En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Manon (31) kreeg in 2024 een sterrenkindje. Tanguy (31) en zij zijn de trotse ouders van Gaspard*, het kleine broertje van Marius (3) en de grote broer van Raoul (4 maanden).
‘Toen ik vijf weken zwanger was, bleek uit mijn bloedanalyse dat ik besmet was met CMV (cytomegalovirus)’, vertelt Manon. ‘Dat is een virus dat doofheid, blindheid of neurologische afwijkingen kan veroorzaken tijdens het eerste trimester van een zwangerschap. Maar ook later kunnen er complicaties optreden. Op acht weken ging ik naar de gynaecoloog voor mijn eerste echo. Hij zag dat het hartje goed klopte en de baby was goed aan het groeien.’
Onzekerheid
‘We besloten toen om verder te gaan met de zwangerschap en af te wachten op de vruchtwaterpunctie’, aldus Manon. ‘Maar dat kon maar na 21 weken, dus het was al die tijd bang afwachten. De onzekerheid of de baby gezond zou zijn groeide, net als mijn bolle babybuik. Ik voelde ons kindje schoppen, maar we wisten niet of ie neurologisch in orde was. Vragen zoals: “Wat als we een gehandicapt kindje krijgen? Willen we dit? Wat als ze pas iets vinden op 36 weken, zouden we het dan nog willen afbreken? Wat is de kans op doofheid? Welke afwijkingen kunnen ze niet zien? Welke zijn de gevaren?”, spookten door ons hoofd.’
We wilden deze zwangerschap alleen afbreken als we er zeker van waren dat er geen toekomst was voor ons kindje.
‘Op 21 weken kreeg ik een vruchtwaterpunctie’, gaat Manon verder. ‘Het was in tegenstelling tot wat ik dacht niet pijnlijk. Ik moest een dag wachten op de resultaten, maar dat leek een eeuwigheid. Helaas had de gynaecoloog geen goed nieuws, het was CMV+. Toen ik de telefoon neerlegde, begon ik te hyperventileren, te wenen en over te geven. Ik kon geen weg met mijn emoties. In Nederland kan je tot 22 weken een zwangerschap laten afbreken. Maar wilden we wel een zwangerschap afbreken waarvan we niet zeker wisten of het kindje gehandicapt zou zijn? Wilden we pas na de geboorte met zekerheid weten of er neurologische afwijkingen waren? We wisten het niet… Wat we wel wisten, is dat we deze zwangerschap alleen wilden afbreken als we er zeker van waren dat er geen toekomst was voor ons kindje.’
Ernstige afwijkingen
‘We werden drie weken later doorverwezen naar het UZ Gent, want pas op 24 weken kunnen ze neurologische afwijkingen zien aan de hand van prenatale diagnostiek’, aldus Manon. ‘Daaruit bleek dat ons baby cystes in de hersenen, ventriculitis en ventriculomegalie had. Allemaal ernstige afwijkingen, dus ons kindje had geen toekomst. Wij wilden hem zo graag een toekomst geven, maar geen toekomst waarbij een kind/volwassene afhankelijk is van iemand anders.’
Gaspard was 26 weken oud en levensvatbaar, dus een bevalling zou hij kunnen overleven en dan zou hij huilen. Het zou in dat geval geen stilgeboorte zijn. Daarom besloten de artsen om zijn hartje stil te leggen zodat we zeker wisten dat hij stil geboren zou worden.
‘Ik voelde een mix van emoties’, vertelt Manon. ‘Opgelucht dat die onzekerheid weg was, verdrietig en boos. Ik ben uiteindelijk op 26 weken bevallen van Gaspard, onze mooie zoon. Het was geen eenvoudige bevalling. Ik kreeg vaginale tabletten om de weeën op te wekken. Gaspard was 26 weken oud en levensvatbaar, dus een bevalling zou hij kunnen overleven en dan zou hij huilen. Het zou in dat geval geen stilgeboorte zijn. Daarom besloten de artsen om zijn hartje stil te leggen zodat we zeker wisten dat hij stil geboren zou worden. Deze ingreep is te vergelijken met een vruchtwaterpunctie: via een naald door mijn buik werd rechtstreeks in Gaspards hartje kaliumchloride geïnjecteerd, waardoor zijn hartje stopte met kloppen. Een hartverscheurend en intens emotioneel moment. Vanaf dat ogenblik voelde ik geen schopjes meer.’
Geboortekaartjes voor sterrenouders
‘Ik bleef steken op 3 centimeter ontsluiting, terwijl ik al meer dan 14 uur in arbeid was’, gaat Manon verder. ‘Ik zag het even niet meer zitten, maar na 24 uur had ik eindelijk 10 centimeter ontsluiting en mocht ik beginnen persen. Gaspard was klein en het was mijn tweede zwangerschap, dus de bevalling verliep vlot. Gaspard was 35 centimeter groot en woog 1.050 gram. Ik kreeg een manuele curettage voor de nageboorte zodat de placenta er zeker helemaal uit was.’
Online vond ik amper inspiratie of voorbeelden voor sterrenkaartjes. Dat gebrek aan herkenning en steun was voor mij de aanleiding om GaspCard op te starten: geboortekaartjes, helemaal gratis, speciaal voor sterrenouders.
‘Ik was helemaal verloren na de bevalling’, vertelt Manon. ‘Het enige wat ik wilde, was mijn baby vasthouden. In die overweldigende leegte ging ik op zoek naar een manier om dit verlies een plek te geven. Ik wilde ook andere ouders die een soortgelijke situatie meemaakten, helpen en hoopte tegelijkertijd herkenning te vinden bij mensen die hetzelfde hadden meegemaakt, want dit is echt een eenzaam pad. Zo ontstond het idee voor GaspCard: geboortekaartjes, helemaal gratis, speciaal voor sterrenouders. Het helpt het taboe rond stilgeboorte te doorbreken, en geeft ouders de mogelijkheid om toch een geboortekaartje te sturen naar familie en vrienden. Want ook al is je kindje er niet meer, je bént wel ouder geworden. En je bent zo enorm fier ook op dat moment. Online vond ik amper inspiratie of voorbeelden voor sterrenkaartjes. Dat gebrek aan herkenning en steun was voor mij de aanleiding om GaspCard op te starten. Uit liefde, gemis, en de wens om iets betekenisvol te doen voor anderen.’
Alle informatie vind je op https://gaspcard.be/.
Ik trok nog een paar foto’s van mezelf met mijn bolle babybuik als herinnering.
De eerste foto met Gaspard. Ik was zo fier en deelde deze foto ook onmiddellijk met mijn gezin.
Mijn geboortekaartje. Ik koos voor een sterrenmeter en -peter. Twee personen die overleden zijn en samen over Gaspard zullen waken: mijn moeder en de grootvader van mijn man.
Hier moest ik afscheid nemen van mijn zoon. Een ontzettend moeilijk moment, het besef dat Gaspard stil geboren was.
Mijn zoon, zo volmaakt en perfect. Met het hartje en armbandje van Het Berrefonds.
Met ons drietjes.
Hij blijft voor altijd in ons hart.
Fotograaf : Marc Deryck
Nog meer mama’s over het moederschap:
