Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Als iemand borstvoeding geeft tot het kind kan praten, of er net nooit aan begint: you do you. Als iemand alles biologisch koopt, of elke woensdag door de drive-in van een fastfoodrestaurant naar keuze kart: you do you. Als iemand de kinderen inschrijft voor zeven hobby’s of voor geen enkele: you do you. Het is een uitdrukking die ik de laatste tijd vaak hoor, vooral als het over opvoedingskeuzes gaat.
You do you, hè! Het impliceert dat de ene mag doen wat hij/zij/die wil, maar nog meer betekent het dat de andere het anders zou doen. En eigenlijk geen zin heeft om erover in discussie te gaan. En het beperkt zich niet tot opvoedingskeuzes. Onlangs vertelde een vriendin me dat ze nooit parallel parkeert. Niet omdat ze het niet graag doet, maar omdat ze het gewoon écht niet kan. Dat verbaasde me, omdat het de laatste keer dat ik checkte toch een vereiste vaardigheid was om je rijbewijs te krijgen. Toen ik dat opmerkte, kreeg ik zonder verpinken een antwoord: ‘You do you.’ Ik in de war, natuurlijk. Want zo is die uitdrukking toch niet helemaal bedoeld.
Toen wist ik: het is kritiek, verpakt als mildheid! Een val! Want in realiteit voelt het voor mij net iets te passiefagressief: trek je plan ermee, gek! Dat klinkt iets minder als een quote die je op een totebag wil zetten, maar het komt in de buurt. Het betekent niet dat je geen mening hebt, het betekent dat je geen zin hebt om je energie erin te steken. Je vindt er wel wat van, maar je hebt beslist dat het niet de moeite waard is om er woorden aan vuil te maken. Omdat de ander het toch niet wil horen, of omdat je weet dat je geen gelijk gaat krijgen. Of omdat je gewoon geen tijd hebt voor eindeloze discussies waarin niemand nog echt luistert. Ik snap dat wel. Soms is het gewoon comfortabeler om het gesprek niet aan te gaan. Om iedereen zijn ding te laten doen en ondertussen rustig een boterham met choco te smeren.
Je hoeft ook niet alles te vinden van alles. Niet elke keuze hoeft een standpunt te hebben. Niet elke nuance hoeft uitgesproken te worden. Maar ik vraag me wel af of we dat ‘you do you’-gedoe zo niet te vaak gebruiken als reflex om ons te beschermen tegen onenigheid of erger nog: om niet te moeten toegeven dat iets ons raakt. Dat we iets niet begrijpen, maar het misschien wel willen snappen. Dat we weerstand voelen en niet goed weten waarom. Dat we voelen dat de anderen niet helemaal hetzelfde zijn als wij en dat we daar dan iets mee zouden moeten. Trek je plan ermee, gek! Want dat mag. Los het op! En val mij er niet mee lastig! Soms is het dan ook verstandig om los te laten wat je niet kan vangen.
Maar ik hoop wel dat we soms toch de ruimte durven te nemen voor iets anders. Om een open vraag te stellen, bijvoorbeeld. Of om een oprechte twijfel te uiten. Want ‘you do you’ is een handige repliek als iemand liever shorten draagt dan een rok, of teenslippers verkiest boven sandalen. Maar als het gaat over hoe we in deze wereld staan, hoe we zorgen voor onze kinderen, of voor elkaar? Dan wil ik soms liever iets anders horen. Niet ‘you do you’, maar iets zoals dit: ‘Vertel eens.’ Of nog beter: ‘Doe maar. Ik blijf hier even bij je staan.’
Lees ook:
