Flaircolumniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Met twee kinderen met elk een bijzonder hoofdje zijn hier veel discussies. En dan bedoel ik niet filosofische debatten over het leven of het klimaat, maar de concrete, explosieve discussies des gezinslevens, zoals daar zijn: wie mag in de hoek van de zetel zitten? Wie krijgt het blauwe bord? Wie doet het licht uit op de gang? Wie mag er eerst de trap op? Wie is begonnen? Wie is het hardst begonnen? Wie heeft dat dan het langst volgehouden? En wie krijgt het laatste woord, ook al is dat ‘Stop!’?
Zelf ben ik nogal oplossingsgericht. Ik hou van systemen, structuren en het gevoel dat ik ergens vat op heb, ook al hou ik niks van dat alles vol. Een probleem zie ik als een deur die ik moet openmaken, of beter nog: die ik al open wil hebben nog voor iemand ertegenaan botst. Dat geldt ook wat die discussies betreft, want ik ben ze liever te snel af dan dat ik ze moet oplossen. Een van mijn meest doeltreffende strategieën wat dat betreft, is alles in tweevoud kopen: stiften, kleurboeken, potloden, knuffels, dekentjes, yogamatjes, noem maar op. Twee dezelfde drinkbekers, elk met hun eigen naam. Twee zaklampen, twee hoofdtelefoons, twee pakjes met exact dezelfde koekjes. Ik zou zelfs twee zonnestralen bestellen als dat kon.
En ja, op een dag zullen ze vast wel leren delen. Maar die dag is duidelijk nog niet aangebroken, en misschien hoeft dat ook nog niet. Want soms is delen geen schattig leerproces met glinsterende oogjes en dankbare knikjes. Soms is delen gewoon een kind dat voelt dat zijn grens overschreden is en een ander dat het niet begrijpt. Toch gebeurt het weleens dat ik vergeet iets dubbel in huis te halen. Of dat er gewoon maar één exemplaar bestaat, zoals de schaduw op het terras. En dan loopt het vaak nog mis. Dan wordt er geroepen, alle logica verlaat het pand, en ik vervloek mezelf, want ik wist het toch! Waarom had ik dat niet voorzien? Waarom had ik dit niet al uitgevlakt met een lijstje, een systeem of een ander soort van voorbereiding?
De laatste tijd probeer ik daar echter anders naar te kijken en leer ik dat het misschien niet erg is als iets even niet voorkomen wordt. Misschien hoeft het niet eens allemaal meteen opgelost te worden? Misschien mogen sommige dingen gewoon bestaan. Op die manier kunnen we er samen naar kijken, ermee leren omgaan en er woorden voor leren zoeken.
En nee, mijn kinderen moeten nog steeds niet leren delen als ze daar nog niet toe in staat zijn. Maar ze kunnen wel leren zoeken. Naar een andere kleur, een ander hoekje, een andere volgorde of naar datgene dat nodig is om hen verder te helpen. En als die zoektocht toch leidt tot delen, is dat mooi meegenomen. Maar de echte winst zit dus heel waarschijnlijk niet in het wegvlakken of het dwangmatig oplossen. Waarschijnlijk zit die in samen iets laten zijn wat het is, zelfs als het ongemakkelijk is. Ik wil het alleszins vaker gaan proberen, maar voor de zekerheid ga ik nu een schaduw van mezelf in karton knutselen. Dat zal vast slechts matig werken, maar het gebaar telt.
Lees ook:
