Flaircolumniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Iedereen heeft manieren nodig om met moeilijke momenten om te gaan. Want iedereen heeft immers van die momenten, ook al lijkt dat misschien niet zo wanneer jij constant door de shit ploetert en anderen vanop een veilige en onbezorgde afstand met een drankje in de hand toekijken. Mijn shit ligt her en der verspreid, maar een van de moeilijkste momenten die ik ervaar, zijn de meltdowns van mijn dochter.
Zij heeft autisme en past zich buitenshuis vaak zo goed mogelijk aan. Ze draagt dan een ‘masker’, zodat ze niet buiten de wereld valt. Maar dat kost veel energie, waardoor thuis – in een veilige omgeving – dat masker afvalt, de ontlading volgt en ze even moet resetten. Alles eruit gooien. En I support that. De aanleiding? Soms is het een verkeerde sok, een vork die anders ligt dan anders, een geur die te sterk is of gewoon het feit dat ze zichzelf al de hele dag heeft weggecijferd.
Ik vind dat misschien een moeilijk moment, maar voor haar moet het eens zo moeilijk zijn om zo overspoeld te worden. Want ik zie ook hoe zwaar het voor haar is. Hoe ze haar best doet om mee te draaien in een wereld die niet gebouwd is op haar logica. Die momenten overvallen haar, net zo goed als mij. Telkens opnieuw. Zelfs als ik voorbereid ben en de signalen zie aankomen, zelfs als ik weet dat het bij het autisme hoort. Het haalt me onderuit op een manier die moeilijk uit te leggen is, en vaak weet ik dan niet wat te doen, behalve doorgaan.
Misschien is dat wel de essentie van het ouderschap. En zeker van het zorgen voor een kind met extra noden: doorgaan en blijven zoeken naar manieren om met die moeilijke momenten om te gaan. Ik gebruik daarvoor graag de metafoor van een regenbui. Bear with me. De dag kan beginnen met een stralend blauwe lucht die vertrouwen geeft dat het rustig zal blijven. Maar op zo’n zonnige dag kan het alsnog onweren, zelfs als er eerder geen wolkje aan de lucht was. Dan breekt de hemel open. En wat dan? Stilaan leer ik dat ik die regen niet kan stoppen. Die bui moet passeren.
Soms betekent dat een paraplu meenemen: signalen opmerken die voorspellen dat het moeilijk wordt, en afgestemd reageren op die signalen. Soms betekent het even schuilen: jezelf en de situatie de ruimte geven om die storm uit te zitten zonder het meteen te willen oplossen. En soms betekent het gewoon nat worden: aanvaarden dat het even lastig is, dat het ongemakkelijk voelt, dat het je uit balans brengt. Maar ook… weten dat je weer opdroogt. En dat is niet makkelijk.
Het is helemaal oké om te balen van die regen en nat te worden van steeds weer diezelfde buien, door die paraplu die je vergeten bent of de schuilplaats die je niet vindt. Maar misschien helpt het om te weten dat die regen niet alleen op jou neervalt. En dat je, zelfs als je doornat wordt, niet verdrinkt.
Lees ook:
