Flaircolumniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Het maken van ADHDate, onze podcast voor/over/met vrouwen met ADHD, was voor mij een grotere openbaring dan ik had kunnen bedenken. Vooreerst omdat ik als ADHD’er een hoop andere ADHD’ers op tijd bij elkaar heb gekregen mét een opnameplanning die klopte, daarnaast omdat ik veel geleerd heb van de gasten (Anke Buckinx vindt zichzelf soms ook een slechte mama! Uwe Porters struggelt soms ook met het leven!), maar vooral omdat het de eerste keer was dat ik me heel bewust omringde met vrouwen die een hoofd hebben dat werkt én tegenwerkt zoals het mijne. Vrouwen die net zo denken en voelen als ik, net zo struikelen over hun eigen zinnen, omwegen maken in hun hoofd en onderweg drie zijsporen nemen.
Tijdens die opnames gebeurde telkens hetzelfde: nog voor het gesprek écht op gang kwam, zat ik al te knikken naar mijn gast. Bij elk verhaal, bij alle voorbeelden, bij iedere ‘Ken je dat?’. Want ja, dat kende ik. Niet omdat ik het ooit al gelezen had of in filmpjes op social media was tegengekomen, maar omdat ik het ervaarde zoals zij. Omdat ik mijn eigen hoofd herkende en hoorde in hun woorden. Ik voelde meteen wat voor enorme verademing het is om je met gelijkgestemden te omringen.
Het is alsof je een kamer binnenstapt en niemand je raar aankijkt omdat je al voor de derde keer vergeten bent wat je wilde zeggen. Of omdat je ineens van onderwerp wisselt. Of omdat je een woord verzint dat niet bestaat. Niemand fronst. Niemand corrigeert je. Sterker nog: op een bepaald moment waren we met z’n allen tegelijk op zoek naar waar onze gsm was, terwijl die gewoon op tafel lag. Of struikelden we collectief over zinnen omdat onze gedachten alweer vijf bochten verder waren.
En wat ik misschien nog mooier vind: het feit dat je gelijkgestemden bent, betekent niet dat je automatisch ook jaknikkers bent. Gelijkgestemden hoeven dat ook niet te zijn. Het mag schuren. Je mag het oneens zijn met elkaar. Het belangrijkste is dat je gewoon mag bestaan in alle chaos en gevoeligheid en twijfels. Dat besef deed me ook weer denken aan mijn dochter met autisme, die zo hard haar best doet om te snappen hoe de wereld werkt, hoe mensen werken en hoe je jezelf moet verhouden tot de dingen.
Als ik haar soms zie ploeteren en zoeken, hoop ik zo hard dat ook zij haar mensen vindt, bij wie ze niet heel de tijd hoeft op te letten of ze het ‘juist’ doet, maar bij wie ze mag zijn zoals ze is. Nu zoekt ze nog vooral mijn blik en geruststelling. Maar later, als ze haar eigen weg gaat, hoop ik dat ze net zulke mensen vindt. Want er is zoveel rust te vinden in herkenning. In het gevoel dat je niet de enige bent, dat je niet vreemd bent, maar gewoon... jezelf. En dat dat oké is. Dat wens ik haar toe. En daarbij mezelf, mijn gasten en zoveel anderen. Misschien is dat wel het mooiste wat je jezelf kan geven: je mensen vinden. Je plekje. En af en toe gewoon beseffen dat je daar nu misschien al zit. In je volle zelf.
Lees ook:
