‘Na ruim een halfjaar durfde ik Emma met een gerust gevoel zelf vastpakken, zonder dat ik bang was om door m’n been te zakken.’
Elise (32): ‘Door het lange persen raakte een zenuw in m’n been beschadigd’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Elise (32) had een droomzwangerschap, maar een moeilijke bevalling. Wout (34) en zij zijn nu de trotse ouders van Emma.
‘Toen mijn man en ik beslisten om aan kindjes te beginnen, letten we extra op onze voeding’, vertelt Elise. ‘We aten zo weinig mogelijk bewerkt voedsel, dronken geen alcohol en probeerden extra omega 3 binnen te krijgen. Bij onze tweede poging om zwanger te raken, was het al prijs! We maakten het goede nieuws bekend aan mijn familie tijdens een brunch voor m’n verjaardag. Wout maakte zuurdesembrood en kerfde er de woorden baby in. Ik droeg als hint ook oorbellen met een ooievaar, maar dat had niemand door (lacht). Mijn zus was op dat moment ook net zwanger, zij was twee weken later uitgerekend.’
Acupunctuur
‘Voor Wouts familie bakten we koekjes met daarop “Baby girl”’, gaat Elise verder. ‘In zijn familie waren er generaties lang alleen maar jongetjes geboren, dus het feit dat wij een meisje verwachtten, was extra speciaal. Ik vond het heerlijk om zwanger te zijn en de zwangerschap verliep ook vlekkeloos. Ik had in het begin last van ochtendmisselijkheid, maar dat kreeg ik snel onder controle dankzij acupunctuur. Dat hielp me eigenlijk gedurende heel mijn zwangerschap met alle kwaaltjes, dus ik ging één maal per maand.’
Ik had in het begin last van ochtendmisselijkheid, maar dat kreeg ik snel onder controle dankzij acupunctuur. Dat hielp me eigenlijk gedurende heel mijn zwangerschap met alle kwaaltjes, dus ik ging één maal per maand.’
‘Toen ik op 33 en 35 weken op controle ging, merkte de gynaecoloog dat onze baby in stuit lag’, vertelt Elise. ‘Ik deed toen élke dag oefeningen zoals ondersteboven liggen, rondkruipen op handen en voeten, voetreflexiologie en noem maar op, maar ons dochtertje wilde niet draaien. Na 37 weken probeerde de gynaecoloog om haar uitwendig te doen draaien door te duwen op m’n buik. Met succes! Ik had voldoende vruchtwater waardoor ze plaats had om te draaien zonder dat het veel pijn deed of blauwe plekken achterliet.’
Sterrenkijker
‘Ik werd op 41 weken ingeleid’, zegt Elise. ‘De dag voor ik naar het ziekenhuis moest, gingen Wout en ik nog eens lekker uitgebreid eten in ons favoriete restaurant en genoten we van ons laatste momentje met ons tweetjes. Ze hadden tegen mijn baarmoedermond een soort vetertje met hormonen gelegd om de bevalling in gang te zetten. ‘s Nachts kreeg ik enorm veel pijn! Geen weeën, maar een constante, zeurende pijn in m’n buik en onderrug. Ik moest er zelfs van overgeven. We gingen naar het ziekenhuis, maar het enige wat ze me konden geven tegen de pijn was een pijnstiller en een kersenpitkussentje. Pas zeven uur later had ik voldoende ontsluiting om de epidurale te starten.’
Het persen zelf verliep moeizaam, want Emma was een sterrenkijker. De gynaecoloog draaide haar terwijl ze nog in mij zat door haar hoofdje vast te pakken.
‘Wat een opluchting, ik was eindelijk op m’n gemak en kon rustig Flair lezen in afwachting dat ik mocht beginnen persen’, aldus Elise. ‘Het persen zelf verliep moeizaam, want Emma was een sterrenkijker. De gynaecoloog draaide haar terwijl ze nog in mij zat door haar hoofdje vast te pakken. Omdat Emma tijdens de zwangerschap zolang in stuit lag, waarschuwde de gynaecoloog me dat ik extra hard zou moeten persen, dus anderhalf uur duwde ik zo hard ik kon!’
Revalidatie
‘Emma had gelukkig geen last van de moeilijk bevalling, ik helaas wel’, vertelt Elise. ‘Toen ik de eerste keer uit bed wilde gaan om te plassen, zakte ik door mijn benen en raakte ik niet meer recht. De gynaecoloog dacht eerst dat het nog de gevolgen van de epidurale waren, maar na enkele dagen kon ik nog steeds niet op m’n rechterbeen staan. Na verdere controle bleek dat er door het lange persen een zenuw beschadigd raakte. Wout hielp me die eerste weken, want ik kon nog steeds niet zelfstandig rondlopen en toen hij opnieuw moest gaan werken, kon ik rekenen op m’n familie of kraamzorg. Na ruim een halfjaar en vele uren revalidatie durfde ik Emma met een gerust gevoel zelf vastpakken, zonder dat ik bang was om door m’n been te zakken.’
Zo gunnen we elkaar momenten voor onszelf zodat we tijdig terug onze batterijen kunnen opladen. Het doet zoveel deugd om jouw partner te horen zeggen: “Rust maar even, ik pak ze wel” en dat gaat in beide richtingen.
‘Wout en ik zijn dol op ons dochtertje en toen ze de eerste keer naar ons lachte, kregen we vlinders in onze buik’, aldus Elise. ‘Emma leerde ons om als ouders samen te werken als team. Zo gunnen we elkaar momenten voor onszelf zodat we tijdig terug onze batterijen kunnen opladen. Het doet zoveel deugd om jouw partner te horen zeggen: “Rust maar even, ik pak ze wel” en dat gaat in beide richtingen. We willen in de toekomst zeker nog een broertje of zusje voor Emma.’
We bakten zelf koekjes met de tekst ‘baby girl’
We deden zelf onze zwangerschapsshoot. De herinnering is voor mij het belangrijkste. De uitgespaarde centjes zijn voor Emma’s spaarpot.
Wekenlang deed ik tevergeefs oefeningen in de hoop dat Emma juist zou draaien met haar hoofdje naar beneden.
De avond dat ik ingeleid ging worden, gingen we nog een laatste keer eten met ons tweetjes.
Met Emma in mijn armen alle gelukswensen lezen die op mijn gsm binnenkwamen.
Op deze foto is Emma één dag oud.
De eerste weken kon ik nog steeds niet op mijn been steunen. Niet makkelijk als je net een baby in huis hebt.
De doopsuiker stelde ik zelf samen, voor ieder wat wils. Ik koos alternatieven voor suikerbonen, want ik eet dat zelf niet zo graag.
Dichte familie en vrienden kregen onze favoriete pralines van Dominique Persoone. Wij gingen met veel plezier voorproeven.
We zijn dol op ons liefste dochtertje!
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
