Je brengt er vaak meer tijd door dan thuis, dus je kunt je werk maar beter graag doen. Maar wat als het leven je daar zuur wordt gemaakt door je baas of collega’s? Jelle (31) werd jarenlang gepest door de directrice van de middelbare school waar hij les gaf.
‘Compleet machteloos voel je je. Als je pester hoger in rang staat, kun je niks doen. Ik werd gepest door de directrice op de school waar ik werkte. Drie jaar lang. Hoe en wanneer het pesten precies begonnen is, weet ik zelfs niet meer.
Toen ze als directrice werd aangesteld, leek er geen vuiltje aan de lucht. Ik werkte al een hele tijd in het onderwijs, en ook al enkele jaren in die middelbare school. Ik had altijd met plezier lesgegeven en had nog nooit problemen gehad. Maar het duurde niet lang voor ze met haar opmerkingen begon. “Je zou toch een beetje meer je best kunnen doen, Jelle”. En: “Vind je zelf dat je je genoeg integreert op school?”
Ik had altijd met plezier lesgegeven en had nog nooit problemen gehad. Maar het duurde niet lang voor ze met haar opmerkingen begon.
Ik schrok daar wel van, maar aanvankelijk stelde ik me daar niet te veel vragen bij. Dat is zo typisch voor pesterijen, meestal beginnen die erg klein. Subtiel. Pas veel later, toen ik al thuiszat met een depressie, besefte ik hoe ze toen aan haar plannetje begon. Ze had maar één doel: mij van die school wegkrijgen.’
Ziekelijke controle
‘Een leerkracht ontsla je niet zomaar. Ik was vastbenoemd en genoot dus een beschermd statuut. Ze moest dus sluw genoeg zijn. Waarom ze mij weg wilde? Geen idee. Iemand die zo narcistisch is, kún je gewoon niet begrijpen. Ik was ook niet haar enige slachtoffer. We waren met drie collega’s in haar vizier terechtgekomen. Al was ik duidelijk de hoofdvogel.
Elke week stond ze in mijn klas om de les te volgen, terwijl daar geen enkele reden toe was. En elke week volgde een verschrikkelijke beoordeling. Alles deed ik fout.
Ze begon me te controleren, op een ziekelijke manier. Elke week stond ze in mijn klas om de les te volgen, terwijl daar geen enkele reden toe was. En elke week volgde een verschrikkelijke beoordeling. Alles deed ik fout. Waren de leerlingen rustig, volgden ze niet goed. Reageerden ze enthousiast, had ik mijn klas niet in de hand. Zo bouwde ze een heel dossier op.’
Nul geloofwaardigheid
‘Collega’s kreeg ze zover dat die een vernietigende brief stuurden naar het schoolbestuur. Heel typisch voor zulke narcistische mensen: die kunnen heel charmant en overtuigend zijn, ook al raken hun argumenten kant noch wal. Ik raakte helemaal geïsoleerd, want andere collega’s durfden amper nog met me om te gaan.
Aan ouders vertelde ze dat ik niet voldeed als leraar, waardoor ik al mijn geloofwaardigheid verloor. De leerlingen zagen hoe ze tegen mij deed als ze in de klas kwam, de minste opmerking werd gecounterd met het dreigement om naar de directrice te stappen.
De leerlingen zagen hoe ze tegen mij deed als ze in de klas kwam, waardoor de minste opmerking werd gecounterd met het dreigement om naar de directrice te stappen.
Scoorde een leerling slecht, dan zei die gewoon dat de directrice daar wel wat aan zou doen. Elke dag opnieuw hoorde ik wat ik fout deed. Het was puur psychisch geweld.’
Schim van mezelf
‘Ze genoot ervan me te zien lijden. Ze leek in extase toen ze me vroeg of ik wel besefte wat er aan het gebeuren was, en nog meer toen ze zei dat ik toch wel erg laag gevallen was. Ik werd een schim van mezelf, sliep nog amper. Met lood in de schoenen trok ik ‘s ochtends naar school. Tot ik uiteindelijk echt niet meer kon.
Haar pesterijen hadden me klein gekregen. Een jaar heb ik thuisgezeten. Een zware depressie was het verdict.
Haar pesterijen hadden me klein gekregen. Een jaar heb ik thuisgezeten. Een zware depressie was het verdict. Door de vele gesprekken die ik toen heb gevoerd, met mijn gezin en een psycholoog, zag ik pas echt de omvang van het gepest.
Maar ik moest en zou terugkeren naar de school. Ik heb toen een gesprek gehad met haar, samen met IDEWE, een externe dienst voor preventie en bescherming op het werk. Zelfs toen bleef ze liegen. Ik ben moeten wegvluchten, ik kon de schijnheiligheid niet aan.’
Perverse pitbull
‘Er hing me ook een schorsing boven het hoofd. Op een van mijn dieptepunten had ik een mail gestuurd naar enkele collega’s, waarin ik haar een perverse pitbull had genoemd. Dat had ik zo niet mogen zeggen, maar als je zo diep zit, kun je niet meer helder denken.
Plus: het klopt ook wel. Ze heeft echt haar tanden in mij gezet, als een pitbull, om me tot op het bot te vernederen. En ze heeft alles in haar voordeel proberen te draaien en telkens opnieuw weer gelogen.
Ze vervalste zelfs een document in mijn dossier zodat het leek alsof ik onwettig afwezig was geweest, terwijl ik met álles in orde was.
Dat kun je alleen maar pervers noemen. Toen ik terugging, kon ze niet zomaar meer haar vuile spel spelen, omdat ze werd gecontroleerd door IDEWE. Maar subtiel ging ze door. Dan vervalste ze een document in mijn dossier zodat het leek alsof ik onwettig afwezig was geweest, terwijl ik met álles in orde was.’
Beter mens
‘Uiteindelijk ben ik weggegaan, niet omwille van haar, neen, maar omdat we verhuisd zijn naar de andere kant van het land. Ik geef wel nog altijd les, weer met hart en ziel. Dat gepest heeft heel veel negatieve gevolgen gehad.
Veel leerlingen hebben niet de best mogelijke lessen gekregen, omdat ik gewoon niet meer kon.
In die jaren was ik thuis niet de man en vader die ik wilde zijn, en op school niet de leraar die ik had moeten zijn. Veel leerlingen hebben niet de best mogelijke lessen gekregen, omdat ik gewoon niet meer kon. Maar nu kan ik met de hand op het hart zeggen dat ik er sterker ben uitgekomen. Als een betere leraar én een beter mens.’
Tekst: Barbara De Coninck
Lees ook:
