Een sterke band hebben met de mensen die je op de wereld hebben gezet, is voor sommigen vanzelfsprekend, maar dat is lang niet voor iedereen zo. Breken met je ouders is geen gemakkelijke beslissing, maar kan voor sommigen wel een noodzakelijke. Iris (21) heeft oppervlakkig contact met haar mama, nadat ze Iris vijf jaar geleden uit het huis heeft gezet. Definitief het contact verbreken kan Iris niet.
‘Toen ik zestien was, is mijn mama van de ene dag op de andere bij ons thuis vertrokken. Ik had het totaal niet zien aankomen. Ik had een hechte band met haar: mama was altijd bezig met mij en mijn broer, wij waren het belangrijkste voor haar. En opeens pakte ze haar valiezen, en ging ze naar een andere man.
Sindsdien is onze band helemaal anders. Mijn broer zat al op kot, hij was dus bijna nooit thuis en voor mij werd co-ouderschap afgesproken. Maar mama en ik kregen steeds meer ruzie als ik bij haar was.
Ik had een hechte band met haar: mama was altijd bezig met mij en mijn broer, wij waren het belangrijkste voor haar. En opeens pakte ze haar valiezen, en ging ze naar een andere man.
Ze was heel negatief: dagelijks kreeg ik te horen dat ze me niet meer wilde als dochter, dat ik beter kon vertrekken omdat ik haar ongelukkig maakte.
Na een paar ruzies die geëscaleerd zijn, heeft ze me buiten gezet. Ik ben dan definitief bij papa gaan wonen, en ik heb haar een jaar niet meer gezien. Onze hechte band was op korte tijd volledig verwoest.’
Na een paar ruzies die geëscaleerd zijn, heeft ze me buiten gezet. Ik ben dan definitief bij papa gaan wonen, en ik heb haar een jaar niet meer gezien.
Oppervlakkig contact
‘Na dat jaar radiostilte werd ik verplicht haar af en toe een berichtje te sturen, omdat er zaken voor school geregeld moesten worden. Het contact groeide. Maar hoewel ik echt moeite deed om een normaal gesprek met haar te hebben, eindigden onze telefoontjes altijd in ruzie.
Daar werd ik enorm ongelukkig van, dus heb ik na een paar maanden beslist om het contact terug on hold te zetten. Het gekke is: telkens bleef ik de neiging hebben naar haar te sturen. Ik kòn haar precies niet loslaten. Nu sturen we maandelijks iets en zien we mekaar twee of drie keer per jaar. Het blijft heel oppervlakkig en eindigt nog vaak in verwijten en ruzie. Maar het volledig verbreken, dat durf ik niet.
Het gekke is: telkens bleef ik de neiging hebben naar haar te sturen. Ik kòn haar precies niet loslaten.
Ik heb schrik dat ik er op een dag spijt van zou hebben. Als er iets met haar zou gebeuren, zou ik me enorm schuldig voelen. Ik wil het gevoel hebben dat het nog altijd kàn. Het blijft je moeder, en die definitieve stap haar nooit meer te zien of te horen, durf ik niet zetten.
Ik stel me dan voor dat mijn eigen dochter, later, ooit zou zeggen dat ze me nooit meer wil zien. Dat zou mijn hart breken. Het is dubbel: langs de ene kant wil ik niets liever dan mijn mama van vroeger terug, langs de andere kant weet ik dat dat nooit meer kan, er is te veel gebeurd.
Het is dubbel: langs de ene kant wil ik niets liever dan mijn mama van vroeger terug, langs de andere kant weet ik dat dat nooit meer kan, er is te veel gebeurd.
Mijn mama van vroeger missen maakt me verdrietig, maar weten dat dat nooit gaat veranderen, maakt me nog verdrietiger. Ik laat het dus wat aanslepen zoals het nu is, met oppervlakkig contact. Die definitieve stap haar nooit meer te zien, probeer ik al zes jaar te vermijden.’
Spijt komt altijd te laat
‘Dat mijn mama zelf heeft besloten het contact met mij te verbreken, is zeer pijnlijk. Een moeder zou je onvoorwaardelijk graag moeten zien, en zij heeft beslist dat ik niet goed genoeg ben… Het heeft nog altijd invloed op mijn leven: mijn zelfvertrouwen is geschaad, en als ik ruzie heb met iemand, kan ik heel emotioneel zijn.
Een moeder zou je onvoorwaardelijk graag moeten zien, en zij heeft beslist dat ik niet goed genoeg ben…
Na al die jaren zijn er nog steeds momenten dat ik het moeilijk heb. Ik heb ook al schrik voor het moment waarop ik ga trouwen en kinderen ga krijgen, ik weet niet of ik haar daarin wil betrekken. Ik weet dat zij dat wel zou willen, maar ik weet niet of ik het kan.
Ik kan haar niet definitief uit mijn leven bannen, maar ik zou haar ook niet vertrouwen met mijn kinderen. Het enige wat voor mij wel zou kunnen werken, is dat zij beseft wat ze heeft gedaan en daarover met mij zou willen praten.
Ik kan haar niet definitief uit mijn leven bannen, maar ik zou haar ook niet vertrouwen met mijn kinderen.
Vroeger heb ik daar vaak op gehoopt, maar nu weet ik niet of ik haar nog zou kunnen vergeven, als ze toch nog spijt zou krijgen van wat er is gebeurd.’
Tekst: Annelin Mariën
Lees ook:
