Flaircolumniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
De melk in de kast zetten in plaats van de koelkast, drie keer naar de keuken lopen en niet meer weten waarom, midden in een zin vergeten wat je wilde zeggen. Veel moeders beschrijven die state of being als ‘mom brain’: de typische verwardheid die moeders ervaren door slaapgebrek, mentale overbelasting en het constante breinwerk dat nodig is om het huishouden draaiende te houden. Het is de reden waarom een moeder die vroeger vlotjes tien taken tegelijk kon managen, nu geen heldere gedachte meer kan formuleren zodra haar kind ‘mama’ roept. Maar het is iets tijdelijks.
Vroeg of laat krijgen de meeste moeders hun hoofd weer een beetje op orde, al is bewezen dat er wel degelijk iets verandert in dat brein. Zelf ben ik ook een moeder, dus het concept is ook op mij van toepassing. Maar bij mij kwam dat hoofd niet op orde. Zelfs na een zeldzame nacht vol slaap voelde mijn brein nog mistig. Ik was niet vergeetachtig, ik was structureel onhandig met tijd. Ik vergat niet zomaar iets, ik vergat deadlines, afspraken, het feit dat ik überhaupt een agenda had. Ik maakte lijstjes en verloor ze, begon taken maar maakte ze nooit af, en worstelde met de simpelste beslissingen: eerst douchen of eerst aankleden? Of wacht, eerst ontbijten? Of nee, eerst koffie. Waar is mijn koffie?!
Pas toen ik de diagnose ADHD kreeg, viel alles op zijn plaats. Want er is wel degelijk een verschil tussen dat cliché van een mom brain en ADHD. Mom brain is een gevolg van onder andere hormonale shifts, slaapgebrek en mentale overbelasting. Maar als de mist niet optrekt, als je je al je hele leven een chaotische puinhoop voelt en pas met extreme moeite dingen voor elkaar krijgt? Dan is het misschien niet zomaar ‘gewoon moe’. Waar andere moeders na verloop van tijd weer controle krijgen over hun agenda, blijf ik continu achter de feiten aan lopen. Waar zij zich overprikkeld voelen door een moeilijke avond met de kinderen, voel ik me overprikkeld door… wel ja, het leven.
Ik heb me lang schuldig gevoeld en de vraag die ik me het meest stelde, was deze: hoe doen die andere moeders dat? En waarom lukt het hen wel om hun huishouden draaiende te houden, hun kinderen van gezonde maaltijden te voorzien en zich normaal te gedragen in de supermarkt, zonder vijftien keer terug te moeten lopen omdat ze weer iets vergeten zijn?
Dankzij mij ADHD-diagnose weet ik nu dat ik niet gewoon ‘een verstrooide moeder’ ben geworden. Mijn brein werkt gewoon anders. Altijd zo geweest. En dat betekent dat ik er anders mee moet omgaan. (Check zeker ook de ADHDatepodcastaflevering met Anke Buckinx hierover!) Betekent het ook dat ik plots beter functioneer? Working on it. Elke dag. Heel hard. Het betekent alvast wél dat ik wil stoppen met denken dat ik gewoon een incapabele moeder ben die ‘gewoon even beter moet plannen’ of ‘even meer haar best moet doen’. Want het is niet ‘even’. Het is altijd. Maar nu weet ik tenminste waarom. En dat helpt. Al moet ik mezelf nog er steeds elke dag aan herinneren om mijn sleutels niet in de koelkast te leggen.
Lees ook:
