En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Sharon (26) had een traumatische bevalling. Zij en haar partner Pieter (28) zijn nu trotse ouder van Leander.
‘Mijn zwangerschap liep niet van een leien dakje’, vertelt Sharon. ‘Bij mijn tweede bloedtest zagen ze in het ziekenhuis dat het progesterongehalte in mijn bloed niet correct was. Ze vreesden voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, maar na een extra controle bleek alles gelukkig in orde. Ik moest wel pilletjes nemen om dat in balans te houden. Een aantal weken later had ik dan plots een hevige bloeding. Ik vreesde het ergste, maar ook daar bleek na controle bij de gynaecoloog dat het hartje van onze baby gelukkig nog klopte. Ik bleef wel een nachtje in het ziekenhuis tot dat de bloeding volledig stopte. Toen wist ik al: ons kleintje is een echte vechter!’
Zwangerschapsvergiftiging
‘Verder had ik kans op zwangerschapsvergiftiging en daarvoor moest ik ook pilletjes nemen’, gaat Sharon verder. ‘Daarnaast had ik gelukkig weinig last van de typische kwaaltjes. Enkel de vermoeidheid sloeg soms toe. Het geweldige nieuws vertelden we aan onze familie en vrienden via ons kerstkaartje. Dat is sowieso nu al het meest speciale kerstkaartje dat we ooit maakten.’
Ik kreeg drie dagen voor onze burgerlijke trouw ‘s nachts een zeurende buikpijn. Toen ik naar toilet ging, zag ik dat er helderrood bloed uit me stroomde!
‘Ik wilde de bevalling gewoon op mij laten afkomen’, zegt Sharon. ‘Je kan toch niet op voorhand voorspellen of controleren hoe het zal verlopen. Het enige wat ik op voorhand wist, was dat ik een natuurlijke bevalling wilde en graag een epidurale had. De gynaecoloog liet tijdens de controle al vallen dat dat eerste moeilijk zou worden omdat mijn bekken redelijk smal zijn, maar gelukkig was onze baby klein en smal, dus de kans bestond nog.’
Spoedkeizersnede
‘Pieter en ik wilden op 7 juni onze burgerlijke trouw houden omdat we die dag exact tien jaar samen waren en ik toch pas was uitgerekend voor 17 juni’, aldus Sharon. ‘Helaas kreeg ik drie dagen daarvoor ‘s nachts een zeurende buikpijn. Toen ik naar toilet ging, zag ik dat er helderrood bloed uit me stroomde! In de auto naar het ziekenhuis werd de pijn alsmaar erger en werd het duidelijk dat ik weeën had. Op spoed namen ze een echo waaruit bleek dat alles in orde was met de baby, maar het bloed bleef uit me stromen. Ik had ook al acht centimeter ontsluiting, dus ik moest dringend bevallen.’
Ik was in paniek en zocht Pieter, maar ik vond ‘m niet tussen de vijftien mensen die rondom mij stonden. Ik werd onder volledige narcose gebracht, want mijn epidurale werkte niet en de hartslag van onze baby begon ook te dalen.
‘Mijn water brak helaas niet en ik had nog geen persdrang, maar ik bleef veel te veel bloed verliezen, dus de gynaecoloog besliste om de bevalling in gang te zetten’, zegt Sharon. ‘Onze baby was een sterrenkijker en het lukte maar niet om hem te draaien. Ze duwden op m’n buik, zonder succes. Ze haalden uiteindelijk de zuignap boven en vertelden me dat ze het op die manier driemaal zouden proberen, en anders zouden ze overschakelen op een keizersnede. Ondertussen bleef ik maar bloeden en hadden ze al extra bloed gevraagd voor mij. Mijn placenta bleek gescheurd. De pogingen met de zuignap mislukten en ik werd met spoed naar het operatiekwartier gebracht. Ik was in paniek en zocht Pieter, maar ik vond ‘m niet tussen de vijftien mensen die rondom mij stonden. Ik werd onder volledige narcose gebracht, want mijn epidurale werkte niet en de hartslag van onze baby begon ook te dalen.’
Pittig herstel
‘Ons zoontje kwam ter wereld zonder dat zijn mama of papa hem konden opvangen’, vertelt Sharon. ‘Ik was onder volledige narcose en Pieter moest in een wachtzaal buiten het OK wachten. Het waren de langste minuten van z’n leven. Gelukkig mocht hij na een dik kwartier zijn zoontje voor het eerst zien en knuffelen. Ik werd pas een halfuur later wakker. Ik heb de beelden van mijn baby die geboren werd gemist en ik heb mijn vriend die voor het eerst zijn zoontje, ons kindje, vasthield ook gemist. Dat doet tot op de dag van vandaag enorm veel pijn. Gelukkig hadden de vroedvrouwen alles gefilmd met mijn gsm, ik ben hen daar zo dankbaar voor!’
Ik heb de beelden van mijn baby die geboren werd gemist en ik heb mijn vriend die voor het eerst zijn zoontje, ons kindje, vasthield ook gemist. Dat doet tot op de dag van vandaag enorm veel pijn
‘Ik had achteraf enorm veel last van m’n keizersnede’, zegt Sharon. ‘Voor het eerst uit bed kruipen was verschrikkelijk, maar niezen en hoesten was nog veel erger. Ik kon mijn eigen kind niet wassen, verschonen, uit bed halen en noem maar op. Ik had zelf bij alles nog hulp nodig, laat staan dat ik voor een baby kon zorgen. Pieter ving dat gelukkig allemaal keigoed op. Hij is een fantastische papa!’
Maagaandoening
‘Ik wist altijd al dat ik mama wilde worden’, zegt Sharon. ‘De kraamperiode verliep zodra ik hersteld was van m’n keizersnede ook heel vlotjes. We hadden niet echt moeite om er een minimensje bij te hebben in huis. Het was net alsof het altijd al zo was geweest, behalve het slaaptekort, dat hakt er wel soms in. Leander is een supervrolijk kindje. Enkel toen-ie een vijftal weken oud was, bleef hij huilbuien hebben, waardoor de dokters dachten dat hij reflux had. Helaas beterde het niet en we trokken naar een kinderarts. Die stelde vast dat hij pylorushypertrofie heeft: een maagaandoening waarbij het weggetje van de maag naar de darmen steeds nauwer wordt en het er dus langs boven weer uitkomt. Het verdict was een operatie. Mijn moederhart bloedde: zo’n klein baby’tje onder volledige narcose en onder het mes.’
Het verdict was een operatie. Mijn moederhart bloedde: zo’n klein baby’tje onder volledige narcose en onder het mes.
‘Ik vond het vreselijk om Leander te horen krijsen door de vele prikjes die hij kreeg’, vertelt Sharon. ‘Daarna moesten we wachten tot de operatie achter de rug was. Gelukkig kwam anderhalf uur later het verlossende telefoontje dat de operatie geslaagd was. Zodra we weer thuis waren, hadden we onze vrolijke Leander terug, want hij had totaal geen last meer van z’n darmpjes. Ik wens het geen enkele ouder toe om z’n kind in het ziekenhuis te zien liggen. Ik ben heel dankbaar dat alles opnieuw in orde is en ik geniet nu volop van het mama zijn!’
Ik vond het een geweldig idee om de zwangerschap bekend te maken via de kerstkaartjes! Ons mooiste kerstcadeau ooit!
Naam fotograaf: Zoë Defever
Ik wilde geen grote gender reveal. Maar ik wilde ook geen saai moment. Daarom deden we een flower bouquet gender reveal. Een vriendin stuurde naar de fotografe wat het zou worden en zij zorgde voor de bloemen. We ontdekten dat het een jongen is en het werd een onvergetelijk moment.
Naam fotograaf: Zoë Defever
Op 20 weken, halfweg de zwangerschap, wilde ik al een minishoot om het buikje wat te zien vorderen. Grote broer James ging opnieuw mee, net zoals bij de aankondiging, hij blijft onze eerste baby.
Naam fotograaf: Zoë Defever
In de krokusvakantie gingen we naar Egypte. We reizen graag en met een baby’tje zal dat in het begin wat moeilijker gaan. We genoten volop van het mooie weer, lekkere eten, elkaar en het bolle buikje. We droomden daar al van over op reis gaan met ons kindje.
Op 35 weken liet ik nog een zwangerschapsshoot doen. Dit keer bij Moments by Valerie.
Naam fotograaf: MomentsByValerie
Een dag na de geboorte. Ik had nog veel pijn van de keizersnede, maar ik ben blij met deze herinneringen 30 uur na zijn geboorte.
Naam fotograaf: Zoë Defever
De doopsuiker, het geboortekaartje en de flowerhoop lieten we samenstellen en maken bij Little Monkey in Ninove. Het echoplankje is van goudengebaar. Leeuwtjes komen overal opnieuw in terug.
Toen Leander drie weken oud was, lieten we enkele mooie gezinsfoto’s maken.
Naam fotograaf: Valerie Dooms – Momentsbyvalerie
We moesten onze burgerlijke trouw halsoverkop verplaatsen toen Leander geborden werd. Toen ons meneertje exact een maand oud was, besloten we het nog een keertje te proberen. We konden ons geen mooiere dag wensen met onze baby erbij.
Naam fotograaf: Zoë Defever
Toen ik 35 weken was, liet ik een zwangerschapsbeeldje maken bij Bubbly Belly in Oudenaarde. Toen Leander 3 weken oud was lieten we ook een ‘daddy & me’-beeldje maken. Ik vond het een mooi idee om ook papa daarin te betrekken.
Nog meer mama’s over het moederschap:
