En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Ine (32) koos er bewust voor om alleenstaande mama te worden. Ze is nu de trotse mama van Billie.
‘Ik had al langer een kinderwens en nadat mijn laatste relatie op de klippen liep, vond ik het het geschikte moment om de stap te wagen en besloot ik alleenstaande mama te worden’, vertelt Ine. ‘Ik stuurde een mailtje naar het ziekenhuis met de vraag hoe ik aan deze grote reis kon beginnen en kreeg meteen een vragenlijst teruggestuurd. De volgende stap was een gesprek met een psycholoog. Ik ging twee keer bij haar langs en kreeg uiteindelijk groen licht. Omdat ik het traject wilde opstarten bij een ander ziekenhuis, moest ik deze procedure nog een keer herhalen, maar ook daar mocht ik gelukkig starten.’
Sperma bestellen
‘Er volgden heel wat bloedafnames en ik mocht sperma bestellen’, aldus Ine. ‘Ik mocht criteria opgeven, maar omdat ik zo snel mogelijk wou starten, gaf ik enkel op dat de donor een gelijkaardige bloedgroep moest hebben. Zo’n drie maanden later werd ik de eerste keer geïnsemineerd. Ik had van die eerste poging totaal niets verwacht en ging ervan uit dat dit eigenlijk een “oefenpoging” was. Maar twee weken later ontdekte ik dat ik zwanger was! Ik belde meteen mijn mama en enkele vriendinnen op om hen het geweldige nieuws te vertellen!’
Het enige lastige vond ik mijn zwangerschapsdiabetes. Ik moest op dieet, minder koolhydraten en geen suikers eten, en dat vond ik heel pittig.
‘De eerste drie maanden van m’n zwangerschap had ik veel last van misselijkheid’, zegt Ine. ‘Maar ik zat op zo een roze wolk dat ik dat eigenlijk niet zo erg vond. Daarnaast had ik wat kleine ongemakken zoals vermoeidheid, maar daar zag ik niet echt vanaf. Het enige lastige vond ik mijn zwangerschapsdiabetes. Ik moest op dieet, minder koolhydraten en geen suikers eten, en dat vond ik heel pittig. Naar de winkel gaan was plots een hele opgave terwijl ik dat normaal graag doe.’
Cheerleaders
‘Omdat ik zwangerschapsdiabetes had, mocht ik niet over tijd gaan’, zegt Ine. ‘Toen ik in het ziekenhuis binnen ging, wilden ze een ballonnetje steken om de ontsluiting op gang te brengen, maar blijkbaar had ik al drie centimeter ontsluiting. Mijn vliezen werden gebroken waarna ik een hele tijd later heftige weeën kreeg. Plots ging het heel snel en was er zelfs geen tijd meer voor een epidurale. Ik heb toch nog twee uur lang moeten persen, ik was volledig kapot, maar ik had gelukkig drie goede cheerleaders bij mij staan: mijn gynaecoloog, een vroedvrouw en mijn mama. Toen ze Billie op m’n borst legden, was ik niet meteen verkocht. Ze hing nog vol slijm en bloed, en ik vond eerlijk gezegd dat ze niet zo aangenaam rook.’
‘Ik vond de kraamperiode heen fijn’, aldus Ine. ‘Ik heb de noden van Billie én mezelf vooropgesteld, en kreeg veel hulp van vrienden en familie. Vooral mijn mama is een heel grote steun. Ik had ook kraamhulp, wat ik elke kersverse mama zou aanraden. Billie is een heel vrolijke baby. Ze lacht bijna de hele dag lang. Enkel ‘s avonds heeft ze een huiluurtje, dat soms wat kan uitlopen, maar voor de rest mag ik echt niet klagen. Hoe ouder ze wordt, hoe fijner ik onze interactie vind.’
Intiem momentje
‘Ik had me bij het moederschap op het ergste voorbereid’, vertelt Ine. ‘De borstvoeding die niet op gang zou komen, nachten zonder slaap, nooit meer tijd voor mezelf en noem maar op. Maar dat gaat supervlot. De borstvoeding gaat vanzelf en is telkens een intiem momentje tussen moeder en dochter, Billie slaapt goed door en ik heb – ook al is dat voorlopig nog miniem – wel nog tijd voor mezelf. Ik zou graag nog een broertje of zusje hebben voor Billie, maar het hangt er een beetje vanaf hoe ik mijn werk- en privéleven de komende jaren kan combineren, want ik ben natuurlijk alleenstaande mama.’
Deze foto samen met mijn petekindje werd genomen een week voor ik moest bevallen. Zij is één van de meters van Billie.
Deze foto werd in het ziekenhuis getrokken 2 uur na mijn bevalling. Ik ben duidelijk nog moe van de zware inspanning.
Het geboortekaartje werd ontworpen door @studioroos.blijmakers. Het hoedje dat aan de waslijn hangt, is een verwijzing naar mijn overleden papa, bompi, die mee waakt over Billie.
De eerste keer dat ik met Billie een toertje ging wandelen in onze buurt. Ze kreeg dorst, ik ben dus op een bankje in de schaduw borstvoeding gaan geven.
Billie toen ze 1 maand oud was. Een vrolijke baby!
Mijn neef trouwde en ik vond het spannend om met een klein baby’tje het feest bij te wonen, maar Billie gedroeg zich voorbeeldig.
Mijn kleine lachebekje is heel graag buiten. Ze geniet echt als het zonnetje schijnt.
Kleine meisjes worden veel te snel groot. Billie is al geen platte baby meer.
Ik ben echt helemaal gek op m’n dochtertje.
Met dit cadeautje vroeg ik mijn broer om peter te worden.
Nog meer mama’s over het moederschap:
