En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Alison (33) had een postnatale depressie. Haar partner Pantera (29) en zij zijn nu de trotse ouder van Adelyne.
‘Mijn partner en ik doorliepen een traject van drie jaar met inseminatie en ivf’, vertelt Alison. ‘Ik had de hoop eigenlijk opgegeven, toen ik plots toch een positieve zwangerschapstest in m’n handen had! We konden onze ogen niet geloven, we waren zo gelukkig! Maar ook doodsbang om ons wondertje te verliezen. We maakten in het verleden namelijk al een zwangerschapsverlies mee, en dat is zo ontzettend zwaar.’
Emotioneel
‘Pas vanaf de vijfde maand kon ik echt meer genieten van mijn zwangerschap omdat de grootste schrik dan gelukkig verdwenen was’, aldus Alison. ‘Het allermooiste moment van die hele periode was toen mijn vriendin en ik voor de allereerste keer tijdens een echo ons kindje zagen! We waren allebei heel emotioneel dat onze grote droom eindelijk werkelijkheid zou worden.’
Ik werd ingeleid omdat ik het mentaal heel moeilijk begon te hebben. Ik heb namelijk een bipolaire stoornis en een maand voor de bevalling moest ik ‘n medicatie stopzetten.
‘Een naam kiezen voor onze kleine spruit was echt lastig’, gaat Alison verder. ‘Mijn vriendin en hebben een totaal andere smaak. Ik hou van originele namen terwijl zij fan is van klassieke namen. Uiteindelijk stelde ik Adelyne voor omdat mijn favoriete film “The Life of Adelyn” is en tot mijn grote verbazing was mijn vriendin akkoord! Ik koos mijn beste vriendin om meter te worden. Tijdens een fotoshoot die ik van haar cadeau kreeg, overhandigde ik haar een doosje van Pandora met daarin een bedeltje met het opschrift: “Meter?”. De peter gaven we een puzzel waar de vraag opstond. Na tien minuutjes loste hij hem op en vloeiden er traantjes.’
Bipolaire stoornis
‘Ik werd ingeleid omdat ik het mentaal heel moeilijk begon te hebben’, zegt Alison. ‘Ik heb namelijk een bipolaire stoornis en een maand voor de bevalling moest ik mijn medicatie stopzetten. De bevalling zelf verliep gelukkig heel vlot. Na vijf uur arbeid vroeg ik een epidurale, maar ik kreeg onmiddellijk erna een persdrang waardoor die geen tijd had om te werken. Ik vond het eng om natuurlijk te bevallen, maar uiteindelijk viel dat goed mee. Ik had me op de ergst mogelijke pijn voorbereid, maar het was gelukkig toch minder pijnlijk.’
Ik vond het eng om natuurlijk te bevallen, maar uiteindelijk viel dat goed mee. Ik had me op de ergst mogelijke pijn voorbereid, maar het was gelukkig toch minder pijnlijk.
‘Uiteindelijk ben ik bevallen door op mijn handen en knieën te gaan zitten’, vertelt Alison. ‘Dit voelde veel natuurlijker en ontspannen aan dan op mijn rug blijven liggen. Ik ving mijn baby zelf op en dat vond ik een heel speciaal moment. Toen ik mijn baby voor het eerst vasthield, voelde ik niet dat gelukzalige gevoel waar veel kersverse mama’s het over hebben. Het voelde niet speciaal en ik voelde me daar heel schuldig over.’
Vreselijk gevoel
‘Ik zat tijdens mijn kraamperiode niet op een roze wolk. Integendeel, na twee dagen kreeg ik een postnatale depressie’, aldus Alison. ‘Dat verklaart ook mijn gevoel toen ons kindje net geboren was. Ik keek naar mijn dochtertje en voelde niks, dat is een vreselijk gevoel. Ik voelde me leeg en weende hele dagen door. Ik kwam niet uit bed en kreeg niks binnen qua eten. Ik vroeg me vaak af of ik mijn kindje ooit wel graag zou kunnen zien en voelde me een enorm slechte mama.’
Ik voelde me tijdens die postnatale depressie heel eenzaam, want weinig mensen begrijpen wat je voelt en meemaakt. Ik kreeg ook gemene reacties zoals: “Je wilde zolang een kindje en nu je dochter er is, ben je niet gelukkig” of “Herpak jezelf”.
‘Na twee weken besloten we om mijn medicatie voor mijn bipolaire stoornis terug op te starten en beetje bij beetje zag ik terug licht aan het einde van de tunnel’, zegt Alison. ‘Toch duurde het in totaal twee maanden voor ik een band voelde met mijn dochtertje. Ik voelde me tijdens die postnatale depressie heel eenzaam, want weinig mensen begrijpen wat je voelt en meemaakt. Ik kreeg ook gemene reacties zoals: “Je wilde zolang een kindje en nu je dochter er is, ben je niet gelukkig” of “Herpak jezelf”. We praten hier ook te weinig over, terwijl ik zeker ben als meer toekomstige mama’s hier meer over weten ze ook sneller hulp kunnen inschakelen.’
Echte liefde
‘Nu vind ik het geweldig om mama te zijn’, vertelt Alison. ‘Het is een liefde die ik nooit eerder voelde. Ik wil haar alles kunnen geven wat ik helaas miste toen ik opgroeide. Ik hoop dat ze zich elke dag opnieuw geliefd voelt. Iets wat ik nooit heb gekend bij mijn eigen mama. Het moederschap heeft me absoluut veranderd. Dankzij mijn dochter ben ik de best mogelijke versie van mezelf geworden. Ik ben rustiger, ik kan beter relativeren en ik leerde wat échte liefde is.’
Ik was op deze foto’s 33 weken zwanger. Het legt een van de mooiste en gelukkigste momenten vast in mijn leven.
Fotograaf: Sien Terclavers
Mijn vriendin en ik hechten veel belang aan onze culturen. Mijn vrouw is Amerikaans en eerder een cowgirl, daarom kozen we om deze kleine laarsjes te verwerken in de shoot.
Fotograaf: Sien Terclavers
Met deze foto kondigden we onze zwangerschap aan op sociale media. We zijn allebei grote fan van Harry Potter, valt het op (lacht)?
Na een aantal foto’s te hebben genomen, nam ik nietsvermoeiend een doosje uit mijn zak met daarin een bedeltje met daarop de vraag “meter?”. Een emotioneel mooi moment dat ik nooit meer zal vergeten.
Fotograaf: Sherlina
Nog een van de mooiste momenten van mijn zwangerschap: het vragen van de peter.
Welkom klein wondertje!
Ik vroeg aan een vriendin om ons geboortekaartje te ontwerpen. Ons kindje dat we verloren en onze huisdieren werden erin verwerkt. Net als Harry Potter uiteraard.
Onze eerste vakantie samen in Durbuy. Het verliep veel beter dan verwacht en gaf ons even rust in onze bubbel.
Lees ook:
