Een sterke band hebben met de mensen die je op de wereld hebben gezet, is voor sommigen vanzelfsprekend, maar dat is lang niet voor iedereen zo. Breken met je ouders is geen gemakkelijke beslissing, maar kan voor sommigen wel een noodzakelijke. Marie (24) en haar vader groeiden uit elkaar. Ze heeft hem al tien jaar niet meer gezien en wil graag opnieuw contact.
‘Papa was altijd al een “plezierpapa” voor mijn zus en mij: we gingen op verre reizen, kregen een dure gsm,… Hij is advocaat en zit er warmpjes in, en één weekend om de twee weken, als we bij hem waren, werden we dus verwend.
Mijn ouders zijn al zo goed als heel mijn leven gescheiden, en de wereld van papa was helemaal anders dan die bij mama. Bij mama en stiefpapa waren we een doorsnee gezin, bij papa mocht het allemaal wel wat duurder en chiquer zijn.
Als kind zie je daar natuurlijk enkel de voordelen van, maar naarmate mijn zus en ik ouder werden, begonnen we het er moeilijker mee te hebben hoe papa en zijn vrouw neerkeken op mama en haar wereld. Zij voelden zich beter, en dat begon met ons ook te botsen.
Naarmate mijn zus en ik ouder werden, begonnen we het er moeilijker mee te hebben hoe papa en zijn vrouw neerkeken op mama en haar wereld.
We begonnen ook meer en meer te beseffen dat papa er enkel was voor reisjes en dure cadeaus, maar helemaal niet als we ziek waren of liefdesverdriet hadden. Over gevoelens hebben we nooit met hem kunnen praten, daarvoor gingen we altijd naar mama.’
Sneeuwbaleffect
‘Toen ik veertien was gingen mijn zus en ik naar een feestje. Het was in papa’s weekend, dus we zouden enkel zaterdag bij hem kunnen zijn. In een opwelling zei hij dat we dan al helemaal niet meer moesten komen, en zo gebeurde het ook.
We wàren wel van plan om het volgende weekend gewoon terug te gaan, maar één weekend werden er twee, dat werden er drie, en zo is het uit de hand gelopen. In het begin leek het wel nog goed te komen: ik was kwaad op papa maar ik zou hem wel weer terug zien.
In het begin leek het wel nog goed te komen: ik was kwaad op papa maar ik zou hem wel weer terug zien.
Ik had helemaal niet verwacht hem jarenlang niet meer te zien… Ik voelde me er elk weekend slechter en slechter bij dat we hem niet meer zagen, ik wilde dat het goed kwam.’
Afspraak maken
‘Ik heb papa sinds dan nog maar één keer gezien, tijdens de begrafenis van zijn vader, onze grootvader. Dat was twee jaar na de breuk. Mijn zus en ik hadden allebei veel stress om hem terug te zien, en we hadden onszelf voorgenomen toch toenadering te zoeken en het contact misschien weer te herstellen. Maar papa heeft dat volledig afgeblokt.
Dat was confronterend, want wij wilden dat het terug goed kwam. Mijn nonkels, zijn broers, die het heel erg vinden wat er is gebeurd, hebben hem dan toch kunnen overtuigen om contact op te nemen: we mochten bellen naar zijn vrouw, alsof we een afspraak moesten maken in zijn kantoor.
Mijn nonkels, zijn broers, die het heel erg vinden wat er is gebeurd, hebben hem dan toch kunnen overtuigen om contact op te nemen: we mochten bellen naar zijn vrouw, alsof we een afspraak moesten maken in zijn kantoor.
Dat vonden we al een rare manier, maar mijn zus en ik waren al blij dat we mochten bellen. We zagen het wel niet zitten om naar zijn vrouw te bellen, want die had hier eigenlijk niets mee te maken, dus belden we op het afgesproken uur naar papa’s gsm.
Hij heeft niet opgenomen, waarschijnlijk omdat we niet naar zijn vrouw hadden gebeld. Dat was de laatste poging om contact te zoeken.’
Radiostilte
‘Ondertussen heb ik papa, sinds die begrafenis, al acht jaar niet meer gezien of gehoord. Dat is voor mij moeilijk. Ook al is dat met de jaren beter geworden, het zit wel constant in mijn hoofd, en ik hoop nog steeds dat het beter wordt.
Mijn zus heeft dit hoofdstuk volledig afgesloten: dat hij twee kleinkinderen heeft, maar toch niets met hen te maken wil hebben, was voor haar de laatste druppel.
Mijn zus heeft dit hoofdstuk volledig afgesloten: zij heeft al twee kindjes, we weten dat papa dat weet, en zelfs dan heeft hij haar niet proberen contacteren. Dat hij twee kleinkinderen heeft, maar toch niets met hen te maken wil hebben, was voor haar de laatste druppel.
Ik had ook niet verwacht dat hij zelfs dan niets zou laten weten, maar toch hoop ik dat hij ooit nog contact met ons wil. Mij doet dit nog steeds pijn, ik mis een vader in mijn leven. Ik heb wel een heel toffe stiefpapa, die me ook meer heeft opgevoed dan mijn eigen papa, maar hij blijft toch een deel van mij.
Mama zegt dat ik door deze historie ook veel onzekerder ben geworden, en dat merk ik zelf ook. Je vraagt je toch soms af of het niet aan jou ligt…’
Deel van ons leven
‘Er is helemaal geen spectaculaire ruzie geweest, daarom is het ook soms moeilijk om uit te leggen aan anderen waarom wij nu juist geen contact meer hebben met onze papa. Het was eerder een samenloop van omstandigheden en gevoelens. Maar ik wil nog altijd dat het opgelost geraakt, al weet ik dat het nooit meer zal zijn zoals het ervoor was.
Ik blijf hopen dat hij op een dag opnieuw deel uitmaakt van mijn leven, op welke manier dan ook.
Ik denk eraan hem misschien eens een brief te sturen. Ik wil dat doen om het hoofdstuk te kunnen afsluiten. Nu spookt de vraag of hij ons toch zou willen zien de hele tijd door mijn hoofd. Als dat niet zo is, moet ik daar mee leren leven, maar dan heb ik het toch geprobeerd.
Ik hoef hem niet elke dag te zien, maar gewoon iets samen kunnen gaan eten voor een verjaardag zou al heel fijn zijn. Ik blijf hopen dat hij op een dag opnieuw deel uitmaakt van mijn leven, op welke manier dan ook.’
Tekst: Annelin Mariën
Lees ook:
