Het taboe rond psychische stoornissen is zélfs in de eenentwintigste eeuw nog te groot. Dus houden deze lezeressen hun mentale issues angstvallig verborgen... Marie (26) heeft een eetstoornis, maar praat er met niemand (meer) over.
‘Ik kán niet alleen zijn. Het lijkt alsof ik twee gezichten heb. Bij mijn vriendinnen babbel ik honderduit, lach ik en lijk ik een perfect normale twintiger. Maar zodra ik thuiskom en alleen ben, word ik overvallen door gitzwarte gedachten. Ik hou gewoon niet van mezelf.
Al zolang als ik me kan herinneren, heb ik grote complexen over mijn lichaam. Ik haat mezelf en mijn uiterlijk. Dat ik van mijn naaste familie vreselijke opmerkingen te horen kreeg, maakte het alleen maar erger, zeker omdat ik ook erg gevoelig ben. Ik heb er echt iets aan proberen te doen: ik ging van diëtiste naar diëtiste, van psycholoog naar psycholoog.
Dat ik van mijn naaste familie vreselijke opmerkingen te horen kreeg, maakte het alleen maar erger, zeker omdat ik ook erg gevoelig ben.
Thuis kon ik op weinig begrip rekenen: aandachttrekkerij noemden zij het. Toen ik vorig jaar alleen ging wonen, is het totaal fout gelopen. Plots was ik helemaal op mezelf aangewezen en werd ik overvallen door een stroom aan negatieve emoties. Ik ben volledig gecrasht. Dagenlang hongerde ik mezelf uit, om dan vreselijke vreetbuien te krijgen. En zo ging ik maar door, en door...
Tot het echt niet meer ging. Ik was fel vermagerd, mijn haar viel uit en ik stond vol blauwe plekken. Toen heeft mijn vader me naar een psychiater gebracht. Niet omdat hij geloofde in een mentale aandoening, wel omdat de tekenen té zichtbaar waren geworden. Een eetstoornis was de diagnose, in combinatie met overgevoeligheid en stemmingswisselingen.
Thuis kon ik op weinig begrip rekenen: aandachttrekkerij noemden zij het. Dagenlang hongerde ik mezelf uit, om dan vreselijke vreetbuien te krijgen.
Sindsdien hol ik van de ene therapie naar de andere. Niets helpt. Ik ben zelfs in opname geweest, maar ben er weggegaan. Het hielp me geen stap vooruit. Intussen zijn we maanden verder, en ik voel me alleen maar slechter.
Op mijn werk heb ik gezegd dat ik klierkoorts heb, dat vond mijn psychiater het beste. Maar ik schaam me zo. Ik wil me niet laten kapotmaken door deze ziekte. Ik wil niet “de profiteur” zijn wiens ziekteverlof elke maand weer wordt verlengd, daarom zeg ik niet waarom ik niet kom werken. Zelfs mijn buren beginnen nu vragen te stellen. Waarom mijn auto altijd voor de deur staat, en of ik niet meer ga werken? Hun heb ik verteld dat ik onbetaald verlof heb.
Sommige van mijn vriendinnen weten ervan, maar precies hoe diep ik zit, begrijpen ze niet. Dat ze ook weleens een zak chips in één keer opeten, antwoordde iemand toen ik over mijn vreetbuien vertelde. Maar dat is écht niet hetzelfde. Daarom praat ik er niet meer over.
Ik wil niet “de profiteur” zijn wiens ziekteverlof elke maand weer wordt verlengd, daarom zeg ik niet waarom ik niet kom werken.
Als ik weer een afspraak afzeg omdat ik me te slecht voel, gebruik ik hoofdpijn of buikpijn als excuus. Een fysieke ziekte zie je, die kan je bewijzen en daar hebben mensen begrip voor. Ik vergelijk mijn eetstoornis zeker niet met een ziekte als kanker, maar ik ga hier wel aan kapot. Ik durf aan niemand te vertellen hoe erg het met me gesteld is, uit schrik voor commentaar.
Ik ben zo radeloos dat ik contact heb gezocht met een LEIF-arts, om euthanasiepapieren in te vullen. Dat klinkt misschien drastisch, maar ik weet niet meer hoe ik met mezelf moet leven.
Ik lach toch altijd? En ik heb toch vrienden, een huis, een job? Mensen hebben zo snel een oordeel klaar. Omdat ik een universitair diploma heb en een goede job, kan ik geen psychische problemen hebben. Ze moesten eens weten. Ik ben zo radeloos dat ik contact heb gezocht met een LEIF-arts, om euthanasiepapieren in te vullen. Dat klinkt misschien drastisch, maar ik weet niet meer hoe ik met mezelf moet leven. Ik doe mijn best om te blijven vechten. Ik denk aan de toekomst: ik heb een opleiding afgerond en zou graag als zelfstandige beginnen. Maar eerst moet ik mezelf leren te aanvaarden. Wist ik maar hoe...’
Tekst: Barbara De Coninck
Lees ook:
