te vertellen. Lena is nog veel te jong om te weten dat ze ontstaan is uit seksueel geweld, maar als er op volwassen leeftijd meer gerichte vragen volgen, sta ik open voor dat gesprek.’
Nooit aangifte gedaan
‘Ik heb nooit aangifte tegen de dader gedaan, maar heb wel een melding gemaakt. Toen Lena anderhalf à twee jaar was, kreeg ik steeds meer last van traumaklachten en besloot ik een nieuwe behandeling te volgen. Zodra die achter de rug was, kon ik iets vlotter over het misbruik spreken en deed ik melding bij de politie.
Iemand heeft het recht om te weten dat er aangifte tegen hem/haar/hen wordt gedaan, ik was en ben heel bang dat dat voor hem een aanleiding zou zijn om opnieuw contact te zoeken.
Die heb ik echter niet omgezet in een aangifte. Enerzijds omdat de agenten zeiden dat de kans dat het tot een veroordeling zou leiden heel erg klein was. Daarnaast heeft iemand het recht om te weten dat er aangifte tegen hem/haar/hen wordt gedaan. Dus als hij niet vervolgd zou worden, zou hij wél weten dat ik aangifte deed en wat ik dan precies gezegd zou hebben.
Ik was en ben heel bang dat dat voor hem een aanleiding zou zijn om opnieuw contact te zoeken. Ik vond het weliswaar belangrijk om op z’n minst melding te doen. Als hij ooit zijn rechten zou opeisen, heb ik mijn verhaal toch al eens bij de politie gedaan. Daarnaast sluit ik niet uit dat hij dit al eens eerder heeft gedaan…
Momenteel weet hij niet waar we wonen en zoekt hij geen contact, ik hoop met heel mijn hart dat dat zo blijft, al is het een scenario waar ik rekening mee hou en dat altijd in mijn achterhoofd zit.’
Tot Lena drie jaar werd, stuurde hij jaarlijks een berichtje om haar een fijne verjaardag te wensen. Sindsdien heb ik niets meer van hem vernomen. Momenteel weet hij niet waar we wonen en zoekt hij geen contact, dus het zou me verbazen mocht dat opeens veranderen. Ik hoop met heel mijn hart dat dat zo blijft. Al is het een scenario waar ik rekening mee hou en dat altijd in mijn achterhoofd zit.’
Geen juiste of foute keuze
‘Op dit onderwerp rust een gigantisch taboe. De vraag of het een bewuste keuze was om mijn baby te houden, vind ik bijvoorbeeld erg moeilijk. Mijn dochter was niet gepland, maar er is een hele periode van wikken en wegen geweest voor ik een beslissing kon maken. In die zin is het een bewuste keuze, maar het is veel genuanceerder dan mensen denken.
Ik wil niet iedereen over mijn trauma hoeven te vertellen, maar tegelijkertijd heb ik het gevoel dat ik me moet verdedigen.
Buitenstaanders zeggen weleens dat elk kind recht heeft op contact met beide ouders en iedere vader het recht heeft om zijn kind te zien. Door dat soort oordelen heb ik soms het gevoel dat ik in een hoekje word gedreven. Ik wil namelijk niet iedereen over mijn trauma hoeven te vertellen, maar tegelijkertijd heb ik het gevoel dat ik me moet verdedigen.
Als ik op moeilijkheden in de opvoeding bots, hoor ik soms “Maar je hebt hier toch zelf voor gekozen?”. In de vraag of het gewenst was, klinkt voor mij ook: “Ben jij stoer of ben jij zielig? Moeten wij jou feliciteren of condoleren?”
Ik vind het moeilijk om dit over mezelf te zeggen, maar ik denk dat het stoer is om onder zulke omstandigheden een kind op de wereld te zetten.
Als buitenstaander begrijp je mogelijk niet waarom ik ervoor gekozen heb om dit pad te bewandelen, maar ik heb geen spijt dat mijn dochter in mijn leven is gekomen.
Het is zwaar dat zoiets je overkomen is en dat je überhaupt voor zo’n keuze staat. Niemand kan weten hoe het is, tenzij je zelf ooit in een soortgelijke situatie zat. En dan nog is het een individueel verhaal waarbij je niet kan spreken over een juiste of verkeerde keuze. Als buitenstaander begrijp je mogelijk niet waarom ik ervoor gekozen heb om dit pad te bewandelen, maar ik heb geen spijt dat mijn dochter in mijn leven is gekomen.
Het gebeurt vaker dan we denken
Er zijn wel momenten geweest waarop ik dacht dat ik op voorhand beter had geweten waar ik aan begon. Dan had ik mezelf dan misschien beter kunnen voorbereiden. Maar ik heb geen spijt, zelfs geen seconde. Lena is het mooiste wat mij is overkomen. Dat ik haar mama mag zijn, ervaar ik als een geschenk.
Door mijn verhaal te delen, hoop ik dat er meer bewustwording komt, want een zwangerschap na seksueel misbruik komt vaker voor dan we denken. Eén op de acht vrouwen wordt ooit verkracht. Zeven procent van hen wordt zwanger.
Sinds een jaar is er ook een heel lieve, geduldige en begripvolle man in mijn leven. Ik hoop dat Lena op termijn een positieve vaderfiguur in hem ziet. Ook met mij gaat het steeds beter, al ben ik nog best gevoelig voor spanning en stress. Ergens voel ik de behoefte om iets betekenisvols met mijn ervaring te doen, al weet ik niet hoe ik dat precies wil vormgeven.
Herstel rond seksueel geweld zit onder meer in het aangeven van grenzen en je lichaam weer eigen maken. Dat is een van de redenen waarom ik mijn lijf regelmatig schilder. Door mijn verhaal te delen, hoop ik dat er meer bewustwording komt. Want een zwangerschap na seksueel misbruik komt vaker voor dan we denken. Eén op de acht vrouwen wordt ooit verkracht. Zeven procent van hen wordt zwanger. En ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om daar openlijk over te praten.
Mocht je je in dit verhaal herkennen, weet dan dat je niet alleen bent en dat specialistische hulp mogelijk is.’
Heb je na het lezen van dit artikel nood aan een gesprek? Praat bij Tele-Onthaal over wat jou bezighoudt. Bel anoniem en gratis naar 106 (24u/7d) of chat via tele-onthaal.be.
Lees ook:
